Marrying that Casanova (MTC)

Chapter 62: Search for it.

Chapter 62: Search for it.

Christine’s POV

Although Dylan is awake, hindi ko parin kayang maging masaya.

Naranig ‘ko ang malakas na pag-bukas ng pinto ng kwarto, bumungad sa’kin ang nag-aalalang mukha nila Tita Michaela at Tito Max. Not to mention na kasama rin nila ang  mga kaibigan ni Dylan.

“How is he?” nag-aalang tanong nito. Tuwang-tuwa siya ng makita niya gising na si Dylan. Ako man ay hindi ‘ko magawang ngumiti dahil hindi ‘ko parin matanggap ang nangyari.

“Thank goodness you’re okay, alam mo bang alalang-alala kami sa’yo anak, akala namin hindi ka na magigising!” sabi nito.

“Sabi ‘ko na matibay ka eh,” sabi naman ni Lance saka marahang tinapik ang balikat nito.

Napansin din naman nila ang pagkailang nito.

“Bro, mag-salita ka naman, kung makatingin ka kasi parang hindi mo kami kilala,” Ani Lance.

“Hindi nga kita kilala, who are you?”

Gaya ng reaksiyon ‘ko, ganoon din ang naging reaksiyon nila.

“Stop joking Dylan, it’s not funny!” Natataranttan sambit ni Tita Michaela.

Tumayo ako sa kinauupuan ‘ko at hinaplos ang likuran niya para paklamahin.

“He’s telling the truth Tita, he didn’t know us, even me…” malungkot ‘kong tugon sa kanya.

“We should consult a doctor para malaman talaga ang nangyari,” seryosong sabi naman ni Tito Max.

Ipinatawag nga nila ang doctor na naka-assign kay Dylan. Agad naman itong pumunta sa kwarto ni Dylan dala-dala ang mga resulta ng Citi scan. Kahit ako man ay naguguluhan pero mas pinili ko nalang na making.

“How’s my son? Bakit siya nagkaroon ng amnesia?” nag-aalalang tanong ng mommy ni Dylan.

“Relax, ma’am. As I’ve said yesterday, hindi natin alam ang magiging resulta ng mga tama ng baril sa katawan niya. Ang isa sa tatlong bala ay tumama halos malapit na sa spinal cord niya. Ang isa naman ay sa bandang binti niya and the last one which could cost his death was on his head. Hindi naman iyon masyadong bumaon pero nagkaroon ng crack ang bungo niya. Base sa naging resulta ng Citi scan, tumama ang bala sa parte kung saan nakalocate ang limbic system niya, which is a very sensitive part. He’s too lucky na daplis lang ang nangyari kung hindi ay maari niya iyong ikamatay,” pagpapaliwanag niya. “There could be instances na pwedeng hindi na siya makalakad kung naging severe din ang damage sa kanyang spinal cord,” dugtong pa nito.

“Matatagalan ba ang pagkakaroon niya ng amnesia?” Tanong ‘ko naman.

“Don’t worry, this may take time but eventually, with proper medication, he can recover his memory so there’s no need to worry about. Temporary lang naman ito at dahil nandiyan kayo para sa kanya, mabilis rin siyang makaka-recover.”

Tumingin ako kay Dylan, halata parin sa mukha niya ang pagkalito. Ano bang dapat kong gawin? Napansin ‘ko ang paglingon niya sa doreksiyon ‘ko, nagkatama ang mga mata namin. Nginitian ‘ko siya to hide my sadness.

Kaya ‘ko ito, kaya ‘ko ring tulungan si Dylan.

***

Nag-tagal kami halos isang buwan sa hospital dahil hinintay naming maging fully recovered na si Dylan. May mga bagay na siyang natatandaan pero kakaunti palang. Lumalaki na rin ang tiyan ‘ko pero kahit na ganoon ay hindi ‘ko napababayaan ang kalusugan ‘ko.

Sa isang buwan naming pananatili sa hospital, nag-iba ang pakikitungo ni Dylan sa’kin because of his condition at hindi ‘ko naman siya masisisi.Na-mi-miss ‘ko na ang mga yakap niya sa’kin. Hindi na rin niya ako masyadong inaasar kaya naninibago ako. Tita Michaela explained everything to him, everyday bumibisita siya at magku-kwento tungkol sa mga nangyari sa’ming dalawa, noong una ay hindi siya naniniwala pero eventually, natanggap na niya ang relasyon namin. Si Lola naman at Kent ay napilitang umuwi pabalik ng U.S dahil sa kailangan nilang asikasuhin ang naiwan nilang business doon.