The Love Shot✔️

Hoofdstuk 65

(Pov Sky)

Ik parkeer de motor in de fietsenstalling. Meteen word ik weer herinnerd aan gisteren, ik heb gezoend met Leila. Ik kon het nauwelijks geloven toen ze zij dat ze me nog leuk vond. Ik dacht echt dat ik onze relatie had verpest. We hebben nog niet officieel verkering. Leila zei dat ze het rustig aan wilde doen, wat ik ook wel snap. Ik gooi mijn schooltas om mijn schouder en mijn gymtas om mijn andere. Eindelijk mag ik weer mee basketballen, ik heb het zo gemist!

Met een klik gaat mijn kluisje open. Meteen komt Ryan op me afgelopen
'Hey bro!!' zegt hij enthousiast.
Natuurlijk heb ik Ryan niks verteld over Leila en mij. Hij is wel mijn beste vriend, maar geheimen bewaren kan hij echt niet. Ryan trekt me in een vriendschappelijke knuffel.
'Klaar voor de training vanmiddag?'
'Jazeker.' antwoord ik meteen.
Er verschijnt een grote glimlach op mijn gezicht.

Zodra ik mijn boeken heb gepakt, lopen we naar het lokaal. Zoals altijd is het weer eens druk op de gangen. We zeggen gedag tegen tegen teamgenoten en negeren de nerdjes. Zodra de hoek omlopen, het lokaal in, is het al erg druk. Iedereen zit al op zijn plaats, inclusief Leila. Automatisch wil ik naar haar toe lopen, maar met haar hand seint ze dat ik uit haar buurt moet blijven. Ze heeft gelijk, anders is het best opvallend. Harry gaat naast Leila zitten en achter haar zitten natuurlijk Helena en Lotte. Ook Rosanne zit al in het lokaal. Ze zit helemaal aan de andere kant van het lokaal. Samen met haar beste vriendin Anouk, zit ze aan een tafel. Rosanne is druk bezig met haar bruine haar te kammen. Samen met Ryan neem ik plaats in het midden van het lokaal, zodat ik niet in de buurt ben van beide meiden. Ik leg mijn geschiedenisboeken op tafel. Plotseling voel ik mijn mobiel in mijn trillen. Meteen zie ik dat het Leila is. Ze appt dat ik uit haar beurt moet blijven, want anders heeft Helena het door. Waarschijnlijk wordt Helena weer helemaal boos als we weer met elkaar omgaan. Maar dit keer kan niemand ons tegenhouden. Ik stop mijn mobiel weer weg en meteen richt ik mijn blik op Leila. Ze is druk in gesprek met Helena. Nog steeds kan ik niet geloven dat ze me leuk vindt. Gelukkig heb ik het niet al te erg verprutst.

Na alle 7 lessen te hebben gehad, pak ik mijn gymtas uit mijn kluisje. Met heel veel moeite ben ik uit Leila haar buurt gebleven. Heel de pauze keken we elkaar aan zonder wat te zeggen. Met mijn gymtas om mijn schouder loop ik richting de gymzaal.

Meteen duw ik de kleedkamerdeur open. Iedereen is zich al aan het omkleden en er hangt een goede sfeer.
'Eindelijk gaan we weer winnen!' zegt Nathan enthousiast.
Ik zet mijn tas naast die van Ryan en begin me om te kleden.

Met heel het team lopen we de kleedkamers uit. De cheerleaders zijn net klaar met hun training en ruimen alles op. Rosanne is de pom poms aan het opruimen. Zodra Leila langs haar komt gelopen, werpt ze een boze blik naar haar. Als Rosanne Leila één keer aanraakt dan heeft ze een heel goed probleem! Plotseling voel ik dat Ryan me in mijn zij port.
'Wat?' zeg ik geïrriteerd.
Ryan wijst naar twee mannen op de tribune.
'Wie zijn dat?' vraag ik vragend.
'Geen idee...'
Ik haal mijn blik van de mannen af en loop samen met Ryan naar de cirkel, waar heel het team al klaar staat.

