The Love Shot✔️

Hoofdstuk 21

(Pov Leila)

Terwijl ik mijn sportkleding aan doe, hoor ik de cheerleaders al oefenen. Ik ben echt blij dat ik stop bij de cheerleaders. Ik kan het nog geen 1 minuut bij Rosanne volhouden. Ik ga voor de spiegel staan en bekijk mezelf van top tot teen. Inplaats van het cheerleader uniform heb ik nu mijn zwarte Nike sportlegging aan en een simpel wit shirt. Dit staat zoveel beter dan het uniform. Ik hoef nu tenminste geen kort rokje aan. Ik draai me om, loop de douches uit terug naar de kleedkamer. Er verlaat een zucht mijn mond en ik duw de deur open.
De zaal is gevuld met cheerleades. Zoekend kijken mijn ogen door de zaal, opzoek naar Rosanne. Ik weet natuurlijk ziet zeker of ik in het basketbalteam mag, maar ik ga sowieso niet terug naar de cheerleaders. Rosanne gebruikt me als vuil. Ze heeft natuurlijk wel gelijk dat ik brede schouders heb, maar wat boeit het? Ik kan er toch ook niks aandoen... Uiteindelijk zie ik haar bij een grote groep meiden staan, vlak naast de tribunes. Met mijn hoofd naar de grond gericht loop ik naar ze toe. Ik voel mijn handen trillen. Ik ben er nooit in geweest om naar een grote groep te lopen. Vooral niet als ze populair zijn. Ik pak mijn handen vast, zodat het trillen stopt. Een paar meiden zien me al aanlopen. Ze geven Rosanne een por, waardoor ze achterom kijkt en mij ziet. Zoals altijd kijkt ze weer arrogant en haar gezicht zit weer vol met make-up. Het enige dat anders is, is haar bruine haar. Het zit vandaag in een hoge staart, waardoor ze er nog arroganter uit ziet.
'Waar was je?' vraagt Rosanne, zodra ik recht voor haar neus sta.
Ze tilt haar wenkbrauw op en bekijkt me van top tot teen. Zonder antwoordt op haar vraag te geven, zeg ik meteen wat ik wil zeggen.
'Ik stop bij de cheerleaders.'
Meteen gaan haar mondhoeken omhoog, en slaat ze haar armen over elkaar. Ze kijkt nog achterom naar haar grijzende teamgenoten.
'Ik hoor dat je mijn advies hebt opgevolgd.'
Met moeite moet ik ervoor zorgen dat ik niet rood aanloop. Meteen richt ik mijn blik naar de grond.
'Veel plezier bij de leesgroep, I guess...'
Rosanne wilt zich omdraaien, maar dit is mijn enige kans op haar een lesje te leren. Ik weet dat ze het basketbalteam helemaal geweldig vindt omdat er knappe jongens inspelen.
Ik kijk op de van grond. Nu is het mijn beurt om een keer te grijnzen.
'Sorry dat ik je moet teleurstellen, maar ik zit niet bij de leesgroep.'
Ik keer mijn rug naar haar toe en loop grijnzend weg.
'Je bent gekomen Leila!'
De man die me aansprak op het basketbalveldje in Venice Beach, komt naar me toegelopen. Ik draai me even om. Rosanne haar gezicht is te grappig. Haar mond is opengevallen en met boze ogen kijkt ze naar mij. Met een kleine grijns keer ik mijn hoofd weer naar de coach. Achter de coach staat een grote groep met 11 jongens. Ze zijn druk met elkaar aan het praten. De coach legt gerust zijn arm om mijn schouder heen en we richten onze blikken naar de groep. Meteen kijkt iedereen op.
'Ontmoet ons nieuwe teamlid, Leila Blome.'
Vanuit mijn ooghoek zie ik dat er een oprechte glimlach op de coach zijn gezicht staat.
De monden van alle 11 de jongens vallen open.
'Een meisje?!' roept een van de jongens.
Hij bruin haar waar een slag in zit. Net als de rest staat zijn mond open. Ik wil naar de grond kijken, maar dan kom ik zwak over en dat is nu precies wat ik niet moet lijken.
'Coach, nu gaan ze ons als watjes zien. Geen enkel team heeft een meisje in hun team.' zegt een andere jongen naast Ryan. Hij lijkt precies op de jongen die als eerste iets zij. Alleen deze is net iets langer.
Ineens spot ik Sky, die helemaal achterin staat. Zijn ogen kijken me recht aan, waardoor ik snel wegkijk.
Ineens begint Ryan te praten. Natuurlijk moet hij wel wat zeggen.
'Ik vindt meiden meer dan prima coach, maar ze hoeven niet bij ons in het team.'
Gelukkig begint de coach te praten, voordat er nog meer opmerkingen uit hun monden vliegen.
'Jullie mogen al jullie opmerkingen voor je houden. Ze hoort nu bij ons in het team. Als je je niet normaal kan gedragen dan mag je nu je tas pakken en naar huis gaan.'
Mijn ogen glijden over de jongens heen, die nu schamend voor zich uitkijken. De coach geeft me een duw naar de jongens toe. Ik wrijf nerveus over mijn bovenarm heen, maar loop daarna toch naar de groep met jongens.

