The Love Shot✔️

Hoofdstuk 50

Heyyy guys, 

Let op! Ik heb de titel van het boek aangepast en de cover!!
Ik hoop dat jullie het een leuk hoofdstuk vinden. 
En... We zijn bijna bij de 5000 duizend lezers. 
Het gaat zo snel!!

Xx Marith

(Pov Sky)

Eindelijkringt de laatste bel van de dag. Zoals altijd was het weer een saaie en langeschooldag. Samen met Ryan slenter ik het lokaal uit.
'Ik zie je morgen.' zeg ik tegen hem.
We geven elkaar een box en lopen daarna onze eigen weg. Ryan heeft nu training,waar ik best jaloers op ben. Wat zou ik nu graag die bal willen weg smijten. Zuchtenddraai ik de code ik en met een klik gaat mijn kluisje open. Zoals altijd ligtmijn kluisje vol met boeken en medailles die ik niet belangrijk vindt. Ik gooimijn natuurkunde boeken op de stapel. Uit mijn broekzak pak ik mijn Ferarrisleutels. Met een harde klap gooi ik mijn kluisje dicht en loop richting deuitgang van de school. Plotseling komt er iemand om de hoek lopen, die tegen meaan botst. Zodra ik opkijk zie ik wie het is, Leila! Geïrriteerd veegt ze haarblonde haren uit haar gezicht.
'Kan je niet uitkijken?!
Ze wilt zich omdraaien, maar meteen grijp ik naar haar pols.
'Laat me los idioot!!' roept ze door de gangen.
Met moeite probeert ze zich los te trekken.
'Leila laat het me alsjeblieft uitleggen...'
Smekend kijk ik in haar groene ogen.
'Je hoeft niks uit te leggen, Helena heeft alles al verteld.'
Nog steeds probeert ze haar pols uit mijn greep te draaien, maar met weinigsucces.
'Laat me gewoon los! Het is je eigen schuld dat het zo gegaan is.'
'Leila ik hou echt van je, begrijp je dat dan niet? Please geef me een nieuwekans.'
'Niet alles kan verlopen zoals jij het wilt Sky. Misschien denk je dat het zowerkt, maar zo gaat het echt niet in deze wereld.'
Ik slik een grote brok door en met moeite moet ik mijn tranen binnen houden. Zohard als ik kan zet ik mijn kaken op elkaar.
'Please Leila, vergeef me. We kunnen opnieuw beginnen, weg van onze ouders. Dangaan we ergens aan de andere kant van de wereld wonen in een klein huisje.'
Even lijkt mijn gesmeek te werken, want Leila stopt met trekken. Haar gezichtlijkt ook niet meer zo boos.
'Please, I love you...'
Ik zie dat Leila op haar lip bijt. Nog steeds kijkt ze me recht aan. Het liefstzou ik haar gewoon willen zoenen.
Plots worden we onderbroken door een luide stem: 'Leila?!'
We richten onze blik naar de gang. Helena komt naar ons toegelopen. ZodraHelena me ziet, vertrekt haar gezicht naar woede.
'Sky laat haar los!'
Langzaam draai ik mijn blik weer naar Leila. Smekend kijk ik haar aan. Mijnhand laat de pols van Leila loser vast, maar ze trekt zich niet weg. Plotselingmerk ik dat Leila haar groene ogen glazig worden en nog steeds bijt ze op haarlip.
'Kom Leila, we hebben betere dingen te doen.'
Langzaam voel ik dat Leila haar pols lostrekt. Ze geeft me nog één blik, maarloopt daarna naar Helena toe. Net voordat Leila de trappen afloop kijkt ze nogeen keer zonder emoties naar me, maar daarna verdwijnt ze de trappen af. Ik hebme nog nooit zo zwak gevoelt bij een meisje. Er verlaat een harde zucht mijnmond en hopeloos laat ik me tegen de kluisjes aanvallen. Ik hoopte zo erg datze terug zou komen en daar leek het ook op, totdat Helena om de hoek verscheen.Ze moet het ook altijd verpesten! Ik graai met mijn hand in mijn broekzak enhaar er een sigaret uit. Met een aansteker steek ik hem aan. Zuchtend loop ikde trappen van de school af. Voordat ik mijn Tesla instap gooi ik de sigaretweg. Ik vindt de rook lekker, maar ik vervuil er mijn auto niet mee. Ik stap deTesla in, start de motor en zuchtend rij ik het schoolterrein af. Met het raamopen en harde muziek rij ik naar huis.

