The Love Shot✔️

Hoofdstuk 27

(Pov Sky)
De dag van vertrek naar Las Vegas

'Heeft Anne wel alles ingepakt?' vraagt mijn moeder.
Nerveus ijsbeert ze door de hal heen. Ze heeft haar handen op haar rug en haar blik gaat over mijn reiskoffer.
'Ik hoop het, anders heeft ze een groot probleem.'
'We zien je over 3 dagen.' zegt mijn vader, die vergeleken mijn moeder er wel rustig bij staat.
Plotseling slaat hij zijn armen om me heen. Zo snel als ik kan wurm ik me weer uit zijn greep. Mijn hand pakt de reiskoffer vast, ik loop de deur uit en met moeite trek ik de koffer achter me aan over het grint. Mijn Tesla staat al klaar om de poort uit te rijden. Terwijl ik plaats neem achter het stuur, gooit Anne de koffer in de achterbak. Uitbundig zwaaien mijn ouders me uit. Ik ga serieus maar 4 dagen weg en ze doen nu al alsof ik maanden weg ben. Ik heb er wel heel veel zin in. Las Vegas is de stad van luxe hotels, gokken en uitgaan. En om het weekend compleet te maken hebben we ook nog de basketbal wedstrijd. Zodra Anne de achterklep dicht doe, steek ik mijn hand op en rij ik ons terrein af.

Ik draai de Tesla in één van de parkeerplaatsen. Eindelijk is het een keer rustig op school. Ik til mijn koffer uit de achterbak en rij ermee naar de ingang van de school. Net voor de trappen staat heel het team en alle cheerleaders.
'Hey Sky!' roept Ryan begroetend en hij geeft me een box.
'We moeten er voor zorgen dat we samen op een kamer slapen.'
'Ja, sowieso.' antwoordt ik.
Ineens zie ik Leila in mijn ooghoek. Ze kijkt vermoeit voor zich uit. Losse blonde plukken hangen uit haar haar en er zit geen vlekje make-up op haar gezicht. Naast haar staat Ethan met Harry en Nathan te praten. Ethan is waarschijnlijk dol verliefd op Leila, want elke keer als ik naar Leila kijk, staat ze samen met hem. Ineens wordt ik uit mijn gedachten gehaald door Ryan zijn opgewekte stem
'Waar zit jij met je gedachten?'
Ik richt mijn blik naar Ryan, die enthousiast en met een grote glimlach me aankijkt. Blijkbaar is Ryan niet zo moe, want zijn bruine haar zit goed, en zijn gezicht ziet er opgefrist uit.
Net voordat ik antwoordt wil geven, roept de coach: 'Alle basketballers bij mij en de cheerleaders bij mevrouw Crown!'
Hij wijst naar de tengere vrouw naast hem. Haar dunne blonde haar zit in een slappe knot en ze heeft een trainingspak aan die veelte groot is. Mevrouw Crown is onze Engels docent. Meestal gaat ze mee met schooluitjes als begeleider. De coach is blijkbaar ook klaar wakker, want er staat een grote glimlach op zijn gezicht en zijn zwarte haar zit ook goed. Met heel ons team lopen we achter de coach aan, richting de grote dubbeldekker. De coach blijft even voor de busdeuren staan en kijkt ons allemaal één voor één aan.
'We gaan naar één van de luxste hotels in Vegas, dus ik verwacht van jullie allemaal jullie medewerking. Dat betekent dat we geen rare streken gaan uitvoeren. Morgen hebben we de basketbal wedstrijd en de dagen daarna hebben jullie vrij.'
Yes, daar had ik opgehoopt, we hebben vrije tijd! Dat betekent, veel drinken en feesten. De coach laat ons door de deuren lopen. Met zijn alle lopen we de trappen op naar boven. Rosanne en de rest van het cheerleader team stappen ook in, maar zij moeten beneden blijven. Zoals afgesproken ga ik naast Ryan zitten op één van de fluwelen rode stoelen. Kol en Klaus komen met hun uitbundige geklets voor ons zitten. Af en toe lijken ze net broers. De ene keer hebben ze knallende ruzie, de andere keer zijn ze niet uit elkaar te halen. Ten tweede ze lijken heel erg op elkaar. Letterlijk elke docent haalt hun door elkaar. Ineens zie ik door het kleine spleetje achter me, dat Leila en Ethan achter ons zitten. Ethan is druk bezig op zijn mobiel, terwijl Leila met moeite haar ogen open probeert te houden. Het ziet er grappig uit, want zodra haar ogen dichtvallen schudt ze zichzelf meteen weer wakker. Er verlaat een kleine grinnik mijn mond. Ik laat mezelf onderuit zakken op de stoel en bereid me voor op de lange reis die eraan komt.

