The Love Shot✔️

Hoofdstuk 2

(Pov Sky)

Eindelijk is deze rot les klaar! Ik pak mijn boeken op en net wanneer ik het lokaal wil uitlopen, staat Montana achter me.
'De meiden en ik hebben training, ik zie je vanavond.'
Met een handkus verlaat ze het lokaal. Mijn ogen glijden over haar lichaam heen en grijnzend kijk ik haar na.
'Dude? Gaan we eten?' vraagt Ryan zeurderig.
Ryan is mijn beste vriend, al sinds de 9th grade. We kwamen toen allebei voor het eerst in het basketbalteam. Soms vraag ik me echt af hoe ik het al 3 jaar met hem vol heb kunnen houden...
Zonder hem aan te kijken knik ik. Ineens gooit hij de basketbal naar me toe, en met een snelle reflex vang ik hem.
'Jammer hé.'
Er verschijnt weer een grijns op mijn gezicht.
'Je zult nooit zo goed worden als mij.' zeg ik plagend tegen hem.
Ryan geeft me een speel duwtje. Met de basketbal onder mijn arm loop ik met Ryan het lokaal uit.

De basketbal tolt op mijn vinger, wanneer we de drukke aula inlopen.
Geïrriteerd zegt Ryan: 'Er is weer geen plek.'
Ryan heeft gelijk, alle tafels zijn bezet.
'Dan zorgen we dat er plek komt.'
Grijnzend kijk ik hem aan. Meteen weet hij wat ik bedoel. Zelfverzekerd lopen we naar één van de ronde tafels toe. Zoals altijd zit er een groepje met nerdjes aan.
Met nog steeds de grijns op mijn gezicht, zeg ik tegen de groep: 'Wij hebben deze tafel al geclaimd.'
De enige die ik herken is Helena. Ze geeft me een boze blik, maar zodra ik haar een boze blik teruggeef, kijkt ze schamend naar de grond. Zonder enig commentaar staat iedereen op, behalve een blond meisje.
'Oh heb je het nog niet begrepen... Ik zei wegwezen!!'
Het blonde meisje blijft stokstijf zitten. Heel de aula richt hun blik op ons.
Helena geeft haar een por.
'Kom Leila. We zoeken we een ander plekje.'
Ineens beginnen de lippen van het blonde meisje te bewegen: 'Hij kan vast zelf wel een plekje zoeken.'
Ze slaat haar armen over elkaar en haar groene ogen kijken me doordringend aan. Helena kijkt het meisje genaamd Helena waarschuwend aan. Uiteindelijk staat ze op en loopt samen met Helena weg, dat dacht ik tenminste... De blondine blijft recht voor mijn neus stilstaan. Helena probeert haar nog mee te trekken, maar het heeft weinig zin. Ik buig mijn hoofd een beetje naar beneden, zodat ik recht in haar groene ogen kijk.
'Blondine, ik zal je even helpen met het feit dat ik en mijn vrienden hier voorrang hebben. Voor de duidelijkheid, jij en nerdjes horen daar niet bij.'
Ik richt mijn blik vooral op Helena, maar die kijkt meteen weer naar de grond.
Ineens begint Leila weer te praten: 'Het gaat om een tafel! Hoe zielig kan je zijn.'
Ze steekt haar middelvinger op en keert me de rug toe. Samen met Helena verdwijnt ze de aula uit. Ik wil nog wat naar haar schreeuwen, maar ik hou mijn mond. We hebben tenminste de tafel. Wanneer Ryan en ik aan de tafel gaan zitten, begint de aula weer tot leven te komen. Geschrokken kijk ik op, zodra er een dienblad voor mijn neus wordt gezet. Zodra ik me omdraai, zie ik Montana staan. Zoals altijd ziet ze er weer goed uit.
'Hey babe, heb je honger?'
Mijn blik gaat naar het keizerbroodje dat op het dienblad ligt.
'Thanks babe.'
Ik geef haar tedere kus op haar wang. Meteen neemt Montana plaats op mijn schoot. Ik sla mijn gespierde armen om haar heen en met mijn vingers ga ik door haar zachte zwarte haar.

Langzaam stroomt heel de tafel vol met teamgenoten. Terwijl iedereen gezellig aan het kletsen is, zit ik met mijn hoofd heel ergens anders. Hoe die Leila tegen me praatte, zo heeft tegen me durven praten.
'Babe is er iets?' vraagt Montana ineens.
'Er is niks.' antwoordt ik bot.
'Er is wel wat, ik zie het aan je gezicht.'
'Zeg het! Het is toch geen meid?'
'Ik zei toch, er is niks!'
Montana trekt haar wenkbrauwen op.
'Toch een meid?!'
'Nee Montana, geen meid.'
Geïrriteerd duw ik haar van mijn schoot af.
'Haal wat water voor me. Mijn keel is droog.' beveel ik haar.
Meteen verlaat er een zucht haar mond.
'Is er echt niks?'
'Natuurlijk niet.'
Ze geeft me een zoen en loopt daarna weg.

