The Love Shot✔️

Hoofdstuk 15

(Pov Leila)

De training van vandaag was echt vreselijk! We moesten zoveel meer doen dan normaal en alles wat Rosanne deed was natuurlijk weer perfect. Ze deed salto's, flikflak en een Arabier. Nou, ik kan dat echt niet. Waarom moet ik nou zo stijf zijn? Net wanneer ik van de tribune af wil lopen, hoor ik de irritante stem die ik al 2 uur lang heb gehoord.
'Leila ben jij toch?'
'Ja.' antwoordt ik.
Ik draai me om en precies zoals ik dacht staat Rosanne met opgetrokken wenkbrauwen voor me.
'Ik heb je vandaag zien denken en eerlijk gezegd vindt ik niet dat je de bouw van een cheerleader hebt. Je schouders zijn veelte breed. Heb je op zwemmen gezeten ofzo?'
Meteen voel ik dat mijn hoofd rood wordt en dit keer doe ik iets heel anders dan normaal, ik hou mijn hoofd op haar gericht, in plaats van naar de grond. Ik trek ook mijn wenkbrauwen op en zeg terug: 'Sorry hoor, maar wat boeit het als ik er anders uitzie dan andere meiden?'
Ondanks mijn reactie, die ze niet had verwacht, blijven de irritante woorden uit haar mond vliegen.
'Je bent vast een aardige meid, maar je past niet echt bij de cheerleaders.'
Stevig hou ik de handvaten van mijn sporttas vast.
'Dan heb je het vast fout. Ik vindt het leuk en het boeit me niet of je mijn schouders te breed vindt.'
Ik til mijn sporttas op en zonder haar ook maar aan te kijken, loop ik de tribunes af.

(Pov Sky)

Ik heb nog gezegd dat ze niet mee mocht, maar alsnog loopt Tiffany mee naar zaal in. Wanneer we bij de deuropening van de zaal staan, sta ik stil.
'Misschien is het niet zo verstandig als je met je hakken de zaal ingaat.'
Mijn ogen glijden over haar hoge naaldhakken.
Schouderophalend zegt zeg: 'Dat bepaal ik zelf wel.'
Met een pijnlijk gezicht kijk ik Tiffany aan. De coach gaat me echt haten. Haar hakken galmen door de gymzaal heen en elke keer als ze de vloer aanraakt hoor je klik, klak, klik, klak. Ik rol met mijn ogen en loop dan toch achter haar aan. Tiffany lijkt zo veranderd. Toen ik haal vrijdag ontmoette was ze zacht aardig en ze deed alles wat ik zei. Nu lijkt ze net zo'n bitch als Montana en al mijn andere exen. Vandaag heb ik officieel gehoord dat Montana van school is gegaan. Gelukkig, want dan heb ik geen last meer van haar. Zodra ik bij de jongens ben, die zoals altijd in het midden van de zaal staan, geef ik ze allemaal een box. Mijn ogen glijden over Chad, natuurlijk negeer ik hem compleet. Ik heb Chad nog nooit gemogen. Al sinds de 5th grade zat ik bij hem in de klas. Hij wilde altijd precies hetzelfde als mij, populariteit, rijk zijn en knap. Gelukkig is het alle drie nog niet gelukt.
Zodra de coach uit zijn kantoor komt lopen, is het eerste wat hij zegt: 'Pak allemaal een bal. We gaan beginnen!'
Ik wil naar het opbergrek lopen, waar alle basketballen op liggen, maar Tiffany haar hand houdt me tegen. Ik wilde er wat van zeggen, maar de coach was me voor.
'Sorry meid, het is een gesloten training.'
De coach zijn bruine ogen glijden over Tiffany heen. Zoals ik al dacht stoppen zijn ogen bij haar hoge naaldhakken.
Langzaam kijkt de coach op, maar hij kijkt niet naar Tiffany. Zijn bruine ogen kijken me woedend aan.
Om snel van de coach weg te kunnen kijken, zeg ik tegen Tiffany: 'Ga, ik zie je vanavond weer.'
Ik wurm mijn pols uit haar sterke greep. Ze heeft me vast alsof ze me nooit meer wilt loslaten. Ze rolt met haar ogen en zonder me een zoen te geven loopt ze de zaal uit. De hakken galmen weer door heel de gymzaal heen, waardoor iedereen hun blik op mij richt. Zodra Tiffany de zaal uit is verdwenen en ik weer naar de coach kijk, kijkt hij nog steeds woedend.
'Sky je weet als de beste dat ik dit niet meer wil hebben. Die naaldhakken verpesten heel de vloer! Zorg dat ze nooit meer op die schoenen de zaal inloopt!'
'Sorry coach, ik zal ervoor zorgen dat het niet meer gebeurd.' antwoordt ik gehoorzaam.

(Pov Leila)

Ik loop de twee tredes van de veranda op naar de voordeur. Gelukkig ben ik thuis en kan niemand tegen me schreeuwen of...
'Hey schat!' roept mijn moeder vanuit de keuken.
Meteen verlaat er een harde zucht mijn mond. Laat maar, ik leef niet alleen in dit huis...
'Hoi!' roep ik beleefd terug, om mijn moeder nog een beetje vrolijk te houden.
Ik gooien mijn jas op de kapstok en meteen wil ik de trap oprennen, maar natuurlijk wordt ik weer tegengehouden door mijn moeder.
Met een kopkoffie en haar leesbril op haar neus kijkt ze me aan.
'Komt je vriendin vanavond eten?'
'Ja mam, dat heb ik je al verteld. Ze komt over een kwartier.'
Mijn moeder geeft me een goedkeurend knikje en verdwijnt daarna weer de kamer in.

