The Love Shot✔️

Hoofdstuk 10

(Pov Leila)

Opgelucht loop ik achter alle cheerleaders de kleedkamer in. Het is me gelukt, ik heb mijn eerste wedstrijd gecheerlead, zonder enige fouten. Zodra we de kleedkamer in zijn geven alle cheerleaders elkaar een high five, inclusief ik. Voordat ik naar huis ga verwissel ik mijn schoenen en drink ik heel mijn bidon leeg. Eigenlijk wil ik gaan douchen, want heel mijn lichaam plakt van het zweet, maar ik heb geen zin om hier te douchen. Het cheerleaden was leuk, maar ik hoef niet langer bij deze meiden te blijven. Ze zijn allemaal zo arrogant. Voordat ik weg ga, wil ik eigenlijk nog met Montana praten over de volgende trainingen, maar ze is nergens meer te bekennen.

Zodra ik klaar ben, loop ik de kleedkamers uit. Diep ik mijn gedachten slenter ik door de gang heen. Ik moet zo snel mogelijk een deo spuitbus vinden, want er hangt een hele walm met zweet achter me aan. Net voordat ik de klapdeuren naar de school wil openen, voel ik een hand op mijn schouder. Geschrokken draai ik me om.
'Jeetje, je liet me schrikken.' zeg ik lachend tegen Helena, die grinnikend achter me staat.
'Je was super goed!!'
Ze opent naar armen en geeft me een dikke knuffel.
Wanneer ze me loslaat zegt ze: 'Je zag er soepel uit met je dans moves.'
'Thans.' antwoordt ik lachend.
We kijken elkaar even in stilte aan en uiteindelijk zeg ik: 'Ik ga naar huis. Ik ben nogal moe van de soepele dans moves.'
'Is goed. Ik zie je morgen.'
Zwaaiend draait Helena zich om en loopt terug richting de gymzaal.

Ik haal mijn oortjes uit mijn leren jasje en loop neuriënd door de lege gangen. Er loopt nog helemaal niemand door de gangen, waarschijnlijk is iedereen nog feest aan het vieren. Wanneer ik de trappen van de school afloop, zie ik dat de bus nog niet bij de halte staat. Ik hoop dat die niet te laat komt, want anders is het weer druk. Zodra ik de laatste trede afloop sta ik ineens stil. Ik hoor een heel vaag geschreeuw. Ik check mijn mobiel, maar als ik mijn oortjes uit doe hoor ik het geschreeuw nog beter. Meteen loop ik op het geluid af.

Zodra het geluid nog maar op een paar meter afstand is, zie ik ineens wie het zijn. Sky en Montana staan allebei aan de andere kant van het hek. Sky staat nog in zijn basketbal uniform en Montana in haar cheerleader uniform. Aan hun gezicht zie ik dat ze aan het discussiëren zijn. Sky kijkt woedend naar Montana. Eigenlijk is het niet mijn business, maar ik mijn nieuwsgierigheid overheerst me. Zachtjes kniel ik achter een struikje, vlakbij het hek van de school.
'Je bent een slet, je ging vreemd!' schreeuwt Sky naar Montana.
Zelfs als ik mijn oortjes nog in had kon ik hem horen schreeuwen.
'Het was een misverstand Sky.' hoor ik Montana smeken.
Zelfs van deze afstand kan ik de tranen in haar ogen zien staan. Met mijn hand veeg ik een paar bladeren aan de kant, zodat ik ze beter kan zien.
'Je had nooit met die jongen moeten daten, terwijl je met mij had.'
Ik zie dat Montana weg wilt lopen, maar Sky pakt haar pols vast. Verschrikt sla ik mijn hand voor mijn mond. Met een platte hand slaat Sky Montana in haar gezicht. Ik wil eigenlijk op hun aflopen, maar toch hou ik mezelf schuil. Montana begint te huilen en zakt op haar knieën, terwijl Sky nog steeds haar pols vast heeft.
'Sky waarom doe je dit? Laat me gewoon gaan...' zegt Montana smekend.
Maar Sky schudt zijn hoofd.
'Je bent vreemd gegaan. Denk je dat dat normaal is ofzo?'
Heel Sky zijn hoofd is rood en hij lijkt echt heel erg boos.
'Ik heb al gezegd, het was een misverstand.'
Sky laat Montana haar pols los en duwt haar naar achter. Ik kan het niet goed zien, maar volgens mij is Sky ook aan het huilen. Zodra Sky zijn rug naar me toe is gekeerd en Montana niet kijkt, sta ik op achter de struik. Zo snel als ik kan loop ik weg. Had ik wat moeten doen of iets moeten zeggen? Paniekerig loop ik zo snel mogelijk naar de bushalte.

(Pov Sky)

Ik pak mijn zware gymtas op en kijkt Montana nog voor de laatste keer aan. Met haar handen voor haar gezicht en huilend ligt ze in het gras. Ik wrijf over mijn kloppende knokkels en langzaam voel ik een traan naar beneden rollen. Ik draai me om en net voordat ik wil weglopen zie ik een meid lopen. Door mijn waterige ogen kan ik niet veel zien, maar ze heeft blond haar en een leren jasje... Zeg ik dat dat Leila is. Zonder nog naar Montana te kijken, loop ik langs de zijkant van het schoolgebouw naar de parkeerplaats.

Zodra ik op mijn autosleutels klik, vliegen de Tesla deuren omhoog. Mijn tas gooi ik achterin en zelf plof ik op de bestuurdersstoel. Kreunend sla ik mijn handen voor mijn ogen. Wat heb ik nou weer gedaan... Ineens schrik ik op. Iemand klopt op mijn raam.
'Ryan, om my god ik schrik me dood!' roep ik geschrokken.
Ryan heeft zijn gezicht tegen tegen de ruit aan gedrukt en kijk grijnzend naar binnen. Langzaam laat ik het raampje zaken.
'Je hoeft mijn ruit echt geen kus te geven hoor...'
Grinnikend antwoordt Ryan: 'Ik vond het wel een mooi raam.'
'Maar what ever, ik wilde vragen of je vanavond mee gaat naar het café? Heel het team gaat.'
'Voor feestjes kan je me altijd uitnodigen.'
Grijnzend kijk ik hem aan.
'Oké, dan zie ik je vanavond.'
Zodra ik mijn raam laat zakken, voel ik me een stuk vrolijker. Een feestje kan ik nu wel gebruiken. Zuchtend start ik de Tesla en cross het terrein af. Zodra ik langs de bushalte zie ik Leila staan. Ze ziet me niet voorbij rijden, want ze is ver weg in haar mobiel. Zou ze mij en Montana echt hebben gezien?