Zodra de coach uitleg heeft gegeven en iedereen een lintje heeft gepakt in de kleur groen of oranje, begint het spel. Sky krijgt de bal en met zijn groene team dribbelt hij richting onze basket. Zonder te twijfelen ren ik achter Sky aan. De coach zijn praatje tegen de jongens over mij heeft me echt geholpen. De jongens kijken met niet meer met open mond aan en lijken het een beetje te accepteren. Ze kunnen er toch niks meer aandoen. Ik hoor officieel bij het team. Sky stopt en denkt een draai te kunnen maken, maar ik sla de bal uit zijn hand. Ik draai me om en ren weg. Ik zie dat er een jongen aankomt rennen met een groen lintje. Vloeien draai ik een rondje om hem heen en ren ik door.
'Lekker bezig Leila!! Laat die jongens maar zien waarom ik je in het team heb gezet!' hoor ik de coach roepen.
Er verschijnt een grote glimlach op mijn gezicht door trots. Zodra ik vlak voor de basket sta, zet ik me af van de grond en laat ik de bal los richting het net. De bal tolt even over de ring, maar valt er uiteindelijk in. Onopvallend maak ik van blijheid een sprongetje in de lucht. Ik draai me om. Sommige jongens kijken me met open mond aan. Andere hebben hun armen over elkaar en kijken me grijnzend aan.
'Zelfs een meisje kan beter spelen dan jullie.' roept de coach naar de jongens toe, waardoor ik mijn lippen stevig op elkaar moet houden, anders schiet ik in de lach.


Ik voel te zweet langzaam van mijn voorhoofd af druipen. Ik heb nog nooit zo hard gezweet als vandaag. Met een handdoek veeg ik mijn voorhoofd droog. Ik neem een grote slok vers water uit mijn bidon en loopt daarna de tribunes af, richting de kleedkamers.
'Je bent echt goed Leila.'
Ik draai me om en zie de coach met een grote lach achter me staan.
'Bedankt coach.'
Ik geef hem een knikje en loop daarna de lege meiden kleedkamer in. In mijn handen heb ik het verpakte basketbal uniform. Het is precies dezelfde als de rest van het team. Blauw met een gele streep erop. Op de voorkant staat een zeearend met Wild Eagles erop. Wat wel anders is, is de achterkant. Mijn naam staat erop Leila Blome en daaronder nummer 8. Zo snel als ik kan kleed ik me om. Ik wil thuis op de bank ploffen en Netflix gaan kijken. Ik ben kapot.

