The Love Shot✔️

Hoofdstuk 63

(Pov Leila)

Ik ben nog maar net boven aan de trap van de school of Kol en Klaus komen allebei naar me toe gerend.
Eerst glijdt hun blik over mijn schooltas en dan zeggen ze allebei in kor: 'Heb je niet op Whatsapp gekeken?'
Met opgetrokken wenkbrauw vraag: 'Nee, hoezo?'
'Je moet vanmiddag bij de training zijn. We gaan aan de coach vragen of jullie drieën weer mee mogen spelen.'
Meteen verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. I
Enthousiast zeg ik tegen de jongens: 'Oké dan zie ik jullie vanmiddag.'
Bijna huppelend loop ik de school in.

'En waarom ben jij zo blij?' vraagt Helena, die naast mijn kluisje staat.
Met een onbetrouwbare blik kijkt ze me aan.
'Ik mag misschien weer in het team!'
Gelukkig begint Helena ook te glimlachen.
'Super leuk voor je.'
Helena heeft me elke middag opgevrolijkt, omdat ze wist dat het niet mijn schuld was van de ruzie. Ik vouw mijn boeken tussen mijn armen en duw het kluisje dicht.

Heel de middag pauze heeft Ethan me niet aangekeken. Aan zijn gezicht kon ik zien dat hij teleurgesteld en woedend was. Hij heeft ook het recht om boos op me te zijn. Ik had hem de waarheid over Sky moeten vertellen. Samen met Helena lopen we het natuurkunde lokaal in. Gelukkig is het nog rustig, waardoor er nog genoeg plek achteraan is. Kol en Klaus komen voor ons zitten. Wanneer Harry binnenkomt wilt hij ook naar ons toelopen, maar Ethan houdt hem tegen. Hij wenkt naar de tafels aan de andere kant van het lokaal.
Zodra iedereen in het lokaal zit roept meneer Swan door het lokaal: 'Iedereen zijn boeken open op bladzijde 120.'
Zuchtend open ik mijn boek. Natuurlijk is het weer een saai hoofdstuk. Ik had natuurkunde nooit moeten kiezen.

Met mijn hoofd op mijn arm en mijn ogen half dicht lig ik op de tafel. Plotseling voel ik dat Helena me een por in mijn zij geeft.
'Niet inslaap vallen hè.' fluistert ze grinnikend.
'Dat kan ik je niet beloven.'
Meteen heb ik door dat ik dat iets te hard heb gezegd. Meneer Swan zijn ogen kijken me waarschuwend aan.
'Meiden achterin, stil!'
Zuchtend ga ik rechtop zitten en probeer ik mijn ogen op het schoolbord te focussen. Ook Helena richt haar ogen weer naar voren.

Zodra meneer Swan ons huiswerk opgeeft, mogen we zelfstandig aan het werk. Niet dat zelfstandig werken veel beter is. De opdrachten zijn lang en heel moeilijk. Ik ben zelfs nog beter in scheikunde dan dit stomme vak. Zou de les al bijna afgelopen zijn? Stiekem pak ik mijn mobiel uit het voorvakje van mijn tas. Zuchtend kijk ik naar de tijd. Het is nog maar half 3, dat betekent nog een halfuur.
'Wat denk je wel niet te doen mevrouw Blome?' hoor ik plotseling iemand achter me zeggen.
'Mobiels zijn verboden in dit lokaal.'
Langzaam draai ik me om. Meneer Swan staat met zijn armen over elkaar naar me te kijken. Zijn ogen zijn gericht op de mobiel die ik in mijn handen heb.
Zo onschuldig mogelijk zeg ik: 'Ik keek alleen maar naar de tijd.'
'Is mijn les zo saai dan?'
Ja, de les is zo saai dat ik bijna inslaap viel. Natuurlijk wil ik nee zeggen, maar meneer Swan is me voor.
'Leila ga je maar melden!'
Met zijn wijst hij naar de deur. Mijn blik glijdt nog naar Helena, die me met een spijtige blik aankijkt. Zuchtend sta ik op, pak mijn spullen bij elkaar en verdwijn het lokaal uit. Dit is al de tweede keer dat ik me moet melden vanwege mijn mobiel. Waarom hebben al de docenten ogen op hun nek? Strompelend loop ik door de gangen, richting het nablijf lokaal. De gangen zijn helemaal verlaat en er is niemand te bekennen. Het enige wat je hoort zijn docenten die uitleg geven aan hun klas.

Zachtjes klop ik op de deur.
Meteen hoor ik een strenge stem zeggen: 'Kom maar binnen.'
Voorzichtig open ik de deur. Daar ben ik weer, het saaie lokaal. Ze kunnen hier op zijn minst de Amerikaanse vlag ophangen, zodat het nog wat gezellig is. Ik loop meteen door naar de vrouw aan het bureau.
'Waarom ben je eruit gestuurd?' vraagt de vrouw met een rookstem.
'Ik zat op mijn mobiel.'
De vrouw schrijft iets op een paars blaadje en geeft het daarna aan mij. Met haar zwart gelakte nagels wijst ze naar een lege tafel. Gelukkig is het rustig in het lokaal. Er zitten twee gothic meiden, een nerd en... Sky? Ongemakkelijk glimlacht hij naar me. Strompelend loop ik naar de tafel naast hem toe. Natuurlijk staan de tafels wel uit elkaar. Zuchtend open ik mijn natuurkunde boeken. Sky is blijkbaar erg verbaast over het feit dat ik naast hem ga zitten.
'Hey.' fluistert hij tegen me.
'Hey.'
Meteen roept de vrouw geïrriteerd: 'Ik wil geen geluid horen!'
Ik rol met mijn ogen en richt daarna mijn blik weer in de boeken.
Net toen ik mijn concentratie weer terug had, hoor ik Sky vragen: 'Waarom ben je eruit gestuurd?'
'Mobiel. Jij?'
Dit is één van de eerste keren dat we weer een normaal gesprek met elkaar hebben. En eerlijk gezegd, ik heb het gemist.
'Ik was aan het praten met Ryan in de Frans les.'
'Waar is Ryan dan?'
Zoekend kijk ik om me heen, maar er is geen Ryan te bekennen.
'Die heeft zich er weer onderuit kunnen praten.' zegt Sky grinnikend.
Plotseling heb ik door dat Sky zijn bruine ogen me recht aankijken. Ze zijn wat doffer dan normaal, maar nog steeds vindt ik ze mooi. Plotseling schiet me een vraag in mijn hoofd, zou Sky me nog leuk vinden? Meteen richt ik mijn ogen weer in de boeken. Ook al lijkt het misschien dat ik druk bezig ben met lezen, eigenlijk ben ik over de vraag aan het nadenken.

Heyy guys, 

Ik hoop dat jullie het een leuk hoofdstuk vonden!! Ik kan het gewoon niet geloven, we zijn bij de 1400 lezers! Hoe insane, ik had dat echt nooit verwacht. Thanks allemaal vol de sterretjes en de reacties onder de hoofdstukken. 

Xx Marith