Na een eindeloze check of dat iedereen erin zat begint de motor eindelijk te rommelen en komt de bus met schokken vooruit.

Er is al 2 uur voorbij gestreken en de bus rijdt nog steeds op volle snelheid over de snelweg. Het eerste halfuur hoorde we de cheerleaders uitbundig zingen, maar daarna was het al snel over. Het is nu al negen uur. De meeste zitten op hun mobiel Netflix te kijken of een spel te spelen, zoals Ryan. Vanuit mijn ooghoek zie ik dat Ryan nog steeds in hetzelfde potje Fortnight zit als een halfuur geleden. Ryan is zo verslaafd aan Fortnight. Meestal klaagt hij om de minuut over de slechte verbinding en valt zijn spel weer een keer stil. Maar Ryan zijn geklaag is nog het minst ergste. Klaus kan er pas wat van.
Letterlijk om het halfuur vraagt hij: 'Hoelang is het nog rijden? Zijn we er bijna?'
En elke keer geeft Kol hetzelfde antwoordt: 'Nee, het duurt nog wel even.'
Nu lijken ze nog erger op een getrouwd stel. Het enige wat ik doe is met moeite mijn ogen van de slapende Leila afhouden. Als ik vanuit mijn ooghoek door het spleetje achter me kijk, kan ik haar precies zien. Nadat we vertrokken waren, was Leila als een blok in slaap gevallen, tegen Ethan zijn schouder. Één van haar losse plukjes haar hangt voor haar gezicht en elke keer als ze uitademt blaast ze het plukje weg. Het is een grappig gezicht. En Ethan, wat ik erg knap vindt, zit al heel de reis in dezelfde positie zonder zijn schouder te bewegen. Hij heeft zijn oortjes in en kijkt geconcentreerd naar het scherm van zijn mobiel. Er verlaat even een zucht mijn mond, daarna kijk ik weer echt vooruit, en laat ik me onderuit zakken op de stoel.

(Pov Leila)

Met mijn handen wrijf ik vermoeit in mijn ogen. Het aller eerste wat ik zie, is het mooie landschap van Californië. Het is wel heel anders dan in Phoenix. Hier in Californië lijkt het wel alsof ze een weg in de middel of nowhere hebben gedropt. Alles om de snelweg ligt vol met zand en uitgedroogde struiken. Wat ook niet zo gek is, want de zon schijnt fel op het landschap. Het einde van deze lange weg is nog lang niet inzicht.
'Goedemorgen.' hoor ik Ethan zeggen.
Ik kijk naast me en zie Ethan serieus naar zijn mobiel kijken. Net als toen we vertrokken, kijkt hij nog steeds de Walking Death. Het enige verschil aan hem is dat zijn bruine haar nu plat op zijn hoofd ligt, inplaats van netjes met gel opzij.
'Goedemorgen.' antwoordt ik uiteindelijk terug.
Ik wil mijn mobiel pakken, maar plots wordt ik afgeleid door een bruin plukje dat voor me tussen het spleetje van de stoelen uitsteekt. Volgens mij is Sky aan het slapen, want het enige wat ik hoor is Ryan zijn Fortnight geluiden en zacht gesnurk. Ik neem aan dat Ryan niet slapend Fortnight aan het spelen is... Zodra ik mijn mobiel aanzet, wordt ik overspoelt met berichten van Helena. Door de slechte WiFi duurt het even voordat alle spam berichten binnen zijn. De meeste gaan over of ik er al ben en dat ik voorzichtig moet zijn. Typische Helena.

Met een harde zucht klik ik mijn mobiel weer uit. Waarom moet Helena nou weer zo bezorgt zijn? Ze was bang dat ik naast Sky zat. Natuurlijk niet, wat denkt zij wel? Ons gesprek duurde niet heel lang, want ze moest naar geschiedenis toe. Hun lessen gaan wel gewoon door. Mij vingers glijden over het scherm van mijn mobiel en ik ga naar insta toe. Zoals altijd wordt ik meteen vol gespamd met foto's van cheerleaders en andere knappe meiden van school. Alle foto's zijn precies hetzelfde, kont naar achter, borsten naar voren en duck face. Misschien moet ik iedereen gaan ontvolgen, want hier wordt je ook niet vrolijk van.

