The Love Shot✔️

Hoofdstuk 9

(Pov Leila)

Aandachtig bekijk ik mezelf in de spiegel. Waarom moeten de croptop en het rokje zo kort zijn? Gelukkig zit er wel een broekje onder het rokje, zodat je niet meteen mijn onderbroek kan zien. De outfit staat me eigenlijk echt niet. Omdat ik klein ben en ik brede schouders heb, ziet het er heel raar uit. Zuchtend gooi ik mijn bidon in de sporttas, die op mijn bed ligt. Gisteravond heb ik alleen maar voor de spiegel gedanst. Het leek wel alsof er een aardbeving was. Ineens gaat mijn kamerdeur open, waardoor ik van schrik op spring. Mijn moeder staat in de deuropening en voor het eerst in de lange tijd heeft ze een glimlach op haar gezicht. Sinds dat mijn ouders uit elkaar zijn, is het zeer zeldzaam dat ze lacht.
'Heb je alles?' vraagt ze, terwijl haar ogen mijn outfit checken.
'Wist je dat ik vroeger zelf cheerleader was? Ik was zelfs de captain.'
En daar gaat ze weer... Ze praat al jaren over, hoe goed ze was in cheerleaden. Zuchtend rol ik met mijn ogen.
'Stop maar weer mam.'
Ze grinnikt en geeft me daarna een kus op mijn voorhoofd.
'Veel succes.'
'Bedankt.'
Ik grijp mijn tas van het bed af en ren mijn kamer uit.

Met piepende banden komt de bus tot stilstand en gaan de deuren open. Stevig hou ik mijn gymtas vast en prop mezelf de overvolle bus in. Zoals altijd zoek ik geërgerd een lege stoel. Bijna alle plekken zijn bezet, maar uiteindelijk zie ik een lege rode stoel. Zo snel als ik kan loop ik erop af, voordat iemand anders er kan gaan zitten. Schamend hou ik mijn rokje omlaag, zodat die niet omhoog vliegt. Ik merk op dat bijna iedereen een blauw, gele sjaal omheeft en spandoeken. Ik neem plaats op de lege stoel en meteen begint de bus te rijden. Naast me zit een meisje die ik herken van het cheerleader team. Ze heeft namelijk precies dezelfde outfit aan als mij. Jep, zij is zeker weten een cheerleader.

Na een kleine tien minuten busrit, stopt de bus voor de school. Zodra ik de bus uit ben, zie ik pas hoe druk het bij de school is. Met open mond kijk ik naar de mensen massa die de school inlopen.

Zodra ik met moeite mijn weg naar binnen heb gewerkt, duw ik de klapdeuren open die leidden naar de kleedkamers. Gelukkig is het hier een stuk rustiger. Uit de jongenskleedkamer komen een paar jongens uitlopen, die me vriendelijk begroeten. Ze hebben allemaal dezelfde outfit aan, het blauw, gele basketbal uniform. Op hun gezichten is de spanning te zien. Akward glimlach op terug en kijk daarna meteen weer naar de grond.

Zodra ik bij de goede kleedkamer ben, duw ik de deur open. Het is al druk en de meeste zijn al klaar om te gaan cheerleaden. Ik zie Montana alleen op een bankje zitten, terwijl ze met haar gelakte nagels aan het spelen is. Nog steeds heb ik geen idee waarom Montana ineens geen vrienden meer heeft. Eerst was ze nog het populairste meisje op school en nu zie ik haar alleen maar alleen. Zodra Montana doorheeft dat ik in de deuropening sta, staat ze op van de bank. Met een geïrriteerde blik kijkt ze me aan.
'Je bent laat. Over 3 minuten moeten we ons welkoms dansje doen.'
Ik wilde wat terug zeggen, maar Montana is me voor.
'Trek je schoenen aan.' zegt ze en ze wijst naar mijn gymtas.
Ik luister naar haar en ga op één van de banken. Terwijl ik mijn spierwitte schoenen aantrek, luister ik naar Montana haar uitleg.
'Als het goed is heeft iedereen hun dansje goed geleerd. Wij gaan deze dag nailen. Hou in je achterhoofd, als wij het team goed aanmoedigen dan winnen ze.' zegt Montana, terwijl ze iedereen 2 pom poms geeft.
De andere meiden pakken de pom poms aan, maar besteden weinig aandacht aan Montana en haar uitleg. Ook ik pak de pom poms aan. Zodra ik mijn veters heb gestrikt, sta ik op van de bank.
Montana zet een nep glimlach op en zegt: 'Let's go. Volg mij.'
Ik zie dat ze moeite heeft om de glimlach op haar gezicht te houden. In een lijn van twee lopen we achter Montana aan, de zaal in.

