The Love Shot✔️

Hoofdstuk 66

(Pov Leila)

Ongeduldig sta ik tegen Sky zijn kluisje aan. Waar blijft hij nou? Heel het team is ook nog niet langs gekomen. Waarschijnlijk zijn ze weer eens een uitgebreid feestje aan het vieren in de kleedkamers, omdat we weer in het team zitten.

Eindelijk hoor ik bekent schreeuw door de gangen heen. Harry komt gillend en schreeuwend voorbij gerent. Hij wordt achtervolgt Nathan en Ethan, die wild met hun armen zwaaien. Ook Stefan en Simon komen aangerend. Verward kijk ik na. Met zijn alle verdwijnen ze hoek om, maar het gillen sterft niet weg. Uiteindelijk komt de rest van het team ook aangelopen. Op hun gezichten staan grote glimlachen. Met een opgetrokken kijk ik naar de groep.
'Ik zie jullie morgen!' roept Ryan.
Hij geeft Sky een box en rent daarna ook de gang uit.
'Waar bleef je?' vraag ik meteen aan hem.
'En wat is er met het team?'
Sky keert zijn rug naar me toe en opent zijn kluisje.
'Sky?'
Zonder ook maar iets tegen me te zeggen, pakt hij zijn schooltas uit zijn kluisje. Pas als hij zijn kluisje dicht gooit en zijn hoofd naar me toe richt, kan ik zien hoe spierwit zijn gezicht is.
'Sky wat is er?'
Meteen pak ik zijn handen vast, die warm en trillen. Sky zijn lippen bewegen, maar er komt geen enkel geluid uit.
'Je moet wel wat duidelijker zijn voor ik je kan verstaan.'
Nog steeds kijk ik met opgetrokken wenkbrauw ik zijn bruine ogen.
Weer opent Sky zijn mond, maar dit keer komt er wel geluid uit: 'Ik ben gevraagd voor het team van de Toronto Raptors.'
Meteen valt mijn mond open. De Toronto Raptors zijn de beste van Canada!
'Ik ben zo blij voor je Sky!'
Ik sla mijn armen om hem heen, waardoor hij stopt met trillen. Langzaam laat ik hem weer los en met mijn handen hou ik zijn spierwitte gezicht vast.
'Ik ben zo trots op je!'
'Ben je niet blij?' vraag ik, zodra er nog steeds geen glimlach op zijn gezicht is verschenen.
'Je weet vast wel de keer dat een juffrouw aan je vroeg wat je later wilde worden en je zei altijd iets ongeloofwaardigs. Ik antwoordde altijd prof basketballer. Ik was erg zeker van mijn zaak dat ik dat wilde worden, totdat ik in de middle school kwam. Geen enkele docent nam mijn antwoordt meer serieus.
Ze zeiden allemaal hetzelfde: 'Sky kies nou iets wat realistisch is.'
Vanaf toen durfde ik er niet meer over te dromen. En nu het echt gebeurd, twijfel ik.'
'Waarom?'
Er verlaat een zucht zijn mond en zegt dan: 'Ik wil niet weg bij jou.'
Meteen staren zijn ogen naar de grond. Om hem weer in mijn ogen te laten kijken, til ik zijn gezicht op.
'Je kan wel leven zonder mij. Dit is je droom Sky, laat het niet wegvliegen.'
Sky slaat zijn armen om me heen en graaft zijn gezicht in mijn schouder.
'Ik ben zo blij voor je.' fluister ik tegen hem.

Langzaam laat ik Sky weer los, maar nog steeds kijkt hij niet blij.
'Kijk nou eens blij Sky. Dit is je kinderdroom.'
Zuchtend richt Sky zijn ogen weer op de grond.
'Ik wil gewoon niet bij je weg.' zegt hij zacht.
'We verzinnen wel wat.'
'Maar je kan niet met me mee, zonder dat je moeder het weet en dat gaat ze nooit goedkeuren. Ze mag me al niet, laat staan dat we vragen of je met mij in een ander land mag wonen.'
Zuchtend kijk ik naar de teleurgestelde Sky. We zijn net weer samen en dan moeten we weer uit elkaar. Natuurlijk ben ik blij voor Sky, maar ik weet niet of een lange afstand relatie gaat werken...
Plotseling schiet me wat te binnen.
'Sky!'
Meteen kijkt hij op en kijkt hij me verward aan. Er verschijnt een grote glimlach op mijn gezicht, waardoor Sky nog verwarder raakt.
'Wat is er?'
'Mijn vader!'
Ik spring bijna de lucht in van enthousiasme. Blijkbaar snapt Sky nog steeds de hint niet, want zijn wenkbrauw staat heel ver omhoog.
'Hij woont vlakbij Toronto. We kunnen aan hem vragen of we bij hem kunnen wonen voor een tijdje. Dan zijn we bij elkaar!'
Langzaam verschijnt er een glimlach op Sky zijn gezicht. Ook zijn choco ogen beginnen te glinsteren.
'Leila, je bent de beste!'
Sky zet zijn handen op mijn heupen en draait van blijdschap een rondje met me. Hij geeft me een zoen en zet me daarna weer veilig op de grond.
Sky pakt mijn hand vast en zegt meteen: 'Kom we moeten naar huis! Ik moet het mijn ouders vertellen over de Toronto Raptors. Natuurlijk niet over ons idee.'
Sky rent met me aan de hand de gangen door naar de uitgang van de school. Lachend ren ik achter hem.