Netjes leg ik mijn uniform in mijn sporttas. Met een grote glimlach verlaat ik de kleedkamers. Ik kan het gewoon niet geloven. Ik zit in het basketbalteam! Net wanneer ik de klapdeuren wil openen, wordt ik tegengehouden door een stem.
'Hey, jij daar.'
Geschrokken draai ik me om. Ik sta oog in oog met een brunette. Zijn groene ogen kijken me boos aan en hij probeert zichzelf breed te maken met zijn schouders om er stoerder uit te zien. Ineens herken ik de jongen. Het is dezelfde jongen die me betast had tijdens het feest van vrijdag.
'Hoor jij niet in het cheerleader team?'
Zijn stem klinkt boos en geïrriteerd. Ik heb geen idee waarom, want zo slecht ben ik toch ook niet? Het liefst wil ik zo snel mogelijk wegrennen, maar dit keer laat ik mezelf niet klein maken.
Ik zet ook een boze blik op en zeg: 'Niemand bepaald voor mij in welke groep ik moet.'
De jongen is verbaasd van mijn plotselinge toon. Hij tilt zijn wenkbrauwen op en zijn ogen glijden over mijn lichaam. Ik wil weglopen, maar ineens voel ik zijn hand op mijn schouders. Zijn vingers knijpen mijn schouders fijn.
'Wie zei dat ik klaar was met praten?'
De jongen duwt tegen mijn schouder aan, waardoor ik tegen de stenen muur aan kom.
De jongen zet zijn armen naast mijn gezicht en kijkt me boos aan.
'Nu er een meid in ons team zit denkt elk team dat we zwak zijn. Meiden horen niet in het basketbal team. Je had bij je cheerleaders moeten blijven.'
Zo hard als ik kan bijt ik op mijn lip. Ik wil zijn armen wegslaan, maar hij is veel sterker. Zijn hoofd is nog geen cm van me verwijderd. Zijn lippen komen dichterbij mijn oor.
'Je hoort niet niet, je bent een meisje.' fluistert hij.
Ik voel zijn adem tegen mijn huid, waardoor er een koude rilling over me heen rolt.
'Chad!!'
De jongen draait zich meteen om. Ik kan niet zien wie het is, omdat de jongen nog voor mijn zicht staat. Ik zie dat zijn armen zakken en hij een stap achteruit zet. Zodra de jongen een stap opzij zet, kan ik zien wie er achter hem staat, Sky en het hele team. Ze kijken allemaal waarschuwend naar de jongen genaamd Chad.
'Waarom kan je nooit van meiden afblijven?' vraagt Sky.
Hij vouwt zijn armen over elkaar en met een boos gezicht kijkt hij Chad aan.
'Alsof jij dat nooit doet!'
Chad zijn stem klinkt boos en galmt door heel de gang heen. Meteen valt er een lange stilte in de gang. Iedereen hun blikken zijn gericht op Chad en Sky.
Een brunette is de eerste die de stilte verstoord. Zijn haar is omgeslagen en hij is erg gespierd. Op het eerste gezicht ziet hij er wel aardig uit. Zijn naam is Harry, dat denk ik tenminste, want zo noemt iedereen hem.
'Ze hoort nu bij ons in het team, dus je blijft van haar af. Leef je maar uit op de cheerleaders.'
Chad wisselt nog een boze blikken naar iedereen, daarna loopt hij de klapdeuren door en verdwijn hij de gangen van de school in. Ik kijk hem na, totdat hij de hoek om is verdwenen.
'Gaat het?' vraagt iemand achter me.
Ik draai me om en zie Sky vragend naar me kijken. Hij wilt zijn hand op mijn schouder leggen, maar ik draai me om en duw de klapdeuren open.
'Ik zie jullie morgen bij de training.'
Zonder nog iets te zeggen loop ik ook de schoolgangen in. 

Heyyy guys, 
Sorry dat ik zo lang niet geupload heb, maar ik was druk bezig met een ander boek. 
Vanaf nu ga ik weer uploaden op de volgende dagen: Dinsdag, donderdag en zaterdag. 
Ik hoop zeker dat jullie verder gaan met lezen😊
Als mijn andere boek af is ga ik dit boek en dat boek herschrijven, dus ik hoop dat het beter word😆

Xx Marith