The Love Shot✔️

Hoofdstuk 7

(Pov Sky)

Verward kijk ik de blondine na, totdat ze de kleedkamers in is verdwenen. Ik meende het serieus... Ze heeft talent. Ze schoot twee keer van een afstand en allebei de keren waren raak.
Ineens wordt ik uit mijn gedachten gehaald door een onbekende stem: 'Kom je Sky?'
Abrupt draai ik me om. Achter me staan 5 meiden, met allemaal een cheerleader outfit. Hun haren zitten netjes opgestoken en ze allemaal hebben ze blauwe nagellak op. Dromerig kijken de meiden me aan.
Zodra ze doorhebben dat ik naar ze kijk, vuren ze allemaal vragen op me af: 'Is het echt uit met Montana? Wat heeft ze gedaan? Waarom is het uit? Zoek je een nieuwe vriendin?'
Meteen verlaat er een zucht mijn mond. Kunnen ze niet gewoon hun bek houden? Geïrriteerd rol ik met mijn ogen. Ik wijk mijn blik van ze af en zoekend kijk ik door de zaal heen, opzoek naar mijn team. Zodra ik ze bij de kleedkamerdeur zie staan, ren ik van de meiden weg. Ze staan met zijn alle gezellig te kletsen. Ik wil me bij het team voegen, maar ineens voel ik een hand op mijn schouder. Geschrokken draai ik me om. Ik dacht even dat het de meiden weer waren, maar zodra ik Ryan zie staan, verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. Ryan kijkt me spijtig aan. Ik dacht dat hij slecht nieuws voor me had, maar dan begint hij ineens over Montana.
'Yooo duwde, ik hoorde dat het uit is met Montana. Gaat het wel?'
Serieus, gaat hij er ook al over beginnen? Toch besluit ik antwoordt te geven, hij is tenslotte mijn beste vriend.
Zuchtend antwoordt ik: 'Ze date een andere jongen, zonder dat ik het wist.'
Zodra ik er weer aan denk voel ik de tranen opkomen. Niet van verdriet, maar van woede. Hoe kon ze me dit aandoen? Ik ben al niet zo van de vaste relatie's, maar ik vond Montana zo mooi dat ik haar niet kwijt wilde. Ik haal mijn neus op en zet een glimlach op mijn gezicht.
Ryan en ik kennen elkaar al sinds de 9th grade. Natuurlijk heeft hij door dat ik het niet fijn vindt.
Ryan geeft me een klap op mijn borst en zegt lachend: 'Ooit vindt je de ware.'
Even ontsnapt er een grinnik uit mijn mond.
Mompelend antwoordt ik: 'Ik hoef geen ware.'

Zodra de training begint gaan we met heel het team in een cirkel staan. Zoals altijd staat de coach in het midden. In zijn handen heeft hij een basketbal en zelfverzekerd kijkt hij ons aan. Er ontsnapt een kleine grinnik, zodra ik naar hem kijk. Het lijkt wel alsof hij net uit bed is gekomen. Zijn zwarte krullende haren zitten niet zo als gewoonlijk netjes naar achter, maar alles hangt nu plat naar beneden.
'Wat valt er te lachen?' vraagt de coach ineens aan mij en hij kijkt me vragend aan.
'Niks coach.'
Ik grinnik nog en kijk snel naar beneden.
Ongestoord begint de coach verder met praten: 'Als we vrijdag winnen, dan staan we meteen hoog in de ranglijst.'
'We gaan deze training beginnen met een klein wedstrijdje. Iedereen gaat in hetzelfde team als vorige keer. Pak jullie lintjes en ga op jullie posities staan.'
Yes, dezelfde teams als vorige keer! Ik zat bij Stefan, één van de beste spelers. Naast mij natuurlijk... Ik loop naar de grijze bak met groene lintjes en doe er één om. Zodra iedereen een lintje heeft rent iedereen naar hun eigen positie. Ik kom tot stilstand in de middencirkel. Mijn positie is schootging guard, dat betekent dat er van mij afhangt of er veel gescoord wordt. De coach heeft me deze positie gegeven, omdat hij vindt dat ik goed kan schieten en dunken, wat ik ook goed kan. Ik deel de positie met Stefan. Als ik op de bank zit staat Stefan in het veld, maar dat is erg zeldzaam. Ik zit nooit op de bank. Zodra iedereen klaarstaat komt Ethan tegen over me staan. Ethan is niet heel groot, daarom is hij normaal pointing guard. Hij is de spelverdeler en tijdens de wedstrijden houdt hij het overzicht. Zijn bruine krullen hangen nu al plat van het zweet. Ik heb hem al zo vaak vertelt dat hij nieuwe gel moet kopen, maar hij is zo eigenwijs dat hij niet naar me luistert. Met een grijns op mijn gezicht kijk ik hem aan.
'Pas op hoor, nu ga ik de bal weer afpakken.' Zegt Ethan met een uitdagende blik.
Lachend schudt ik mijn hoofd.
'De vorige keer had je gewoon geluk.'
Met de bal tussen zijn handen geklemd, komt de coach aanlopen.
'Klaar heren?'
Allebei knikken, zonder enig geluid te maken. Zodra de coach de bal omhoog houdt concentreer ik me er volledig op. Wanneer hij op zijn fluitje baast, begint de wedstrijd. Ik zet me af van de grond en sla zoals altijd de bal uit de lucht. Meteen komt iedereen tot leven. Met soepele bewegingen dribbel ik langs Ethan. Ik zie dat Simon naar me toe komt rennen, maar hem ontwijk ik makkelijk. De basket is 5 meter voor me, maar net voordat ik me van de grond wil afzetten, wordt de bal uit mijn handen geslagen. Geïrriteerd kijk ik naar Ryan, die lachend weg dribbelt. Hier gaat hij nog spijt van krijgen.
'Cooper, speel wat meer over!' roept de coach naar me toe.
Gefrustreerd zwaait hij met zijn armen heen en weer.
'Sorry coach.'
Ineens zie ik dat mijn team, het groene team, de bal heeft. Nathan dribbelt net de bal terug, maar al snel staat hij vast tussen Chad en Klaus.
'Hier!' roep ik naar Nathan en ik zwaai met mijn armen om zijn aandacht te krijgen.
Zodra hij me ziet gooit hij meteen de bal naar me toe. De bal beland in mijn handen en meteen dribbel ik weg. Wanneer ik dicht genoeg bij de basket ben, zet ik af en laat de bal los richting het net. Gespannen kijk ik naar de bal die op de ring tolt, maar uiteindelijk valt hij erin. Meteen komen mijn groen teamgenoten naar me toe rennen.
'Lekker gescoord!' Zegt Nathan, en hij geeft me een high five.