(Pov Leila)

Stevig hou ik mijn armen om Helena haar middel, terwijl we door de leukestraten van Los Angeles rijden. Gelukkig kan Helena mijn gezicht niet zien,want er rollen een paar kleine tranen over mijn wangen. Misschien wilde ik welopnieuw beginnen en met hem naar de andere kant van de wereld reizen. Maar ikwist het niet zeker... Ben ik daar wel klaar voor? Vrolijk wappert mijn blondehaar om me heen. Gelukkig is Venice niet zo ver, we hoeven maar 14 minuten terijden. Terwijl ik naar het mooie uitzicht van Los Angeles kijk, zit mijn hoofdbij Sky.

Helena parkeert de scooter op dezelfde plaats als vorige keer. Natuurlijk looptHelena meteen door naar Lotte, terwijl mijn ogen bij het basketbalveldjeblijven. Ongeveer een maand geleden werd ik gevraagd voor het team. Het lijktzo lang geleden...
'Leila kom je?' hoor ik Helena roepen.
Meteen richt ik mijn ogen naar Helena en loop naar Helena en Lotte toe, die alop het stenen muurtje zitten met hun skates aan.

Het is vier uur later wanneer ik uitgeput op het stenen muurtje ga zitten. Ditis een wereld record, ik heb het gewoon 4 uur volgehouden! Natuurlijk heb ikniet zo actief geskate als Helena en Lotte, maar ik kwam dit keer wel vooruit.Mijn blik gaat naar Helena en Lotte die nog steeds op de grote baan aan hetskaten zijn. Helena en Lotte skaten een heel stuk van elkaar. Het lijkt welalsof ze geen verkering meer hebben. Ze zijn niet zo close als dat Sky en ikwaren. Waarschijnlijk schaamt ze zich ervoor, wat helemaal niet hoeft.
Zuchtend spring ik van het muurtje af. Met de skates in mijn handen, loop ikterug naar de verhuurster. Zodra ik ze heb afgeleverd, loop ik in één rechtelijn door naar het basketbalveldje. Heel misschien zijn dezelfde jongens erweer. Zodra ik bij de zijlijn stilsta, zie ik dat het niet dezelfde jongenszijn, maar andere. Met zijn alle staan ze bij elkaar.
Zonder te twijfelen vraag ik aan de jongens: 'Mag ik meedoen?'
Het kan me niks meer schelen wat ze van me vinden, ik wil gewoon basketballen.
'Een meisje?'
Een jongen met bruin haar komt uit de groep gelopen. Hij is lang en heeft iets vanSky weg.
'Jason doe niet zo vervelend.'
Een bekende jongen komt achter de groep vandaan lopen. Het is Ethan. Zijnbruine haar zit verward op zijn hoofd en zijn voorhoofd is helemaal bezweet.
Geïrriteerd vraagt de jongen genaamd Jason: 'Ken je haar ofzo?'
'Ja ze zit bij mij in het basketbal team. Ze is nog beter dan sommige jongens.'
Er verschijnt een glimlach van trots op mijn gezicht.
'Ik geloof er niks van.' zegt Jason.
Lachend kijkt hij de groep rond. Alle jongens hebben hun armen over elkaar enbekijken me van top tot teen.
'Kunnen we beginnen?' vraagt één van de jongens naast Jason ongeduldig.
'Rustig aan Chris. Leila verslaat jullie blind.' antwoord Ethan lachend.
'Dat zullen we nog wel eens zien. Jij en die meid tegen ons 4en.'
Jason geeft de 4 jongens een high five.
Ethan en ik lopen naar de middenlijn en wij krijgen de bal, omdat we in deminderheid zijn.
Jason gooit de bal hard naar me toe. Verbaast kijkt hij me aan wanneer ik debal soepel vang. Meteen begin ik te dribbelen.