(Pov Sky)

Ik bekijk mezelf goed in de spiegel van de douches. Om nog snel mijn haar goed te doen, strijk ik het naarachter, zodat het tijdens het spelen niet me gezicht komt. Ik hoor de cheerleaders van onze kant al uitbundig zingen. Vanuit de spiegel zie ik dat Ryan achter me staat. Zijn hand rust op mijn schouder en ik voel dat die een klein beetje trilt.
'Ben je er klaar voor?' vraagt hij aan mij.
Ik knik en draai me naar hem om.
'Altijd. I was born ready.' zeg ik lachend en ik geef hem een stoot tegen zijn schouder.
Ryan heeft precies dezelfde outfit als mij aan. Het enige verschil is ons nummer, ik heb nummer 18 en Ryan 14.
'Guys, verzamelen.' horen we de coach roepen, vanuit de kleedkamers.
We lopen de douches uit en sluiten ons aan bij de cirkel. Ik voel dat de zenuwen door mijn lichaam gieren. Het is de eerste keer na 8 weken dat ik eindelijk weer eens een wedstrijd mag spelen. Ik zie aan de coach zijn gezicht dat ook hij gespannen is. Zoals altijd heeft hij zijn blauw, gele Wild Eagles trainingspak aan en om zijn nek hangt zijn kostbare fluitje.
'Onthou, dat als we deze wedstrijd winnen meteen goed staan in de competitie. We willen allemaal die beker winnen, maar we moeten er wel voor werken.'
Iedereen knikt en kijkt de coach nieuwsgierig aan. Hij brengt zin arm naar het midden van de cirkel en iedereen volgt hem.
'Wat gaan we doen?' roept hij door de kleedkamers.
Als antwoordt schreeuwen we allemaal: 'Winnen!'
Met zijn alle rennen we naar de deur en zodra we hem open doen begint iedereen te juichen. Met een grote glimlach kijk ik om me heen. Heel de tribune zit vol met blauw, gele supporters. De tegenstanders hun supporters zijn er niet bij, want dan zou heel de school met hun mee moeten reizen. Meteen ren ik naar mijn positie, de middencirkel. Ik doe mijn gele aanvoerdersband strak om mijn bovenarm. Zodra ik hem heb vast geklit, komt er een groene tegenspeler tegen over me staan. Met een uitdagende blik kijkt hij me aan. De jongen is breed, maar dat komt niet door de spieren. Om zijn bovenarm heeft hij ook een aanvoerdersband. Ik moet hem goed in de gaten houden en zorgen dat de bal niet in zijn handen komt. De scheidsrechter komt naar ons toegelopen en zodra we er klaar voor staan houdt hij de bal omhoog. De bruinharige jongen kijkt net als mij, geconcentreerd naar de bal. Zodra de scheids om zijn fluitje blaast, gooit hij de bal omhoog. Meteen sla ik hem uit de lucht. De bal stuitert even op de grond, maar als snel dribbelt Chad met de bal weg. Meteen sprint ik naar een lege plek, aan de kant van de tegenstanders. Ik zie dat Chad achtervolgt wordt door een tegenstander, maar hij blijft gewoon doorspelen. Hij moet die bal overspelen, anders halen we de basket nooit.
'Chad!' schreeuw ik naar hem, zodra hij stilstaat.
Hij kijkt me even aan, maar negeert me compleet. Dit meen je niet? Gaan we het zo doen? Gestresst zwaai ik met mijn armen, maar het heeft weinig zin. Chad gooit de bal naar Stefan, maar hij staat gedekt door twee tegenstanders. Stefan raakt de bal aan, maar hij wordt net voor zijn neus weggekaapt. De tegenstanders dribbelen naar onze basket, en Stefan rent er meteen achteraan. Ik zie dat Chad me boos aankijk en meteen steek ik mijn middelvinger naar hem op. Ik wil nog iets naar hem roepen, maar de coach houd me tegen.
'Gold, Cooper, sta daar niet zo! Pak die bal af!' schreeuwt hij naar ons.
Meteen schudt ik mezelf uit mijn boosheid en sprint terug naar de bal. Harry en Klaus proberen de tegenstanders tegen te houden, maar hij gaat vloeiend langs hun. Zodra ze allebei opgeven, ren ik ernaar toe. Als ik hem nu tegen hou, scoort hij niet. Het is een vrij slungelige jongen, waardoor ik de bal snel uit zijn handen kan slaan. Meteen maak ik een draai met de bal en ren de andere kant op richting de tegenstanders hun basket. Soepel ontwijk ik de tegenstanders die op me afkomen rennen. De basket is nog geen 10 meter van me vandaan. Ik draai een rondje om een tegenstander heen en wanneer ik 5 meter voor de basket sta, zet ik me van de grond af en duck ik de bal in het net. Meteen begint het publiek te klappen, juichen, en gaan alle spandoeken omhoog.
'Yesss!!' schreeuw ik uit enthousiasme.
Ik spring een gat in de lucht en ren weer terug naar mijn eigen kant. Zodra ik langs de groene tegenstanders kom, kijken ze me allemaal boos aan. Meteen komen mijn teamgenoten op me afrennen.
'Mooi doelpunt Sky.' zegt Kol tegen me.
Ik geef het team een knuffel en Ryan en Stefan geven me een box.
'Lekker Sky.' zegt Ryan met een grote glimlach op zijn gezicht.

