The Love Shot✔️

Hoofdstuk 8

(Pov Leila)

'Eet je je ontbijt op? De helft ligt er nog.' zegt mijn moeder geërgerd en ze wijst naar mijn volle bak met cornflakes.
We zijn nog maar een paar dagen in Los Angeles en ze is nu al aan het zeiken. Met mijn vader kon ik altijd lachen, maar mijn moeder ik de serieuze in de familie. Ik moet hier zo snel mogelijk. Ik schuif mijn volle bakje naar voren.
'Ik heb mijn twee sandwiches al op hoor.'
Mijn moeder kijkt naar het volle bakje en daarna weer naar mij. Ze wilt wat gaan zeggen, maar voordat ze de kans krijgt sta ik op.
'Ik ga naar school.' mompel ik, terwijl ik naar de gang loop.
'Leila wacht even. Het is nog geen tijd hoor.' zeurt ze.
Zuchtend doe ik de gangreen achter me dicht. Kan ze ooit een keer stoppen met zeiken? Het gaat echt altijd zo... Als er iets is waar ze het niet mee eens is, begint ze te zeuren. Ik grijp mijn zwarte tas onder de kapstok vandaan en duw mijn oortjes in mijn oren. Neuriënd loop ik het huis uit.

Ik wurm me door de drukte van de bus naar buiten. Zodra ik uit de bus ben ontsnapt, neem ik een hap van de frisse lucht. Ze kunnen die bus ook wel een keer opfrissen met deo, al dat tiener zweet stinkt echt. Ik strijk mijn leren jasje glad en loop richting de ingang van de school. Normaal ben ik niet zo zuinig op mijn kleding, alleen op leren jasjes. Het geeft me meer zelfvertrouwen. Zodra ik opkijk van mijn kleding, zie ik twee grote banners bij de ingang hangen. De ene is geel en de andere blauw. Op allebei de banners staat een arend, met een W erboven en een E eronder, van Wild Eagles. Ineens schiet me wat te binnen. De wedstrijd is morgen! Dan moet ik mijn eerste wedstrijd cheerleaden. Leerlingen komen vrolijk voorbij lopen, blijkbaar is iedereen hierdoor in een erg goede bui. Ik probeer ook een glimlach op te zetten, maar die verdwijnt meteen als ik een witte Tesla zie aankomen rijden. De auto komt een paar meter verder tot stilstand. Natuurlijk komt Sky uit de Tesla stappen. Ik wil doorlopen, maar mijn lichaam verstijfd. Om zijn ene schouder heeft hij zijn rugzak en om de andere zijn sporttas. Zodra Sky de deur van zijn Tesla dicht gooit, komt er een invasie meiden op hem afgerend. Het lijkt wel alsof hij een celebrity is. Sky veegt overdreven zijn bruine haar nabrachten en zonder de meiden aandacht te geven, loopt hij de trappen op. Als een stel fans lopen de meiden achter hem aan. Ze doen net alsof hij Harry Styles is. Ik rol met mijn ogen en loop vanaf een afstandje achter ze aan.

Zodra Sky de hoek om verdwijnt, voel ik mijn lichaam ontspannen en kan ik rustig naar mijn kluisje lopen. Ineens merk ik iets op. Ik zie nu pas dat de school ook helemaal versiert is. Met een open mond kijk ik naar de geel en blauwe vlaggetjes die door de gangen heen hangen. Er zijn overal tafeltjes neer gezet waar je shirts en sjaals van het team kan kopen. Ze nemen het wel erg serieus hier... Zodra mijn kluisje inzicht is, verlaat er een harde zucht mijn mond. Er staat een grote groep meiden tegen mijn kluisje aan. Geïrriteerd loop ik naar ze toe.
Ik zet een nep glimlach op en vraag zo vriendelijk mogelijk: 'Zouden jullie aan de kant willen gaan. Mijn kluisje is achter jullie.'
Met opgetrokken wenkbrauwen kijken ze me aan. Meteen daarna gaan ze weer door met roddelen en lachen.
'Halo, ik vroeg wat?' vraag ik nu nog geïrriteerder.
Ik probeer hun aandacht te krijgen door met mijn armen te gaan bewegen, maar niks werkt. Ineens schraapt iemand zijn keel, en meteen draai ik me om. Sky staat nonchalant tegen de kluisjes aan. Dit meen je niet... Ik kan het prima zelf oplossen. Hij kijkt boos, maar niet naar mij.
'Ze vroeg wat... Of heb ik het mis?' zeg ik geïrriteerd tegen Sky.
Ik voer mijn kluisjes code in en stop al mijn boeken erin, behalve economie.
'Dat zeg ik.' zegt hij en zijn bruine ogen kijken me grijnzend.
Even raak ik verdwaalt in zijn chocolade ogen, maar al snel schudt ik me uit mijn gedachten.
'Ga gewoon weg en zoek je vrienden op.' zeg ik licht gestresst.
Voordat ik wegloop, kijkt hij me nog met opgetrokken wenkbrauwen aan. Op een snel tempo verdwijn ik de gangen in.

