Marrying that Casanova (MTC)

Chapter 61: Remember me.

Chapter 61: Remember me.

Christine’s POV

Nakatulala ako sa labas ng emergency room. Hindi ‘ko alam ang mga dapat ‘kong gawin. Everythhing went so fast. Kani-kanina lang, tuwang-tuwa pa siya habang tinitingnan ang baby namin sa OB, pagkatapos ngayon, nasa E.R. siya at nag-aagaw buhay. It’s useless to cry. Hindi na ako maka-iyak dahil sa dami ng paghihirap na naranasan ‘ko. Kapag may nangyaring masama kay Dylan, ewan ‘ko kung may matitirang katinuan pa sa sarili ‘ko.

Anong bang gustong iparating sa’kin ng buhay ‘ko? Bakit lagi nalang nangyayari ‘to? Kapag masaya na ako, bigla na lang may mangyayaring masama. Pinaglalaruan na ba talaga ang buhay ‘ko? Since I was a kid laging ganito.

Napahalukipkip ako. Natatakot ako. I don’t want to lose him, pano ako? Pano ang baby ‘ko?

“Christine!” nakarinig ako ng isang sigaw mula sa malayo.

As I look, I saw them. My mom, Lola, Kent, even Dylan’s family. Hindi ‘ko malala kung kelan ‘ko sila tinawagan.

“Christine, what happened are you okay? Is Dylan okay?” bungad na tanong ni Tita Michaela nang makalapit ito sa’kin.

“I-I couldn’t do anything….m-mabilis ang mga nangyari, I-I saw two men, bumaba sila sa sinasakyan nilang motor saka binaril s-si Dylan,” wala sa sariling sabi ‘ko.

“Calm down Christine, makakasama sa’yo ang sobrang pag-aalala,” sabi naman ni Mommy saka hinahagod ang likuran ‘ko para pakalmahin ako.

“Ma…ang sama ‘ko bang tao?” Umiiyak na tanong ‘ko sa kanya.

“W-What? No anak, hindi, bakit mo nasasabi iyan?”

“Bakit ba lagi na lang nangyayari ang lahat ng ito sa’kin? Bakit ba lagi na lang may nasasaktan? Ma, i-if I lose Dylan, hindi ‘ko na alam ang gagawin ‘ko.”

Niyakap ‘ko si Mommy saka humagulgol ng iyak sa balikat niya.

“Do you have any idea who did this?” halatang galit na tanong ni Tito Max.

“W-Wala, wala kaming idea kung sino,” sagot ‘ko naman.

“I have an idea,” Lahat kami tumingin sa kuya ni Dylan. “Well, I’m not so sure pero alam ‘kong malaki ang gali nito kay Christine.”

Nanlaki ang mga mata ‘ko ng makuha ang sinasabi niya.

“N-No way, paano magagawa ni Monique iyon, gayong nakakulong siya sa mental hospital at may mental illness?” gulat na tanong ‘ko.

“To tell you the truth, she don’t have any signs of mental illness. She’s just pretending para maabsuwelto siya sa kaso niya sa nanyari kay Jean,” sagot nito.

Nagulat ako ng marinig iyon. Paanong kilala niya si Jean?

“Kilala mo si Jean?” gulat na tanong ‘ko rito .

Nag-iwas naman siya ng tingin saka bumuntong hininga.

“Actually, Monique’s parent adopted me. She’s my step-sister at dahil hindi pa ako naliliwanagan ng mga oras na iyon, I gave her that idea to pretend kesa naman bubugin siya ng mga kakosa niya sa loob ng kulungan.”

Mas lalo akong nagulat sa sinabi niya. Naalala ‘ko na binabanggit ni Monique ang kuya niya. Na may galit raw ito sa’kin. S-Siya iyon?

“I was planning to take revenge on Dylan by using you, pero palaging nangingialam si Monique. Masyado na siyang naiinip kaya nangyari ang bagay na iyon. Wala na akong balak pang guluhin kayo pero si Monique…hindi ‘ko alam ang tumatakbo sa isip niya. So there is a possibility that Monique hired those guys to kill either the two of you,” sabi nito sa’kin.