Weer fluit de scheids op zijn fluitje. Vanaf de achterlijn dribbelt het groene team naar ons toe. Meteen kom ik weer tot actie. Mijn schoenen piepen op de grond, wanneer ik één van de tegenstanders wil tegenhouden. Het lukt net niet. De tegenstander draait een rondje om me heen en dribbelt daarna van me vandaan. Ik zucht en wil bijna opgeven, maar plotseling zie ik dat Ryan de bal heeft.
'Ryan!' schreeuw ik weer en ik zwaai met mijn handen in de lucht.
Ryan ziet dat ik vrij sta en meteen gooit hij de bal naar me toe. Meteen dribbel ik weg, maar al snel zie ik dat er een groene tegenstander mijn kant op komt rennen. Hij probeert de bal uit mijn handen te slaan, maar ik ontwijk hem in één draai. Vlak voordat ik wil springen, zie ik ineens iemand in mijn ooghoek aankomen rennen. Ik voel dat een lichaam tegen me aanbotst en met een harde klap beland ik op de grond.
Ik hoor een fluitje gaan en meteen begint het publiek: 'Boe!!' te roepen.
Verward kijk ik op. Stefan en de tegenstander die me buiken zijn met elkaar aan het ruziën.
Bezorgt komt Ryan naar me toe gerent.
'Gaat het dude?'
Hij strekt zijn hand naar me toe, waardoor ik mezelf kan optrekken.
'Ja hoor.'
Ik klop mijn broek af en haal mijn hand weer door mijn haar.
'Het is geen rugby!' roep ik boos naar de groene gast.
Ik zie hem nog grinniken, maar daarna draait hij zich om en loopt terug naar zijn team.

Zodra de scheids ons de bal heeft gegeven, gaat het spel weer verder. Ik ben weer bijna bij de basket en soepel ren ik langs de tegenstanders heen. Zodra ik vlakbij de basket ben, zet ik me van de grond af en laat de bal los. De bal vliegt even de lucht in, maar beland daarna vloeiend in het net. Meteen wordt het publiek wild en begint iedereen te gillen en juichen. Met een grote glimlach ren ik terug naar mijn teamgenoten.

Gillend lopen we de kleedkamers terug in. We hebben 62-30 gewonnen!! We hadden die groentjes eens laten zien dat er niet met ons te sollen valt.
'Lekker gedaan Sky.' zegt Harry tegen me en hij geeft me een box.
'Goed gedaan Cooper.'
Ik draai me om en zie de coach glimlachend achter me staan. Ik geef hem ook een box en loop daarna regelrecht naar de douches.
Ryan volgt me en zegt trots: 'Je heb bijna al onze doelpunten gescoord. Je moet me een keer uitleggen hoe je dat doet.'
Ik trek mijn shirt uit en gooi hem nonchalant de hoek in.
Ik haal mijn schouders op en zeg lachend: 'Ik heb gewoon talent.'