Zodra de bel gaat, loop ik het goede lokaal in. Meteen zie ik Helena en Lotte zitten. Eindelijk hebben we een plekje achterin.
Nog voordat ik ga zitten zegt Helena vrolijk: 'Hey.'
Verward kijk ik haar aan. De vorige keer toen ik haar zag was ze nog chagrijnig op me en had ze geen woord tegen me gezegd.
'Hey.' antwoordt ik verbaasd.
Ik neem plaats naast Helena en open mijn boeken op de goede bladzijde. Ineens komt de rest van de klas, met veel herrie het lokaal binnen lopen. Het hoofd onderwerp van iedereen hun gesprek is de wedstrijd van morgen. Hoe verrassend... Ineens wordt ik uit mijn gedachten gehaald door Helena haar stem.
'Ben je soms boos op me?'
Meteen richt ik mijn blik naar haar. Waar heeft zij het nou weer over? Zij was juist de gene die boos op me was.
'Nee hoezo? Jij negeert mij ineens.' antwoord ik iets te geïrriteerd.
Ik zie dat Lotte ons gespannen aankijkt. Voordat we nog iets kunnen zeggen, worden we onderbroken door meneer Swan, onze natuurkunde docent. Hij is een typische natuurkunde docent, met een lab jas en een vierkant brilletje.
'Zoek allemaal een plaatsje. We gaan beginnen met de les.' roept hij door de klas heen.
In plaats dat Helena en ik doorgaan met ons gesprek, richten we ons op de docent.
'Zoals velen van jullie weten is de wedstrijd morgen. Dat is leuk, maar geen smoesje om je huiswerk niet te maken. Maandag wil ik al jullie huiswerk zien, en ik ga het controleren.'
Met een strenge blik en zijn armen over elkaar, kijkt hij de klas rond.

Na de les gaan eindelijk de bel. Gelukkig is de les afgelopen. Zoals altijd was het weer een saaie les. Ik had natuurkunde echt moeten laten vallen toen ik de kans had. Het enige wat ik ermee opschiet is dat je de hoeveelheid licht kan berekenen en wie boeit dat nou? Met mijn banken tussen mijn armen, loop ik de drukke gangen op.
'wacht!' roept Helena ineens en ze komt naast me lopen.
Het is eerste wat me opvalt is dat Lotte niet bij haar is. Voor het eerst kijkt Helena me spijtig aan.
'Sorry dat ik zo bot tegen je was, omdat je niet bij het orkest wilde. Ik wilde zo graag iemand waarmee ik kon opschieten. Het spijt me.'
Ik glimlach even, maar richt mijn blik daarna weer vooruit. Misschien moet ik Helena maar gewoon vergeven. Ze is mijn enige vriendin op school en ze is normaal gesproken wel aardig.
Uiteindelijk zeg ik: 'We kunnen inderdaad goed met elkaar opschieten. Het enige verschil is, ik ben geen muziektype.'
Ik haal mij schouders op.
Helena knikt en er verschijnt een glimlach op haar gezicht. Samen lopen we de hoek om, de aula in. Meteen sta ik stokstijf stil. Met open mond kijk ik door de drukke aula. De aula is nog erger dan in de gangen. De kantine hangt vol met ballonnen en de aula met vlaggetjes, die niet zo netjes zijn opgehangen.
Lachend zegt Helena: 'Nou, dit is onze school. Ze doen alsof de koning jarig is.'

(Pov Sky)

Ineens zie ik Leila weer in mijn ooghoek. Ze staat aan het begin van de aula met haar mond open. Waarschijnlijk heeft ze nog nooit zo'n galantere school gezien en ik begin even te lachen van het idee. Onze school overdrijft echt met de vlaggetjes, ballonnen en zelfs merch. Ik zie dat Leila haar blonde haar in een hoge staart zit en ze heeft een simpele tuinbroek aan met daaronder leren laarsjes. Ik vraag me toch af, wat heeft zij met leren jassen en laarsjes? Elke keer als ik haar zie heeft ze een leren jasje aan en laarzen. Ineens wordt ik uit mijn gedachten gehaald door Ryan zijn stem.
'Sky?'
'Wat?'
Geïrriteerd richt ik mijn blik naar hem.
'Is er wat aan de hand?' vraagt hij.
Meteen schudt ik mijn hoofd.
'Nee, natuurlijk niet.'
Ryan trekt zijn wenkbrauw omhoog, maar gaat daarna weer verder met zijn eigen ding. Mijn ogen zoeken weer naar Leila, maar ze is nergens meer te bekennen. Ik zucht en verveelt roer ik door mijn champignonsoep.