The Love Shot✔️

Hoofdstuk 55

(Pov Leila)

Met moeite open ik mijn ogen. Zodra de zonlicht door mijn ogen dringt, weet ik weer welke dag het is, vrijdag... Dat betekent dat we een wedstrijd hebben. Zuchtend duw ik mezelf uit mijn bed. Van de coach moet ik perse naar de wedstrijd gaan kijken. Het is een soort straf om te kijken naar mijn teamgenoten die lol hebben. Ik pak mijn uniform uit mijn kast en strompelend loop ik naar de badkamer. Als ik dit uniform aan heb voelt het misschien dat ik mee doe.

Met een fris gezicht en mijn blonde haar in een knot loop ik de trap af naar beneden.
'Het is je eigen schuld dat je niet mee mag doen.' zegt mijn moeder, zodra ik plaatsneem aan de etenstafel.
'Bedankt mam...'
Zuchtend neem ik een hap van mijn sandwich. Wat is support mijn moeder me toch...
'Je had nooit met die jongen verkering moeten nemen. Nu zie je wat de consquenties zijn.'
'Hou nu maar weer op hoor...' zeg ik met volle mond.
Mijn moeder geeft me nog een waarschuwende blik, maar is daarna wel stil. Gelukkig heb ik haar nog niks over Ethan en mij verteld. Om snel uit dit huis te kunnen prop ik de sandwiches mijn mond in.

Zodra ik klaar ben sta ik op en loop weer naar de gang.
'Succes.' hoor ik mijn moeder zeggen.
Waarvoor? Aan de kant zitten en kijken naar alle vrolijke mensen?
'Bedankt.' mompel ik.
Nadat ik mijn witte Nike schoenen aanheb getrokken, loop ik met lege handen het huis uit. Ik heb mijn gymtas toch niet nodig. Slenterend loop ik naar de bushalte. Ethan had me nog geappt of ik een lift nodig had, maar ik heb nee gezegd. Straks gaat me moeder ook nog over hem zeuren. Dat wil ik Ethan niet aandoen.

Ik stap de gele bus in, die al bomvol zit. Op een vrijdag is er normaal nog niemand in de bus te zien, maar ik hoef vandaag niet vroeg aanwezig te zijn. Heel de bus zit vol met blauw, gele supporters. De meeste hebben spandoeken vast en blauw, gele T-shirts. Voorzichtig ga ik naast een gothic zitten, die me met opgetrokken wenkbrauwen aankijkt. Ongemakkelijk kijk ik de andere kant op. De motor van de bus begint te rommelen en langzaam komt de bus in beweging.

Na een halfuur in de geur van stinkende mensen te hebben gezeten, komen we eindelijk aan bij de school. Meteen spring ik de bus uit en laat ik me meevoeren door de menigte naar de ingang van de school. Met moeite duw ik mezelf door de gangen heen naar de kleedkamers. Het is nogal moeilijk om naar de kleedkamers te lopen als iedereen op je voeten loopt en je nauwelijks wat kan zien. Uiteindelijk duw ik de klapdeuren open, waar het gelukkig wel rustig is. Aan het einde van de gang duw ik de meisjes kleedkamer open. Alle cheerleaders zijn al de zaal in, want heel de kleedkamer ligt vol met tassen, los zwervend make-up en kleding. In één rechte lijn loop ik naar de deur die naar de gymzaal leidt. Heel het publiek is al aan het juichen en de cheerleaders doen hun openingsdansje. Ze staan als een piramide, maken salto's en zwaaien met hun blauw, gele pom poms. Meteen loop ik door naar de zijlijn waar heel het team al klaar zit. Ethan is er ook al. Enthousiast is hij met Simon aan het praten. Ook Sky is er al. Met een chagrijnig gezicht zit hij op één van de witte stoelen.
Zodra de coach me ziet zegt hij vriendelijk: 'Goedemorgen Leila.'
'Goedemorgen.' mompel ik terug.
Natuurlijk ben ik chagrijnig op de coach. Hij heeft ervoor gekozen dat we niet mogen meespelen. De enige stoel die nog vrij is aan de zijlijn is die naast Sky. Met veel tegenzin ga ik op de witte plastic stoel zitten. Meteen richt ik mijn blik op de dansende cheerleaders, zodat ik Sky niet hoef aan te kijken.

Zodra de openingsdans van de cheerleaders klaar is, begint de bespreking voor de wedstrijd. Iedereen van ons team gaat in een cirkel staan. Ook Chad, Sky en ik willen opstaan, maar meteen worden we tegengehouden door de coach zijn stem.
'Jullie kunnen blijven zitten.'
Zuchtend plof ik weer terug in de stoel. Zonder ons begint de coach de bespreking. Hij kijkt iedereen streng aan. Met zijn vinger wijst hij de posities van iedereen aan. Ethan kijkt me soms even aan. Waarschijnlijk is hij bang dat ik met Sky ga praten. Ik zet een glimlach op, waardoor hij meteen terug glimlacht.

'Wild Eagles!!' schreeuwt het team, zodra ze klaar zijn.
Ethan, Simon, Stefan, Nathan en Harry rennen het veld in. De rest komt bij ons zitten als reserve. Ethan vervangt zo te zien Sky zijn positie, Harry die van Chad en Stefan die van mij. Ook de tegenstanders rennen het veld op naar hun positie. Zodra de scheidsrechter op zijn fluitje blaast begint het spel. Ethan springt lucht in om de bal weg te slaan, maar de tegenstander is veel sneller. De tegenstander slaat de bal naar zijn kant en meteen hebben de tegenstanders de bal. Zo snel als ze kunnen dribbelen ze ons veld in. De groen met rode tegenstander dribbelt moeiteloos langs Stefan en Simon. De tegenstander ziet meteen dat de weg naar de basket vrij is. Gespannen zit ik op het puntje van mijn stoel en heb ik mijn handen gevouwen. Voordat de tegenstander kan springen, slaat Nathan de bal uit de tegenstander zijn handen. In zijn eentje rent Nathan naar de basket van de tegenstanders.
'Overspelen Nathan!!' hoor ik de coach roepen.
Nathan wilt de bal overgooien naar Stefan, maar hij wordt meteen uit de lucht gevist door de tegenstanders. Meteen rennen alle 5 de tegenstanders naar onze basket als een stelletje buffels.
'Verdedigen!!' roept de coach nog, maar het is te laat.
Zonder enige moeite springt de tegenstander met de bal de lucht in. Vloeiend dunkt hij de bal in het net. Van blijheid beginnen de tegenstanders te springen en geven ze elkaar high fives. Hun groen met rode cheerleaders beginnen de dansen. Meteen sla ik mijn handen voor mijn gezicht. Dit kan we sowieso verliezen... 

Heyyy guys, 

Ik hoop dat jullie het een leuk hoofdstuk vonden!!
Veel heb ik niet meer te zeggen, sooo byeee. 

Xx Marith