Na 2 uur trainen zijn we klaar. Buitenadem plof ik op de kleedkamer banken. Ik negeer de vieze lucht van jongenszweet en neem een flinke slok uit mijn bidon. Met mijn ogen dicht geniet ik van het verse water dat mijn keel instroomt. Dit was één van de zwaarste trainingen die ik tot nu toe heb gehad. De coach wilt ons in top vorm hebben voor vrijdag. Als we vrijdag winnen, kunnen we al in de top 5 van Californië staan. Zodra ik heel mijn bidon leeg heb gedronken, trek ik mijn bezweten shirt uit. Nonchalant gooi ik het T-shirt op de bank naast me. Ik wil mijn normale shirt aantrekken, maar ineens wordt ik onderbroken.
'Niet vervelend bedoelt Sky, maar je bent onze aanvoerder. Misschien moet je ons iets meer aanvoeren.'
Ik hoef geen eens op te kijken om te weten wie het is.
'Wat wil je hiermee duidelijk maken, Chad?'
Geïrriteerd kijk ik op. Chad heeft net als mij zijn shirt uit en met zijn armen over elkaar staat hij voor me. Het wordt ijzig stil in de kleedkamers en iedereen richt hun blik op ons. Stevig klem ik mijn tanden op elkaar en sta ik op van de bank. Nu staan we echt oog in oog met elkaar. Zijn bruine bezweten haar hangt plat over zijn voorhoofd heen. Chad wil al jaren mijn plek als aanvoerder en schootging guard innemen. Het is hem nog nooit gelukt, obvisouly. Hij kan ten eerste niet aanvoeren en ten tweede, hij is een stuk kleiner dan mij. Chad schraapt zijn keel en kijkt me doordringend aan.
'Ik wil hiermee duidelijk maken, dat we een andere aanvoerder nodig hebben als we dit semester willen winnen.'
Ik hem vol ongeloof aan en daarna richt ik mijn blik op de rest van het team. Ze kijken ons allemaal gespannen aan. Ik zie dat Ryan zacht zijn hoofd schudt, maar ik negeer hem. Afkeurend draai ik mijn blik weer terug naar Chad.
Uitdagend vraag ik weer: 'Wat zei je nou? Ik hoorde het niet zo goed. Het enige wat ik hoorde was een irritant gezoem.'
Grijnzend kijk ik in zijn blauwe ogen. Ik snap echt niet hoe meiden verliefd op hem kunnen worden... Ik zie dat Chad zijn buikspieren probeert aan te spannen. Tenminste, dat probeert hij. Mietje, je ziet zijn six-pack nauwelijks. Ik zal wel even laten zien hoe het moet. Ik span mijn buikspieren stevig aan.
'Ik zei, dat als we dit semester willen winnen, we een nieuwe aanvoerder nodig hebben.'
Koeltjes zet hij één stap vooruit, zodat we nu echt oog in oog staan. Ik probeer mijn woede binnen te houden, maar ik hou het niet lang vol. Mijn handen grijpen naar zijn keel en met een harde klap belanden we tegen de kleedkamerdeur aan. Al onze teamleden happen naar adem en weten niet wat ze moeten doen.
'Nog een keer, ik verstond het weer niet.' fluister ik woedend in zijn oor.
Met een boos gezicht kijk ik hem aan, terwijl ik mijn handen stevig om zijn keel heb.
Ik voel dat Chad met moeite probeert te slikken.
'Ik, ik, ik zei...'
Maar voordat hij zijn zin af kan maken, voel ik dat iemand me van Chad aftrekt. Snakkend naar adem zakt Chad op de grond. Ik draai me om en Ryan staat geïrriteerd achter me. De adrenaline giert door mijn lichaam heen en mijn adem is zwaar.
'Dudes doe normaal, we zijn teamgenoten.' Zegt Ryan op een chille toon, maar ik kan zien aan zijn gezicht dat hij echt chagrijnig op ons is.
Ik zie dat Chad met zijn ogen rolt en het liefst zou ik hem weer willen aanvliegen, maar dit keer hou ik mezelf in bedwang.
Buitenadem zeg: 'Hij vroeg erom.'

