Mr Player //BTS Greek FF

Κεφάλαιο 90

Ο Jimin άνοιξε τα μάτια του σιγανά, αισθανοντας τα βλέφαρά του βαριά και την όραση του θολή. Τα αφτιά του βουίζαν για μερικά λεπτά ενώ εκείνος άφησε έναν ήχο να ξεφύγει από τα χείλη του, καθώς κούνησε το κεφάλι του, για να δει το που βρισκόταν.

Μέτα που κατάλαβε ότι βρισκόταν στο δωμάτιο του, έκλεισε ξανά τα μάτια του, αφήνοντας την μνήμη του να του φέρει στο μυαλό τα γεγονότα του χτες τα οποία τα θυμόταν αρκετά καλά και ήταν αρκετά καθαρά, κάνοντας τον να αισθάνεται σαν να έχει έναν δυνατό πονοκέφαλο, καθώς και να θέλει να ανοίξει η γη να τον καταπιεί.

"Πρέπει να ανάψω μια λαμπάδα, ίσα με το μπόι της Λίζας. Πως με ανέχεται ακόμα απορώ." Σιγο μίλησε στον εαυτό του, μετάνιωνοντας κάθε λέξη που είχε πει εχτές και το γεγονός ότι ήθελε να παντρευτεί μια ξένη, που ακόμα δεν της θυμάται το όνομά.

"Ξύπνησες!" Ο Jungkook πετάχτηκε ξαφνικά, σκιαζοντας τον Jimin όσο δεν πάει καθώς δεν τον περίμενε δα να πεταχτεί από το πάτωμα.

"Ω Θεέ μου, παραλίγο να πάθω ανακοπή." Ο Jimin του είπε καθώς κράτησε με το χέρι του την μεριά της καρδιάς του και o Jungkook τον κοίταξε με ανησυχία στα μάτια.

"Τι? Τόσο σοβαρά είσαι? Να πάρω ασθενοφόρο."

"Τι λες ρε! Επειδή με τρόμαξες το είπα, άσε το κινητό κάτω! "Ο Jimin τον πρόλαβε μιας και ο Jungkook είχε είδη βγάλει το κινητό του από την τσέπη.

Ο Jungkook έβαλε το κινητό στην άκρη και απλά οι δύο τους κοιταχτηκαν για μια στιγμή πριν τα βλέμματα τους αρχίσουν να χαζεύουν από εδώ και από εκεί το δωμάτιο, σε αμηχανία, μιας και είχαν καιρό που δεν είχαν βρεθεί ο ένας στην συντροφιά του άλλου, και μόνοι κιόλας, ιδικά μετά από ότι είχε γίνει μεταξύ τους.

"Αα συγνώμη για τα μηνύματα εχτές. Άμα ήμουν στα καλά μου φυσικά δεν θα σε ενοχλούσα ποτές." O Jimin του είπε, θέλοντας να εξηγήσει ότι δεν ήταν προθυμία του τον μπλέξει και ούτε να τον δει.

"Το καταλαβαίνω αλλά δεν ήσουν στα καλά σου.. Και.. Ανησύχησα.. Οπότε να προσέχεις περισσότερο! "Ο Jungkook του απάντησε, σαν να του κάνει κήρυγμα και τα μάτια του Jimin άνοιξαν διάπλατα για μια στιγμή καθώς στο μυαλό του είχε κολλήσει μόνο μία λέξη. Και μετα απλά το χαμογέλασε, πριν το αφήσει και αυτό να εξαφανιστεί και μια λυπηρή έκφραση να εμφανιστεί στο πρόσωπο του.

"Τουλάχιστον νοιάζεσαι ακόμα, έστω και λίγο. Κάτι είναι και αυτό." Εκείνος άφησε αυτά τα λόγια να ηχήσουν στο δωμάτιο και μετά το μετάνιωσε λίγο καθώς η ατμόσφαιρα έπεσε σε ησυχία και μια βαρύτητα φαινόταν να υπάρχει στον αέρα που και οι δύο ανεπνεαν.