The Love Shot✔️

Hoofdstuk 3

(Pov Sky)

Mijn ogen vallen bijna dicht. Waarom moet wiskunde zo saai zijn? Mijn hoofd leunt op mijn hand, terwijl ik starend naar het bord kijk. Ik snap ook helemaal niks van wat er op het bord staat. Al die tekens, het lijkt net Chinees. Ik ben zelfs te lui om onrust te stoken. Ineens vallen mijn ogen op de nieuwe meid, Leila. Ze zit voorin en geconcentreerd kijkt ze in haar boek. Ineens heb ik een briljant idee om haar terug te pakken. Voorzichtig pak ik mijn IPhone 11 pro max uit mijn zak. Mijn vingers glijden over het scherm, totdat ik het heb, haar nummer. Natuurlijk was het makkelijk te vinden, want ze is door Helena in de school app gegooid. Ik begin met typen en verstuur het bericht meteen.

U: Hey;)

Nu moet haar geluid alleen nog aan staan. Maar als snel... Voorin in het lokaal hoor ik een bekende melding gaan. Vanuit mijn ooghoek zie ik dat ze haar mobiel stiekem pak, maar niet stiekem genoeg.
'Dat is een uur nakomen mevrouw Blome. Je maakt een goede start.'
Met zijn armen over elkaar kijkt meneer Howing Leila aan. Haar hoofd wordt zo rood als een tomaat. Zodra meneer Howing wegloop, richt Leila een boze blik naar me. Al snel ben ik de gene die een melding ontvangt.

Onbekend nummer: Fuck yourself!

U bent geblokkeerd

Zodra ik met mijn ogen rol en denk, is dit het enige wat ze kan, kijkt meneer Howing mij boos aan.
'Meneer Cooper, jij mag ook een uurtje nakomen.'
'Maar meneer...'
'Geen gemaar.'
Grijnzend kijkt de blondine me aan.
Met mijn hand onder de tafel, steek ik een middelvinger naar haar op.

(Pov Leila)

Zwaaiend loopt Helena de school uit.
'Ik zie je morgen!' roept ze nog naar me, voordat ze de school uitloopt.
Helena is echt niet wat ik verwacht had. Ze is echt aardig en ze lijkt nu al mijn vriendin te zijn. Ze bood me zelfs aan om op me te wachten, terwijl ik een uur na moet blijven. Het enige wat jammer is, is dat we niet dezelfde eigenschappen hebben. Helena houdt erg veel van mode en volgens mij is dat er belangrijk voor haar. Ik daarin tegen haat shoppen en mode dingen. Ik trek maar gewoon wat aan als ik wakker wordt, ook al is het 10 jaar uit de mode, who cares? Strompelend loop ik door de lege gangen, richting het nablijflokaal. Het is zelfs zo rustig dat ik mijn eigen voetstappen hoor. Aan het einde van de lange gang, op de tweede verdieping, kom ik tot stilstand. Op de deur hangt een bordje met nablijflokaal erop. Aarzelend duw ik de deur open. Mijn oog valt op een dikke man, die aan zijn bureau zit. Zodra de deur achter me zicht valt, kijkt hij op.
'Naam?'
Verstijfd sta ik bij de deur.
'Eh, Leila Blome.' stotter ik.
Ik heb nog nooit hoeven nablijven op mijn oude school. Laten we het erop houden, ik was altijd de nerd.
'Ga zitten en wees stil.'
De man wijst naar één van de tafels in het lokaal. Ineens vallen mijn ogen op de tafel ernaast, waar Sky aanzit. Zijn bruine haar zit verwilderd en hij heeft zijn blauw, gele basketbaluniform aan, met op de achterkant Cooper erop. Twijfelend ga ik naast hem zitten.
Meteen fluistert hij boos: 'Door jou mis ik een stuk van de training.'
Met een opgetrokken wenkbrauw en een open mond kijk ik hem aan.
'Door mij? Het is echt je eigen schuld.' zeg ik iets te hard, omdat ik beledigd ben.
'Ik zei stil. Anders mag je langs de directeur.'
De man zijn blik blijft gericht op de grote stapel met papierwerk, dat op zijn bureau ligt.
Iedereen in het lokaal kijkt even op van hun werk. Het valt me op dat er alleen maar gottics in het lokaal zitten. Meiden met zwart haar, oorbellen, en tatoeages op hun 16de, en de jongens die hun zwarte haar in het Justin Bieber kapsel hebben en in hun lip een piercing hebben.
Sky geeft me nog een boze blik, maar gaat daarna aan het werk. Zuchtend richt ik mijn blik op mijn tafel. Op de punt van de tafel ligt een klein boekje met daarop: nadenken over wat je hebt gedaan. Daaronder staat: heel het boekje moet overgeschreven zijn. Perplex kijk ik eronder. Het boekje lijkt dun, maar zodra ik het open sla staat elke pagina vol met teksten.
Vanuit mijn ooghoek kijk ik voorzichtig naar Sky. Zijn beweging is slordig en vlug, maar je ziet duidelijk dat hij dit al vaker heeft gedaan. Met tegen zin pak ik mijn pen op en begin met schrijven.

