The Love Shot✔️

Hoofdstuk 23

(Pov Leila)

Met knikkende knieën sta ik voor de deur van de directeur zijn kantoor. Het raam is afgeplakt, zodat je niet naar binnen kan kijken. Op de deur hangt een bordje met directeur Homer erop. Ik ben in heel mijn leven nog nooit naar de directeur geweest.
'Ga je nog naar binnen?' fluister Helena.
Helena geeft me een duw, waardoor ik een stap dichterbij moet zetten. Er verlaat nog een zucht mijn mond. Toch duw ik de deur open. Aan een groot bureau zit de oude directeur en tegenover hem zit Rosanne. Haar rug is naar me toe gekeerd.
'Grover, wil je even buiten blijven wachten?'
Helena geeft een hem een knikje en sluit de deur achter me. Mijn ogen glijden over de directeur en Rosanne heen. Voorzichtig loop ik naar de lege stoel naast Rosanne.
'Ga zitten.'
De directeur wijst naar de leren rode stoel. Ongemakkelijk neem ik plaats naast Rosanne. In mijn ooghoek zie ik dat ze boos voor zich uit staart. Op haar wang heeft ze een grote rode plek van de plek waar ik haar geslagen heb. De directeur vouwt zijn handen.
Op een rustige toon begint hij met praten: 'Rosanne, wat is er tussen jullie twee gebeurd?'
Meteen begint Rosanne te ratelen.
' Leila sloeg me in mijn gezicht, zonder enige reden. Daarna begon ze me uit te schelden. Gelukkig had ik een gevecht kunnen voorkomen door naar u toe te gaan.'
Ik rol met mijn ogen en met opgetrokken wenkbrauwen kijk ik haar aan. Ik heb haar niet uitgescholden en ik wilde ook niet gaan vechten...
'Leila, is dat waar?'
De directeur richt zijn ogen op mij.
'Ja maar...'
Meteen wordt ik onderbroken door de directeur.
'Je mag gaan Rosanne. Ik wil alleen met Leila praten.'
Ik zie dat er een grijns op Rosanne haar gezicht verschijnt. Dit is precies wat ze wilt en het is haar ook nog gelukt. Rosanne haar bruine ogen kijken me nog even aan, daarna draait ze haar rug naar me toe en loopt het kantoor uit. Zodra de deur achter haar dicht valt kijkt de directeur me serieus aan.
'Het is niet de bedoeling dat je mede-leerlingen slaat, Leila Blome en dat weet jij donders goed.'
De stem van de directeur klinkt niet geïrriteerd, maar boos. Ik snap echt niet dat hij Rosanne gelooft. Als je haar ziet dan zie je toch dat heel haar leven een leugen is. Als ze niet zou liegen, dan zou ze echt niet zo populair zijn. Iedereen die populair is liegt, altijd.
'Maar meneer, ik sloeg haar ja, maar de rede was dat ze mijn beste vriendin uitschold.'
'Natuurlijk is het niet normaal als iemand je vriendin uitscheld, maar dat is toch geen reden om iemand een klap te geven? Je kon het best gewoon eerst naar mij gaan, inplaats dat je het zelf oplost.' zegt de directeur.
Met een vragende blik kijkt zijn rimpelige gezicht me aan.
'Maar meneer.'
Maar weer onderbreekt de directeur me.
'Je zit toch in het basketbalteam?'
Iets te vroeg knik ik ja. Dat was niet de beste keuze...
'Dat wordt dan 4 keer niet mee basketballen tijdens de trainingen en wedstrijden.'
Perplex kijk ik de directeur aan. Dit gaat hij toch niet menen? De directeur graait in een paar van zijn lades. Hij pakt er een geel papiertje uit en met een oude vulpen schrijft hij er iets op.
'Maar meneer, dit is niet eerlijk. Rosanne begon met uitdagen...'
De directeur schuift het briefje naar me toe.
'Dan moet je de volgende keer beter nadenken met wat je doet. Nu wil ik graag dat je uit mijn kantoor verdwijnt.'
Eigenlijk wil ik nog wat zeggen, maar het heeft toch geen nut meer. Ik sta op uit de rode stoel, pak het briefje van het bureau af en verdwijn het kantoor uit.
Ik sluit de deur achter me dicht. Helena staat vragend voor mijn neus.
'En?'
'Ik mag 4 keer niet mee trainen inclusief wedstrijden.'
Met mijn vuist maak ik het briefje in mijn hand kleiner. Ik loop langs Helena, terug naar de gangen van de school.
Helena trekt een sprintje en rent achter me aan. Natuurlijk blijft ze doorvragen.
'Maar je bent één van de beste van het team. Hij kan je toch nooit eruit halen?'
'Blijkbaar wel!'
Met snelle stappen loop ik door de gangen heen.
'Waar ga je heen?' vraagt Helena.
Vanuit mijn ooghoek kijkt ze me vragend aan. Ik negeer haar blik en versnel mijn tempo.
'Leila?'
'Ik ga naar de gymzaal. Ik moet dit stomme briefje inleveren.'
Ik steek mijn vuist omhoog met het verfrommelde briefje erin.
'Leila wacht even!'