Met grote ogen kijk ik naar het grote verlichtten gebouw.
'Mooi gebouw hé.' hoor ik Ethan zeggen.
Ik wil antwoorden, maar er komen gewoon geen hele woorden uit mijn mond. Het enige wat ik kan doen is met open mond naar het goud, gele gebouw kijken. Zodra de motor van de bus afslaat, begint iedereen door elkaar te praten.
'Ik wil al jullie aandacht!'
De stem van de coach klinkt door de luidsprekers van de bus.
'We gaan zo het hotel in. Jullie koffers worden uit de bus gehaald door het personeel, dus daar hoef je je geen zorgen over te maken. Over de kamer indeling horen jullie meer als we bij de lobby zijn.'
Zodra de coach de microfoon uitzet wilt iedereen zo snel mogelijk de bus uitrennen. Wat ik wel snap, want we hebben 5 uur in deze bus gezeten, en mijn kont doet best wel veel pijn. Ethan en ik staan op en lopen achter de rest de bus uit. Het eerste wat ik zie wanneer ik de bus uitstap, zijn cheerleaders die druk bezig zijn met foto's maken voor de grote fontein. Wat hoop ik toch dat één van die meiden in de vijver valt. Helaas is het maar een fantasie. Ik snap eigenlijk niet waarom ze foto's aan het maken zijn, want het meeste van het hotel wordt bedekt door groene bomen.
'Iedereen, volg mij!' roept de coach en hij gebaart naar ons dat we hem moeten achtervolgen.
Met heel ons team en de cheerleaders lopen we achter de coach aan, richting de ingang van het hotel.

Terwijl de coach en mevrouw Crown inchecken bij de reusachtige balie, zijn alle meiden weer eens foto's aan het maken. Rosanne staat met een arm in haar zij tegen een gouden plantenbak aan, terwijl één van haar vriendinnen een foto maakt. Over een paar uur staat deze foto op insta met 1000 likes en meer dan 1000 reacties. Ik zucht, maar heb weinig tijd om over Rosanne te mopperen.
'Iedereen van Longwood High School bij elkaar komen!'
Meteen luistert iedereen en gaan we met zijn alle in het midden van de lobby staan, om mevrouw Crown en de coach heen.
'Omdat het al vaker fout is gegaan met de kamer indelingen, hebben we dit keer besloten om de groepjes zelf te maken.'
Meteen begint iedereen chagrijnig door elkaar heen te praten. Persoonlijk vindt ik het niet heel erg, want ik wil toch niet bij iemand vrijwillig op een kamer.
'Mevrouw Crown gaat de indeling voor de cheerleaders oplezen, dus als alle cheerleaders met haar mee willen.' zegt de coach.
Samen met mevrouw Crown lopen de cheerleaders van ons weg. Daarna gaat de coach weer ongestoord verder.
'Ik wil geen zeurende mensen hebben. De indeling is als volgt: Simon en Stefan, Nathan en Ryan, Chad en Kol, Klaus en Ethan, Harry en Tom, Sky en Leila'
Nauwelijks kan ik het geloven. De woorden galmen door mij hoofd heen en ze gaan er maar niet uit. Zei hij dat nou goed?! Ik ben niet de enige die het niet met de indeling eens is. Kol zeurt, omdat hij niet bij Klaus zit. Ryan, omdat hij niet bij Sky zit. Harry, omdat hij niet bij Ethan zit. En zo gaat het ook andersom. Ik wurm mezelf door de zeurende jongens heen naar de coach toe. Meteen weet hij al wat ik wil zeggen.
'Leila, ik zei geen gezeur.'
'Maar coach, ik ben een meisje. U kunt me toch niet dwingen om bij een jongen te slapen?'
'Leila, je hoort nu bij het basketbalteam. Dit zijn de voorwaarden ervan.'
Met open mond kijk ik de coach aan.
'De voorwaarden ervan zijn, dat ik mag spelen in het team, maar niet dat ik bij een jongen op één kamer slaap!'
'Klaar Leila.'
De coach haalt één van de rode keycords van zijn nek af en steekt het naar me uit. Er zit een pasje aan met een streepjescode erop en een nummer.
'Iedereen kan zijn deurpasjes bij mij halen.' zegt de coach en hij negeert me volledig.
Geïrriteerd grits ik een pasje uit zijn handen. Zonder iets te zeggen loop ik langs Sky de lobby uit.  

Heyyy Guys,
Ik hoop dat jullie het een leuk hoofdstuk vond.
Als je nog tips hebt zijn ze zeker welkom.
Wees zeker niet stil🥰
Tot zaterdag!!!!

Xx Marith