Zoals altijd zet Sky me een straat eerder af, zodat mijn moeder niet doorheeft dat hij me gebracht heeft. Ik geef Sky een afscheidszoen en stap de auto uit.
'Ik zie je morgen!' zeg ik.
Sky geeft me nog een glimlach en rijdt daarna de straat uit. Ik spring bijna een sprongetje van blijdschap in de lucht. Meteen ren ik terug naar mijn huis. Nu moet alleen mijn moeder nog instemmen dat ik volgend jaar in Toronto ga studeren.

Met mijn vuist klop ik op de deur. Meteen wordt die opengetrokken door mijn moeder.
Iets te enthousiast zeg ik: 'Hey mam!'
'Wat ben jij enthousiast, is daar een reden voor?'
Ik glip langs mijn moeder het huis in. Mijn schoenen gooi ik onder de kapstok en mijn gymtas in de hoek.
'Mam ik wil je even spreken.' zeg ik meteen, wanneer ik de woonkamer inloop.
'Toch niet weer over jongens?'
Zeurend loopt mijn moeder achter me aan de woonkamer in.
'Nee mam.'
Met een warm glas thee komt ze naast me op de bank zitten. Met een serieuze blik kijken haar groene ogen me aan.
'Ik haal mijn examens waarschijnlijk over een paar maanden. Ik vroeg me af of...'
Ik wordt over onderbroken door mijn moeder opgetrokken wenkbrauwen.
Met een zucht maak ik mijn zin af: 'Dat ik daarna naar mijn vader zou mogen om aan mijn opleiding te beginnen?'
Ik bijt op mijn lip en gespannen wacht ik mijn moeders antwoordt af.
'Wat wil je daar dan gaan doen?'
Nu mijn moeder het zo heeft gezegd bedenk ik me dat ik daar eigenlijk nog niet echt over na heb gedacht. Ik wilde altijd wel al secretaresse worden, omdat ik als kind altijd aan een tafeltje zat met een telefoon ernaast en dan net deed alsof ik de secretaresse was van mijn ouders.
'Ik denk de secretaresse opleiding.' antwoordt ik.
'Maar dat kan je toch ook hier doen.'
Ze neemt een grote slok van haar thee. Zenuwachtig punnik ik aan mijn nagels. Waarom moet ze altijd zo moeilijk doen?

Mijn moeder blijft 5 minuten stil, maar uiteindelijk zegt ze dan: 'Oké, ik vindt het wel een goed idee.'
Meteen valt mijn mond open en spring ik van blijdschap van de bank.
'Echt?' vraag ik vol ongeloof.
'Ja, maar we moeten je vader er dan wel over inlichten.'
Nog steeds kijk ik haar met open mond aan.
'Maar.....'
'Eerst je examen halen.'
Zonder dat ik het zelf doorheb sla ik mijn armen om mijn moeder heen. Ik had nooit gedacht dat mijn moeder ja zou kunnen zeggen. Ik laat haar los en ren meteen door naar mijn kamer.

Met een harde zucht van opluchting plof ik achterover op mijn bed. Op mijn mobiel zoek ik Sky mijn nummer. De mobiel gaat een paar keer over, maar wordt uiteindelijk opgenomen door Sky.
'En?' vraagt hij meteen, zonder dat ik hallo kan zeggen.
Ik hou het even spannend door een stilte aan de lijn te houden. Maar ik kan mezelf niet lang inhouden.
'Het mag!!'
Met heel veel moeite probeer ik mijn stem zacht te houden, zodat mijn moeder me niet hoort.
'Van mijn ouders mag het ook!! Ze vroegen nog waar ik ging slapen, dus had ik maar gezegd dat ik een adresje van Ryan had gekregen.'
Meteen schiet ik in de lach.
'Liegen kan je ook als de beste.'
'I know.' zegt ook hij lachend.
'En wat vindt je vader ervan?'
'Die ga ik zo bellen natuurlijk.'
'Oké ik hoor het wel.' hoor ik hem zeggen.
'Is goed.'
'Love you.'
'Love you too.' zeg ik met een getrokken glimlach op mijn gezicht.
Ik zoen nog net niet mijn mobiel. Sky hangt op en voor een tijdje sluit ik mijn ogen. Mijn mobiel hou ik stevig tegen mijn borst aan. Dit gaat allemaal zo snel. Gisteren waren Sky en ik nog uit elkaar en nu gaan we waarschijnlijk samen naar Toronto om daar een nieuw leven te beginnen!

Heyyy guys, 

Ik hoop dat jullie het een leuk hoofdstuk vonden. Vandaag heb ik echt een dag waarop ik denk: Is mijn boek wel goed genoeg? Is het intressant en pakkend genoeg, zodat mensen doorblijven lezen. Is het geen saai badboy verhaal, die iedereen al 100 keer heeft gelezen... Graag zou ik van jullie willen weten ofdat dat allemaal waar is. Ik heb nog maar een paar hoofdstukken en dan is het boek officieel af. Zelf ben ik al druk bezig met het 2de en zelfs het 3de boek. Ik heb dit boek even laten liggen, maar binnenkort ga ik daar weer volledig mee aan de slag, totdat ik het kan uitgeven. Daarom vraag ik jullie ofdat het wel intressant en een pakkend verhaal is. 

Xx Marith