Wanneer ik mijn kamer binnenloop gooi ik mijn sporttas voor de wasmand en plof ik op mijn bed. Starend kijk ik naar het plafond. Wat een vreselijke dag... Ik had op zich wel zin in deze dag, maar toen ik Rosanne zag stortte letterlijk al mijn blijheid de afgrond in.
'Ik heb je vandaag gezien en je hebt niet echt de bouw van een cheerleader. Je schouders zijn veelte breed.' imiteer ik haar met een hoog stemmetje.
Van mij mag ze meteen weer terug naar de planeet van waar ze vandaan kwam. Ineens glijden mijn ogen naar de muur waar al mijn foto's hangen. Ik richt mijn blik op een foto van 4 jaar geleden. Het is een familiefoto met mijn vader, mijn moeder en ik. De foto was genomen door een vreemde vrouw in het park. We hadden het zo naar ons zin in de sneeuw dat we het vast wilde leggen. Toen was alles nog geweldig... Mijn vader en moeder waren allebei gelukkig en we woonde in het mooie rustige Phoenix. Ik had best wel veel vrienden, ondanks dat we niet populair waren en het huis was 2 keer groter dan deze. Ik sluit mijn ogen en laat mijn herinneringen weer omhoog komen. Net voordat alle mooie herrineringen weer omhoog komen, open ik mijn ogen wijd open.
'Je vriendin is er!!' hoor ik mijn moeder vanaf beneden schreeuwen.
Door haar strenge stem zit ik meteen rechtop. Waarom moet ze altijd zo schreeuwen? Ik duw mezelf van het bed en strompel mijn kamer uit.

'Heyy.' zegt Helena enthousiast, zodra ik de laatste trakteerde afloop.
Zoals altijd ziet ze er weer leuk uit met haar croptop en spijkerbroek met gaten. Natuurlijk sta ik weer in mijn stinkende cheerleader outfit.
'Hey.'
Ineens steekt mijn moeder haar hoofd om de hoek van de gang.
'Het eten is al klaar, dus jullie kunnen meteen aan tafel zitten.'
Ik laat Helena voor en we lopen naar de keuken toe. We nemen plaats aan de kleine ronde tafel in de keuken. Nieuwsgierig kijk ik naar Helena haar gezicht, maar volgens mij vindt ze het niet zo erg dat ons huis zo klein is. Mijn moeder zet een stomende ovenschaal voor ons neus vol met pasta.
'Eetsmakkelijk dames.'
Gulzig beginnen we met opscheppen.

Voor het eerst in lange tijd was het eten echt verrukkelijk. Normaal eten we alleen aardappels met bonen, omdat mijn moeder niet wilt dat ik te veel vette eet. Wat een onzin. Gelukkig doet mijn moeder wel normaal als Helena er is. We zetten de borden in de gootsteen.
Automatisch wil ik de borden gaan afwassen, maar verbazend genoeg zegt mijn moeder: 'Ik maak de borden wel schoon, dan kunnen jullie naar boven gaan.'
Waarom kan ze niet zo altijd zijn? Natuurlijk laat ik me dit geen twee keer zeggen.

Zodra we weer boven zijn ploffen we op mijn bed. Ik wil net iets gaan zeggen over de cheerleaders, maar Helena is me voor.
'Ik wil nog sorry zeggen voor gisteren. Als ik dronken ben doe ik altijd raar. Pas wanneer ik thuis kwam had ik door hoe erg ik je gekwetst had. Met het drinken en die vragen. Ik wist dat je niet aan alcohol deed.'
'Helena, het maakt niet uit. Het is geschiedenis en het belangrijkste is, ik heb het overleeft.'
Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht, waardoor ik Helena geruststel. Eigenlijk wil ik het vertellen over Chad, maar toch doe ik het maar niet.
Ineens gaat Helena zelf over naar het onderwerp waar ik over wilde vertellen.
'Hoe was de training?'
Meteen verdwijnt mijn glimlach van mijn gezicht.
'Nou, Montana is dus blijkbaar van school af, dus hebben ze een nieuwe captain. Laten we het erop houden, ze is niet bepaald aardig.'
Helena trekt haar wenkbrauw op.
'Na de training kwam ze naar me toe gelopen en zei ze dat ik te brede schouders heb voor de cheerleaders.'
Ik zie dat Helena haar ogen naar mijn schouders kijken. Ik weet zelf ook wel dat ze breed zijn. Ik heb het van mijn vader. Mensen moeten gewoon begrijpen dat ik er niks aankan doen...
Helena kijkt me weer recht aan en ze vraagt nieuwsgierig: 'Hoe heet ze?'
'Rosanne.'
'Als ik die Rosanne zie ga ik haar persoonlijk in elkaar slaan.' zegt Helena lachen. Meteen schieten we allebei in de lach.