(Pov Leila)

Pas wanneer we de lange gangen zijn uitgelopen en we bij het trappenhuis zijn, barst Helena uit elkaar.
'Wat bezielde je?!'
'Wat bezielde mij? Je bedoelt wat bezielde jullie! Jullie laten je gewoon klein maken door hem!'
Ineens geeft Helena me een harde duw, waardoor ik een stap naar achter zet. Heel mijn lichaam trilt van de adrenaline, waardoor ik nauwelijks de stap opvang.
'Dat is Sky Cooper! Hij is de beste basketballer van het team en zijn ouders hebben veel invloed in deze school. Ik heb je nog zogezegd dat je niet bij hem in de buurt moet komen!!'
Wild gebaard ze om zich heen. Ik kan haar nauwelijks volgen, zo snel praat ze. Zonder ook maar een beweging te maken, kijk ik Helena aan.
Met moeite beweeg ik mijn lippen: 'Sorry maar ik laat me niet snel kleinmaken.'
Er komt een harde zucht uit Helena haar mond.
'Sky is mijn ex...'
'Ohw, dat wist ik niet.'
'Zorg gewoon dat je niet meer bij hem in de buurt komt.'
Ik knik gehoorzaam, want er komen geen woorden meer uit mijn mond.
'Zullen we gaan eten?'
Helena wijst naar de betonnen trap.
Ik haal mijn schouders op en antwoordt: 'Blijkbaar is dit de enige plek waar we rustig kunnen eten.'
Er verschijnt een kleine glimlach op haar gezicht. De trap is koud en erg oncomfortabel, maar alles is beter dan op de eerste dag bij de directeur belanden. We pakken onze boterhammen en beginnen met eten. Er valt een lange stilte.

Na een tijdje begint Helena uit zichzelf te praten: 'Ik heb het zelf uitgemaakt.'
Verbaasd kijk ik op van mijn bruine boterham. Ik dacht dat ze er niet meer verder over wilde praten.
'Ik was een cheerleader, maar na een jaar was ik ermee gestopt. Ik wilde cello spelen, maar dat vond Sky niet leuk. Daardoor kregen we vaak ruzie. Meestal ging het erover dat ik op een nerd begon te lijken. Uiteindelijk heb ik het uitgemaakt, ik wilde doen wat ik leuk vond, in plaats van dat ik naar hem moest luisteren.'
Ik heb geen idee wat ik moet zeggen, dus knik ik maar.

Heel de pauze hebben we in stilte naast elkaar gegeten. Het enige geluid dat te horen was, was ons gesmak. Na de pauze klinkt er een harde bel door heel de school heen.
Voor het eerst begint Helena weer te praten: 'We moeten naar wiskunde.'
Gelukkig hebben Helena en ik vandaag alleen maar dezelfde vakken. We staan op en lopen de trap op naar de volgende verdieping. Ik hoop zo dat ik Sky niet meer tegen kom. Ik heb al genoeg drama vol vandaag gehad.

Zodra we bij het lokaal zijn kiezen we een tafel uit. We nemen plaats vooraan, want Helena wilt niet achteraan zitten. Plotseling komt er een schreeuwende groep het lokaal binnen rennen. Ineens valt mijn oog op een bekende jongen, het is Sky. Dit meen je niet... Zuchtend open ik mijn boeken. En ik dacht nog dat het een rustige les zou worden... De groep van Sky neemt achterin plaats, terwijl ze luidruchtig met elkaar aan het praten zijn. Ineens wordt de deur hard dicht gegooid, waardoor iedereen zijn mond houdt. Ik wil me concentreren op de docent, maar in plaats daarvan valt mijn oog ik Sky. Een vriend van hem stoot hem aan en wijst onopvallend naar me. Jammer genoeg kijkt Sky op en kijken zijn ogen me aan. Meteen richt ik mijn ogen in mijn wiskunde boek. Gelukkig begint de docent te praten. Hij heeft een Italiaanse snor en een net pak aan.
'Boeken open op bladzijde 23.' zegt de man op een kakkerige toon. Ik open mijn boeken op de goede bladzijde. Vanuit mijn ooghoek kijk ik nog naar Sky, maar hij is alweer druk bezig met andere dingen.