Na 2 uur te hebben getraind, plof ik vermoeit op de tribune. Met mijn handdoek veeg ik het zweet van mijn voorhoofd af. Onopgemerkt komt Leila naast me zitten.
'Wie zijn de mannen?' fluistert ze tegen me.
Leila graait in haar tas, alsof ze gewoon wat spullen aan het pakken is.
'Geen idee, maar ik ga me omkleden. Ik zie je bij mijn kluisje.'
Ik sta op van de stoel en loop de tribune af. Voordat ik de kans krijg om in de kleedkamers te lopen, word ik tegengehouden door de coach.
'Cooper, kom eens hier!'
Meteen loop ik naar de coach toe. Hij kijkt me aan alsof hij iets heel dringends te vertellen heeft. De coach legt zijn arm op mijn schouder en begeleidt me naar zijn kantoor. Ik ben nog nooit zijn kantoor geweest. Heel het kantoor hangt vol met groepsfoto's van oude teams, shirts, medialles en een hele grote foto van ons team. Zijn bureau is nogal een puinhoop. Er ligt een basketbal tussen alle los zwervende papieren. Plotseling merk ik dat de twee mannen aan het bureau zitten. Plotseling voel ik het zweet uitbreken. De coach wijst me een stoel toe en ik ga tegen over de mannen zitten. Naast me komt de coach zitten. De twee mannen hebben allebei een zwart pak aan en kijken me serieus aan.
Plotseling begint één van de mannen te praten: 'Aangenaam ik ben Harris Brown en dit is mijn collega George.'
Beleefd schud ik allebei hun handen.
'Wij zijn van het basketbalteam de Toronto Raptors. We zijn opzoek naar een nieuw teamlid.'
Meteen valt mijn mond open. De Toronto Raptors, dat is één van de beboste basketbalclubs ter wereld! Ik heb geen idee wat ik moet zeggen, dus blijf ik ze verbazend aankijken.
'Coach Mayer zei dat hij wel een paar goede kandidaten had, en hij heeft zeker gelijk.'
'We zouden het een eer vinden om je volgend jaar in het team te ontvangen.' zegt de andere man, George.
Met heel veel moeite beweeg ik mijn mond: 'Ik ben vereerd.'
Met mijn hand veeg ik het zweet van mijn voorhoofd af en dat is niet het zweet van de training.
'We hebben alleen een handtekening nodig van je ouders. Als dat geregeld is krijg je verdere informatie.'
Ik knik instemmend.
'Na je eindexamen mag je bij ons beginnen met spelen. Er zit een opleiding bij in.'
Weer knik ik.
'Dan spreken we laten nog wel af. Coach Mayer mailt ons je ouders e-mailadres.'
De mannen staan op van hun stoelen en schudden onze handen. Met trots loost de coach me terug de zaal in.
'Ik ben trots op je! Dit was altijd wat je gedroomd had.'
De coach geeft me een box, draait zich en loopt weer terug zijn kantoor in.
Hij heeft wel gelijk, dit is mijn droom...

Ik open de kleedkamerdeur en meteen is de aandacht op mij gericht.
'Gast het lijkt wel alsof je een spook hebt gezien.' zegt Stefan.
'Waarom moest je de coach spreken?' vraagt Ryan.
Met heel veel moeite kan ik de worden hardop zeggen: 'Ik mag na het examen in het team van de Toronto Raptors.'
Plotseling is iedereen stil en alle monden vallen open. Stefan is de eerste die wat durft te zeggen.
'Lekker maat!'
Meteen begint iedereen door elkaar te schreeuwen.
'Ik ben zo trots op je.' zegt Ryan en hij geeft me een knuffel.
Nathan, Harry en zelfs Ethan geven me een high five.
'Dit heb je zo verdient.' zeggen Kol en Klaus tegelijk.
Nog steeds ben ik van de wereld af, maar ik geniet wel van alle aandacht die over me heen gegooid wordt.

Heyyy guys, 

Ik hoop dat jullie het een leuk hoofdstuk vonden! Ik opende net wattpad en ik zag dat ik gewoon 400 lezers meer had dan gisteren. Ik ben jullie zo dankbaar!! Dit boek is letterlijk mijn leven, ook al kan je je dat misschien niet voorstellen:) Deze personages zijn gewoon mijn familie hahaha. Daarom ga ik het boek ook echt uitgeven, maar dat duurt nog even, alles moet perfect zijn:) Voor nu heel erg bedankt voor de 1520 lezers!! 

Xx Marith