The Love Shot✔️

Proloog

Phoenix
(Pov Leila)

Teleurgesteld kijk ik mijn oude kamer in. Alles is weg, mijn bed, bureau, kledingkast en zelfs mijn piano staat er niet meer.
Het rode behang, dat vroeger altijd zo vrolijk was, hangt nu half van de muur af.
Waarom moesten mijn ouders nou gaan scheiden?! Boos sla ik met mijn vuist op de vensterbank.
Vanuit het raam zie ik de weg, de weg waar ik leerde fietsen. De weg waar mijn ouders me altijd uitzwaaide als ik naar school ging. Ik ga deze plek met heel mijn hart missen.

Ineens word ik uit mijn gedachtes gehaald door een geïrriteerde moeder.
'Leila, de taxi is er !!' schreeuwt ze vanaf beneden.
Zuchtend rol ik met mijn ogen. Ik laat mijn blik nog één keer naar het rustige landschap afdwalen, daarna keer ik mijn rug ernaartoe.
Ik pak mijn twee zware reiskoffers op. Met moeite krijg ik ze van de grond af. Hoe kunnen ze nog zo zwaar zijn als ik de helft moest weggooien? Strompelend loop ik de kamer uit.
Met een harde klap valt de slaapkamerdeur dicht. Dat is het besef dat ik deze kamer nooit meer ga zien.

Ik stap van de laatste traptrede af en zie mijn ouders allebei ver uit elkaar staan. Met moeite hou ik mijn tranen binnen. 4 maanden geleden leefde we hier als een normaal gezin, en nu gaan we allemaal het huis uit. Zelfs mijn vader blijft hier niet. Hij gaat een ranch beginnen in Canada. Hij gaat paardrijden, boogschieten, klimmen, surfen en het mooiste is nog dat hij in een boerderij gaat wonen. Maar waar ga ik heen.... Naar Los Angeles. Mijn moeder wil daarvan kleins af aan al heen en nu heeft ze haar kans gepakt. En ik, ik moet per se met haar mee... Het is daar druk en het enige wat je daar kan doen is shoppen en met vrienden hangen.
En dat is het probleem, ik haat shoppen en vrienden heb ik ook niet. Waarom kan ik niet gewoon met mijn vader mee?
'We gaan Leila.'
De scherpe toon van mijn moeder galmt door de lege gang. Ik slik de brok in mijn keel door.
Treurig kijken mijn vaders ogen me aan.
'Pak nou die koffers, dan kunnen we weg hier!'
Nog een keer richt mijn moeder een kille blik naar mijn vader. Met haar koffers achter zich aan, loopt ze het huis uit. Ineens voel ik een zachte hand op mijn schouder rusten.
'Ze draait wel bij.' zegt hij geruststellend, maar zo klinkt het niet.
Hij klinkt schor en heel erg treurig. Meteen stort ik in mijn vaders armen. Stevig houdt hij me vast, alsof hij me nooit meer loslaat. Zijn vingers glijden door mijn blonde haar. Ik doe mijn best om niet in huilen uit te barsten, maar al snel vullen mijn ogen zich met tranen.
'We zien elkaar weer snel.' fluistert hij in mijn oor. 'Dan kom je op bezoek bij mijn ranch. Afgesproken?'
Zachtjes knik ik. De natte tranen rollen langzaam over mijn wangen heen. Voorzichtig laat mijn vader me los. Ook over zijn gezicht druipen tranen langs zijn baard. Met zijn vinger veegt hij ze snel veeg. Hij houdt mijn schouders stevig vast en hij kijkt me recht in mijn groene ogen.
'Veel plezier bij je moeder. We appen nog wel.'

Hij geeft me een zacht, teder kusje op mijn voorhoofd.
'Kom je Leila! Het vliegtuig wacht echt niet op jou!' roept mijn moeder vanuit de taxi.
Mijn vader geeft me mijn koffers aan en voor de laatste keer kijk ik hem recht in zijn ogen aan.
'Ga maar snel, voordat je moeder boos wordt.' zegt hij tegen me, en er verschijnt een kleine glimlach op zijn gezicht.
Langzaam draai ik me om en met mijn ogen op de straat gericht, loop ik naar de taxi.
De chauffeur pakt mijn koffers aan en laat ze in de achterbak. Zuchtend plof ik in de taxi.
Mijn deur wordt dicht gegooid en de chauffeur gaat klaar zitten voor vertrek.
Door het raam zie ik mijn vader enthousiast naar me zwaaien. De motor begint te rommelen en langzaam rijden we van mijn vertrouwde huis weg. Ik zwaai terug naar mijn vader en blijf zwaaien, totdat hij uit het zicht is.... Weer rolt er langzaam een traan naar beneden. Zuchtend laat ik me in de stoel zakken. Mijn moeder is nog tegen me aan het praten, maar ik luister allang niet meer. Ik stop mijn oortjes in mijn oren en laat de muziek die erdoorheen komt, me opvrolijken.
Starend kijk ik door het raam naar buiten. Het landschap van Phoenix flitst voorbij.
Daar gaan al mijn herinneringen...