Ateş Krallığının altında yanıyordu tüm fenerler. Gücü, asaleti tüm çıplaklığıyla yarıyordu geceyi. Bizden güçlüsü yok, diye düşünüyordu tahtında oturan genç adam. Her zaman böyle düşünürdü. Toprak Krallığının, Su Krallığının ya da Hava Krallığının b...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Jennie." Taehyung koridorda, hemen önünde, yürümekte olan kız kardeşine seslendi. Jennie durmuş ve sıkıntılı bir ifadeyle arkasını dönerek Taehyung'a bakmıştı. "Konuşalım." Taehyung yan taraftaki odanın kapısını açıp içeriye girdiğinde Jennie de onu takip etmişti. Büyük Ateş Krallığında gerçekten çok fazla boş oda vardı ve bu oda da onlardan biriydi.
"Beni azarlayacaksan," dedi Jennie girer girmez. "Buna hiç gerek yok. Zaten Jungkook demediğini bırakmadı ve Irene de ona veda bile etmeden gittiğim için bana dargın."
Taehyung, birkaç saniye kız kardeşini inceledi ardındansa omuz silkti. "Azarlamayacağım." dedi. Uzun süredir ilk defa Jennie'nin karşısında durup gerçek hislerini yansıtacaktı bu yüzden garip hissediyordu. Aslında, biraz utanmıştı. "Seni özlediğimi söyleyeceğim."
Jennie şaşkınlıkla abisine bakakaldığında Taehyung bakışlarını Jennieden çekmiş ve ne söylemesi gerektiğini düşünmeye başlamıştı. Genç kıza göre şimdi, abisi bir çocuktan farksızdı. Karşısında duruyor gözlerini kaçırıyordu. Küçükken birlikte oyun oynadıklarında hileyle kazandığında da hep böyle olurdu. Jennie hafifçe güldü. Taehyung'un bu tavrı beklemediği bir şeydi ama dünyada bundan daha mutluluk verici bir şey de olamazdı. Kollarını boynuna sardığında, Taehyung da yavaş bir şekilde sarılmıştı. "Ben de seni özledim." Aklına bir fikir gelmiş gibi hızla geri çekilmişti. "Fakat," dedi biraz endişe içinde. "Sana ne oldu böyle?" Erkek kardeşinin sıkıntılı görüntüsünü fark ediyordu. Göz altları normalde olduğundan çok daha mor, yüzü bembeyaz ve soluktu. Oldukça düşünceli gözüküyordu. Hatta belki de gece boyunca hiç uyumamıştı.
"Bana bir şey olmadı." dedi titrek bir sesle. "Yani.. Aslında garip. Birkaç yıl önce ben, tüm varlığı ailesi olan ve her gece ertesi gün yapacağı eğlenceli şeylerin hayalini kurarak uyuyan bir çocuktum. Birkaç hafta önce ben, Ateş Krallığı için her şeyi yapabilecek, hiçbir şeyi umursamayan bir veliaht prenstim." Adımlarını cam kenarına yönlendirdi ve koltuğa oturdu. "Ama şimdi ben, kim olduğumu bilmiyorum."