Helena loopt nog steeds achter me aan. Zonder mijn uniform aan te trekken loop ik meteen de zaal in. Helena blijft achter in de kleedkamer. Waarschijnlijk wilt ze Sky niet onder ogen komen. Zodra de kleedkamerdeur achter me dicht valt kijkt heel het team me aan, inclusief de coach. Met zijn armen over elkaar kijkt ze coach me aan.
'Je bent te laat Leila. Dit had ik niet van jou verwacht.'
De stem van de coach klinkt geërgerd.
'Je bent nog geen eens aangekleed.'
De ogen van de coach glijden over mijn leren jasje en simpele spijkerbroek.
'Sorry coach, ik moest bij de directeur zijn.'
'Waarom?'
Er verlaat een zucht mijn mond. Ik loop naar de coach en geef hem het verfrommelde briefje. Ik zie heel het team nieuwsgierig er naar kijken. De coach zijn ogen glijden over het gele briefje. Langzaam worden zijn ogen groot.
'Waarom heb je een cheerleader geslagen?' vraagt hij op een rustige toon.
Ook de ogen van het team worden groter.
'Omdat ze mijn vriendin uitschold voor gay.'
Er verlaat ook een zucht uit de coach zijn mond.
'Kan je niet iets regelen dat je toch de 4 wedstrijden mee mag trainen?'
Zodra de jongens doorhebben dat ik 4 keer niet mee mag spelen beginnen ze allemaal door elkaar te praten.
De coach probeert met moeite over de herrie te praten.
'Leila ik heb je niet voor niks in het team gezet.'
Ineens komt Ethan uit de groep naar voren.
'Coach het is niet haar schuld. Rosanne lokte haar uit.'
De coach schudt zacht zijn hoofd.
'Het is gebeurd we kunnen er nu niks aandoen. Ik ga even naar mijn kantoor om een nieuw teamlid te zoeken voor de komende 4 weken, anders winnen we nooit dit seizoen.'
De coach draait zijn rug naar ons. Strompelend loopt hij naar zijn kantoor. Nog steeds kijken de jongens me aan.
'Sorry jongens, ik kan er echt niks aandoen. Ik had haar nooit moeten slaan.' zeg ik schouderophalend.
'Wat nu? De coach gaat nooit een beter teamlid vinden dan jou.' zegt Harry.
Zijn bruine ogen kijken me zuchtend aan. Plotseling stapt Sky naar voren. Inplaats van dat hij net als de andere teamleden teleurgesteld is, kijkt hij als enige vrolijk.
'Ik heb wel een idee.'
Zijn grijpt mijn pols vast. Ik wil me snel lostrekken, maar ik ben al te laat. Sky trekt me de zaal.
'Laat me los!'
Ik probeer mezelf los te wurmen, maar Sky is veel sterker.
'Waar gaan jullie heen?' hoor ik Ryan nog roepen, voordat we de jongens kleedkamer in verdwijnen.
Zodra de vieze jongens zweet mijn neus indringt, knijp ik hem dicht.

Sky begint langzamer te lopen. Nog steeds heeft hij zijn hand stevig om mijn pols heen.
'Wat gaan we doen?'
We lopen langs de secretaresse, die achter haar bureau zit de bellen. Verward kijkt ze ons aan.
Sky klopt op de deur van de directeur.
Achter de deur horen we de directeur antwoorden: 'Ja?'
Meteen duwt Sky de deur open. Zodra de directeur Sky ziet verschijnt er verbazend genoeg een vriendelijke glimlach op zijn oude gezicht. Ik voel dat Sky zijn hand langzaam mijn pols loslaat.
'Sky waar kan ik je mee helpen?'
De directeur zijn bik glijdt over me heen, waardoor zijn glimlach even verdwijnt.
'Ik wil u om een gunst vragen. Zou Leila toch met ons mee spelen tijdens de wedstrijden? Zonder haar verliezen we ons laatste seizoen. Alstublieft, we hebben haar nodig.'
Nog nooit heb ik Sky ergens om horen smeken. Er staat een glimlach op zijn gezicht, waardoor hij er veel vriendelijker uitziet. De directeur wisselt zijn blik van Sky naar mij.
Uiteindelijk zegt hij: 'Oké, Leila mag meedoen met de trainingen en wedstrijden, maar je moet maandag wel 4 uur nakomen.'
De strenge blik van de directeur kijkt me recht in mijn ogen aan. Enthousiast knik ik een paar keer kort.
'Bedankt meneer.'
Er verschijnt een brede glimlach op mijn gezicht. We draaien ons om en lopen het kantoor uit. Ik richt mijn gezicht naar Sky toe en kijk voor het eerst recht in zijn bruine ogen.
'Thanks.' zeg ik oprecht.
Ik had nooit gedacht dat ik Sky ooit een keer zou gaan bedanken. Zonder dat ik het doorheb vlieg ik om zijn nek. Zodra ik doorheb wat ik doe laat ik hem snel los. Hij grinnikend even en er verschijnt een glimlach op zijn gezicht.
'Geen probleem. Het was voor het team.'
Voordat hij doorloopt geeft hij me een knipoog. Ik rol met mijn ogen en loop achter hem aan, terug naar de gymzaal.

Nieuwsgierig staat het team op ons te wachten. Ook de coach staat er tussen. Zijn blik is nog het nieuwsgierigst.
'En?' vraagt Ryan nieuwsgierig.
'Ik mag weer meedoen.' antwoordt ik enthousiast.
Meteen springt het team in de lucht en ze beginnen met zijn alle te juichen. Met een grote glimlach op mijn gezicht kijk ik ze aan. Ook op het gezicht verschijnt een glimlach.
Met zijn alle schreeuwen we: 'Wild Eagles voor de winst!!'

Bedankt voor het lezen van dit hoofdstuk!!
Vergeet zeker even niet een leuke reactie achter te laten😊
Ik hoop dat jullie dit een leuk hoofdstuk vonden. 

Xx Marith