The Love Shot✔️

Hoofdstuk 69

(Pov Sky)

Zodra ik de wekker hoor rinkelen, sla ik de dekens van me af en spring mijn bed uit. Meteen ren ik door naar mijn inloopkast. Op de leren stoel ligt al een outfit voor me klaar. Ik trek de grijze joggingbroek en trui van de stoel af. We moeten ongeveer 5 uur vliegen, dus dit zit wel comfortabel. En het wordt natuurlijk veel kouder in Toronto. Dat is wel een nadeel van Toronto, maar voor de rest wordt het echt geweldig. Zo snel als ik kan kleed ik me om. In de hoek van de kast staan al 3 koffers klaar, ingepakt en wel. Gisteravond rond een uur of 4 hebben Anne en ik nog snel mijn koffers ingepakt. Ik haal mijn gouden Rolex uit de la met horloges en doe hem om. Plotseling zie ik dat het al kwart over 7 is. Ik heb met Leila om half 8 bij het vliegveld afgesproken!

'Anne!' roep ik meteen.
Haastend komt Anne de kast in gerend.
'Moeten de koffers naar beneden?'
Vragend kijkt ze me aan. Ik heb er zoveel spijt van dat ik haar als vuilnis heb behandeld. Ze is eigenlijk een vriendin die ik nog nooit heb gehad. Met mijn armen trek ik haar in een knuffel.
'Ik ga je missen.' fluister ik.
'Ik jou ook...'
Langzaam laat ik haar los. Plotseling merk ik een traantje op, dat van haar wang afrolt.
'Ga nou niet huilen. Mijn ouders behandelen je tenminste beter dan dat ik deed.'
Weer geef ik haar een knuffel.
'Je weet dat je altijd in mijn kamer mag slapen en je mag alles gebruiken.'
Anne en ik moeten wel in de inloopkast afscheidt nemen. Als mijn ouders doorhebben dat ik bevriend ben met de butler wordt Anne meteen het huis uitgezet.

Nadat we uitgebreid afscheidt van elkaar hebben genomen, tillen we mijn koffers naar beneden. Mijn ouder staan me allebei al onderaan de trap op te wachten. Ze hebben allebei een grote glimlach op hun gezicht. Wat ook niet zo gek is, want eigenlijk is hun droom ook uitgekomen. Hun zoon wordt prof basketballer waardoor zei nog rijker kunnen worden. Sinds dat ze weten dat ik voor de Toronto Raptors ging spelen zijn ze niet meer boos op me geweest en hebben ze tegen iedereen opgeschept. Anne geeft de koffers over aan de taxichauffeur, die ze naar de taxi brengt. Meteen slaat mijn moeder haar armen om me heen.
'Veel succes in Toronto. Laat ons wat van je horen als je aangekomen bent.'
'Dat zal ik doen.'
Langzaam laat ze me los en komt mijn vader tegenover me staan.
'Natuurlijk komen we bij een paar van je wedstrijden kijken en volgen we alles op tv.' zegt mijn vader, die voor het eerst echt trots op me is.
Ik geef allebei mijn ouders een zoen op hun wangen en loop daarna de voordeur uit. Zwaaiend stap ik de taxi in. De deur van de zwarte Range Rover wordt dicht gegooid door de chauffeur.
'Waar moet u naar toe?'
De chauffeur ploft op de bestuurdersstoel en steekt zijn sleutels in het gat.
'Lax.'
De chauffeur typt het in de navigatie. Met een draai aan de sleutels start hij de motor. Voordat de taxichauffeur wegrijdt, zwaai ik nog naar mijn ouders en vooral Anne. Ik vind het zo zielig om haar alleen achter te laten, maar ze wordt vast goed behandeld door mijn ouders.

Voor het grote vliegveld stop de chauffeur de taxi. Ik bedankt de chauffeur en met de 3 grote koffers in mijn handen loop ik het vliegveld op. Misschien waren 2 koffers en een rugzak makkelijk geweest. Met veel moeite duw ik de 3 koffers tegelijk vooruit. Leila en ik hebben afgesproken bij de departures. Gelukkig ben ik hier vaker geweest, dus is de weg vinden niet heel moeilijk.

Na tijden door het grote vliegveld te hebben gelopen, zie ik Leila staan. Ze heeft haar rug naar me toegekeerd en kijkt omhoog naar het grote gele departures bord. Ze heeft haar blauwe Wild Eagles trainingspak aan.
'Wild Eagle!' roep ik naar haar, waardoor ze zich meteen omdraait.
Zodra ze doorheeft dat ik het ben komt ze naar me toe gerent. Enthousiast vliegt ze me om mijn nek.
'Het is ons gelukt! We gaan samen naar Toronto!'
Lachend sla ik mijn armen om haar heen.
'Eerste les, laat nooit je koffer allen achter op het vliegveld.'
Grinnikend kijk ik naar de 2 koffers, die zonder eigenaar bij de borden staan.
'Bedankt voor de les, maar ik laat zo'n knappe jongen als jou niet staan.'
Ze pakt mijn hand vast en sleurt me terug naar haar koffer.

Gelukkig kwamen we moeiteloos door de douanes. Na eindelijk een uur lopen we eindelijk de gate in. Leila is er gespannen, want ze knijpt hard in mijn hand. We begroeten de stewardessen en lopen daarna het vliegtuig in. We zoeken onze plaatsen op. Gelukkig hebben we een plaatsje achterin, lekker privé. Ik laat Leila bij het raam zitten, zodat ze naar buiten kan kijken als we gaan opstijgen. Eerst nemen de stewardessen de veiligheidsregels door. Daarna begint vliegtuig eindelijk te rijden. Leila houdt stevig mijn hand vast, terwijl ze aandachtig uit het raam kijkt. Langzaam verdwijnt de weg onder ons weg. Het gevoel van het opstijgen blijft altijd een raar gevoel. Het vliegtuig vliegt op een rustig tempo over het mooie Los Angeles. Deze plek blijft altijd mooi, maar we gaan eindelijk naar een nieuwe bestemming, samen!! Leila zakt onderuit en legt haar hoofd op mijn schouder. Langzaam schuiven de witte wolken over Los Angeles heen. Canada here we go!

Heyyy guys, 

Dit is het aller laatste officiele hoofdstuk:(
Donderdag komt de promposel online, maar dat is het aller laatste... 
Ik hoop dat jullie het een leuk boek vinden/vonden. 

Xx Marith