Marrying that Casanova (MTC)

Epilogue

EPILOGUE

 **

5 years later…

Dylan’s POV

Inilapag ‘ko ang picture ni Christine sa coffee table sa sala. Tinititigan ‘ko lang iyon at hindi ‘ko namalayan ang pag-tabi sa’kin ni Macky sa sofa.

“Mommy is so pretty!” he said while staring at his mother’s picture.

“I know, she’s really pretty.”

Binuhat ‘ko siya at ini-upo sa lap ‘ko.

“When did this picture taken?” tanong niya.

“It was on Christmas. We went on a beach to have some fun. Wala ka pa nang mga oras na ‘yan.” Sabi ‘ko.

Tumingala naman siya para tingnan ako. Curiosity struck into his eyes.

“Sabi ni Mama Lenxi, nung ipinanganak daw ako ang pinaka-kinabahan daw po siya, ano po bang nangyari?” maamong tanong niya sa’kin.

Humugot ako ng malalim na buntong hininga saka ‘ko siya tiningnan. Maski ako ng mga panahong iyon, nakaramdam din ng kaba.

“You want to know why?” Tanong ‘ko sa kanya. He quickly nodded and give me his most adorable look.

“Daddy, Tell me! Tell me!” pagmamaktol niya.

“Okay, then here it goes. Five years ago, you’re still in your mommy’s tummy,” pagsisimula ‘ko.

*Flashback*

“She can’t undergo on a normal delivery, so we decided she’ll be having the caesarean method. This will make her and your baby safe,” ani ng doktor.

“Dylan?” I snap back when I heard her. “Ang lalim yata ng iniisip mo. Ano ba ‘yan ha?” she looked at me with a suspicious look.

“N-Nothing.” Sabi ‘ko saka iniwas ang tingin ‘ko.

Nang tingnan ‘ko ulit siya, masaya niyang hinihimas ang tiyan niya. Malapit na siyang manganak at ngayong buwan na iyon.

Kasalukuyan kaming bumabiyahe papunta sa bahay ng mga kaibigan niya. They are having a graduation party at inimbitahan kaming pumunta. Hindi na dapat kami pupunta dahil dapat ay nagpapahinga siya pero dahil sa makulit siya, wala rin akong nagawa.

 “Woah, ang laki laki na ng tiyan mo, pwede ‘kong hawakan?” bungad na tanong ni Carla ng makarating kami.

She was staring really hard on my wife’s tummy.

“Sure,” Christine answered and then smiled.

“Mabigat ba? Kasi look, malaki na siya pagkatapos-“

“Masakit lang sa likod pero kaya ‘ko naman,” sabi niya.

Iniwan ‘ko muna siya para naman maka-usap ko si Lance. Naroon din siya since sabay-sabay naman silang grumaduate.

“Congratulations,” bati ‘ko saka tinapik ang braso niya.

“Salamat bro, sayang yung sa’yo eh,” nakangiti niyang sabi sa’kin.

Oo, sayang sana pero okay na rin kahit hindi ako naka-graduate at least naaalagaan ‘ko naman si Christine ng maayos.

“Malapit ng manganak si Christine hindi ba?” tanong naman niya.

I nodded as an answer. “This month.” Tipid ‘kong sagot.

“Lalaki ang baby niyo ano? May naisip na ba kayong pangalan? Pangalan mo ba ang gagamitin para naman may Jr. na sa pamilya mo?” He laughed really hard after saying that.