Na een uur begint de verlossende bel te rinkelen. Er verlaat een harde zucht mijn mond en ik laat de pen uit mijn hand vallen. Mijn vingers zijn rood en er vormt zelfs een blaar. Iedereen staat abrupt op van hun stoelen en lopen het lokaal uit. Ik til mijn tas op en strompel ook het lokaal uit.
'Auw!' zeg ik, wanneer ik opzij gebeukt wordt.
Lachend rent Sky voorbij. Wat een klootzak! Met mijn hand wrijf ik over mijn schouder.

(Pov Sky)

Grinnikend ren ik door de gang heen.
Wat een bitch.

Wanneer ik de kleedkamer inloop, gooi ik snel mijn tas op de banken. Shit, ze zijn al begonnen!
Ik verwissel mijn schoenen en ren daarna meteen de zaal in. Midden in de zaal staan mijn teamgenoten. Zoals altijd krijgen ze een peptalk van de coach. Mijn schoenen piepen over de gladde zaalvloer, waardoor ik iedereen zijn aandacht krijg.
'Hey Sky!' begroet Ryan me.
Ik geef hem een box en de rest van het team een glimlach. Coach John ziet er iets minder vrolijk uit.
'Waar was jij?'
Met zijn armen over elkaar kijkt de coach me aan. Zijn bruine ogen kijken me doordringend aan.
'Eh, ik moest nakomen. En ik verzeker u, dit keer was het niet mijn schuld.' zeg ik snel.
'Geen smoesjes Cooper. Je bent aanvoerder en teamleider, dus je moet het goede voorbeeld geven. Volgende keer verwacht ik je gewoon op tijd.'
Ik knik en voeg bij de groep toe. Gelukkig werd hij niet al te boos.
'Hoe was het nakomen?' fluistert Ryan.
Ik leg mijn vinger op mijn lippen, als gebaar dat hij stil moet zijn. Ik heb geen zin om nog meer problemen te krijgen.
Zodra iedereen stil is begint de coach met praten: 'Team, we moeten ons gaan kwalificeren voor de finale van dit jaar. We hebben alleen één probleem.'
Meteen begint het team weer onrustig door elkaar te praten. De coach blaast hard op zijn fluitje, waardoor iedereen meteen weer stil is.
'Omdat Nick vorig jaar geslaagd is hebben we een reserve minder. Natuurlijk is dit geen ramp, maar we moeten wel een nieuwe speler vinden.'
Weer begint iedereen door elkaar te praten.
'Dat wordt makkelijk. Iedereen op deze school wilt wel een plaatsje in het Wild Eagles team.' roept Chad boven iedereen uit.
Zoals altijd weet Chad het weer beter... Met zijn perfecte bruine haar en blauwe ogen. Jammer genoeg is iedereen het eens met Chad.
'Ik vindt het een goed idee.' zegt de coach.
'Als jij en Ethan een flyer op het clubbord willen hangen, dan hebben we binnen een paar dagen een nieuw teamlid erbij.'
De twee brunettes knikken instemmend.
'Maar voordat we ons zorgen gaan maken, gaan we eerst trainen!' roept de coach door heel de gymzaal heen.
Hij gooit een basketbal in de lucht en meteen ren ik erop af. Zoals altijd ben ik de eerste die hem te pakken heeft. Dribbelend ren ik naar één van de baskets. Nathan en Ethan zitten allebei op mijn hielen en proberen de bal uit mijn handen te slaan. Gelukkig lukt het ze niet en net voor de vrije worplijn maak ik een noodstop. Ik adem diep in, spring de lucht in en laat de bal los richting de basket. Zoals altijd valt de bal soepel het net in.
'Lekker Sky! Zo wil ik het zien!' roept de coach naar me.
Ik geef Ryan een high five en spring van vreugde de lucht in.

Met de handdoek veeg ik mijn bezweten hoofd af. Daarna gooi ik de handdoek over mijn schouder en loop de blauw, gele tribunes op. Uitgeput plof ik op één van de harde plastic stoelen. Ik kloot wat met mijn bidon, totdat ik een bekende stem hoor.
'Je was lekker bezig babe.'
Montana staat naast me. Ze gaat naast me zitten en meteen haalt ze haar hand door mijn bezweten bruine haar. Zoals altijd staat er een groepje met meiden achter haar. Haar hand strijkt langs mijn wang en verleidelijk geeft ze me een zoen op mijn lippen. Ik pak haar beide wangen vast en wil dieper in de zoen gaan, maar ineens laat ze me los.
'We moeten gaan meiden.'
Ineens staat ze op.
Ze geeft me nog een knipoog en loopt met de groep meiden de tribune af.