Eindelijk duw ik de kleedkamerdeur open. Tijdens het omkleden bleef Chad me boos aankijken. Hij is gewoon jaloers dat ik gekozen ben tot aanvoerder en hij maar gewoon een power foward is. Power forward betekent dat je schoten blokkeert en scoort van dichtbij. Ook combineert de power forward zijn kracht, agressiviteit en lengte. In dat geval past die positie zeker bij Chad.

Zodra ik bij mijn witte Tesla ben, gooi ik mijn tas op de bijrijdersstoel en zelf ga ik op de bege bestuurdersstoel zitten. Ik haal de sleutels uit mijn broekzak en steek ze in het gat.
Net voordat ik de sleutels wil omdraaien, roept iemand: 'Sky!!!'
Ik kijk uit het raam en zie Ryan de parkeerplaats op rennen. Langzaam laat ik het raampje zakken.
Buitenadem vraagt hij: 'Dude, waarom ga je zo snel weg? We willen nog wat met het team gaan drinken. Kom je ook?'
'Nee sorry, ik heb nog wat andere dingen te doen.'
'Oké, dan zie ik je morgen.'
Ryan steekt zijn hand nog en loopt daarna terug naar de school. Zodra mijn raam weer dicht zit, verlaat er een harde zucht mijn mond. Eigenlijk heb ik helemaal niks te doen. Het was alleen een smoes, zodat ik Chad niet meer onder ogen hoef te komen. Ik draai mijn sleutels om en met 80 op de teller scheur ik het terrein af.

'Hey schat, hoe was je dag?' vraagt mijn moeder, zodra ze hoort dat ik de woonkamer inloop.
Zoals altijd zit ze met haar Mac-Book op haar schoot, op de bank. Naast haar zit mijn vader met zijn PlayStation controller in zijn handen. Het zal wel weer eens... Ineens dringt er een overheerlijke geur mijn neus binnen. Ik zie dat Anne bij het kookeiland staat. Ze is in een grote pan aan het roeren, waar veel stoom van af komt.
Ineens vraagt mijn moeder: 'Hadden Montana en jij gisteren ruzie? Ze rende zo snel weg.'
Oh nee, niet zij ook al...
Bot antwoordt ik: 'Montana komt nooit meer op ons terrein.'
Verward kijkt mijn moeder me aan en zelfs mijn vader kijkt op van zijn potje FIFA. Ook Anne kijkt op vanuit de keuken.
'Waarom niet schat? Ze was een aardige meid. Haar ouders waren rijk en ze was een cheerleader.'
'Ze is een slet, dus ze mag stikken.'
Vanuit mijn ooghoek zie ik Anne even grinniken, maar zodra ik haar boos aankijk, richt ze haar blik weer op de soep. Geïrriteerd plof ik tussen mijn ouders op de bege bank. Zodra ik mijn moeder weer aankijk, zit ze alweer in haar Mac-Book gedoken. Ineens geeft mijn vader me een por in mijn zij.
'Doe je mee?'
Hij houdt een controller voor mijn neus, maar ik duw hem weg.
'Ik speel liever basketbal'
Zuchtend pak ik mijn iPhone uit mijn zak. Mijn vingers glijden over het scherm, totdat ik bij insta ben. Er komen allemaal foto's van cheerleaders en teamgenoten voorbij. Ineens zie ik Leila haar profiel weer staan. Waarom accepteer je me nou niet Leila? Ik druk op de blauwe knop volgen, en weer staat er aangevraagd. Zuchtend scroll ik verder.