The Love Shot✔️

Hoofdstuk 17

(Pov Sky)

Hand in hand loop ik samen met Tiffany door de drukke straten van Beverly Hills. Nog steeds lopen de irritante en luidruchtige vriendinnen van Tiffany achterons aan. Ze zijn alleen maar met elkaar aan het fluisteren en vanuit mijn ooghoek kan ik zien dat ze ons aankijken. Zodra ze zien dat ik hun aankijk beginnen ze te blozen. Ik richt mijn blik weer vooruit en meteen knijp ik mijn ogen samen. De felle, warme zon schijnt op ons gezicht. Ik had mijn zonnebril mee moeten nemen en mijn jasje in de Tesla moeten laten. Ik veeg mijn bruine haar naar achter, zodat het niet meer aan mijn voorhoofd plakt.
'Zullen we iets gaan eten?' vraag ik aan Tiffany, zodat we even uit de zon kunnen.
Meteen verlaat er een gil uit de meiden hun mond.
'Ik weet wel een lekker restaurantje waar we kunnen eten.' zeg ik tegen Tiffany.
Ik ging er vaak eten met mijn ouders. Het is luxe en erg lekker.

Nadat we door een paar straten zijn gelopen, komen we aan bij een restaurant om de hoek. Zodra de 3 meiden achterons doorhebben dat we hier gaan eten valt hun mond open van verbazing. Natuurlijk hebben hun nog nooit in een luxe restaurant gegeten, kijk hoe ze eruit zien... Mijn blik glijdt over de slodderige vesten van de meiden. Het is al druk op de terrassen. De zon wordt weggehouden door een overkapping met witte gordijnen eraan. Aan de overkapping hangt een groot bord met: Villa Blanca erop.
'Is dit het restaurantje?' vraagt Tiffany en ze haalt haar ogen niet van het gebouw af.
'Jep.'
Ik sleep Tiffany mee naar de bodyguard die voor de ingang staat. Hij heeft zijn arme over elkaar en zoals altijd is de bodyguard gespierd.
'We zouden graag een tafel van 5 personen willen.'
Zonder enige glimlach wijst hij naar de vrouw, die al naar ons toegelopen komt.
'Volg mij maar.' zeg de vrouw, die er veel vriendelijk uit ziet dan de bodyguard.
Ze is helemaal in het wit gekleed en om haar middel heeft ze een zwart schort. Ze heeft een klein beetje weg van Anne, met haar blonde haar en kledingstijl. We lopen achter de aardige vrouw het restaurant in. Meteen blaast de airco in mijn gezicht.

'Deze tafel is voor u. We komen zo snel mogelijk de menukaart brengen.' zegt de vrouw, en ze wijst naar de wit bekleedde tafel aan het einde van het restaurant.
'Bedankt.' antwoordt ik beleefd.
De vrouw geeft me nog een knikje, draait zich om en loopt daarna weg. De drie meiden gaan tegenover ons zitten op de bege bank. Voor Tiffany schuif ik haar stoel naar voren, zodat ze kan gaan zitten. Zelf neem ik naast haar plaats.

Zoals altijd bestel ik de burger. Het vlees is de lekkerste die er is. Ik mocht dromen dat Anne zo lekkere burger kon maken. We kregen het eten snel en zoals altijd is het overheerlijk.
'Ik betaal je salade wel, omdat je geen geld mee hebt.' zeg ik.
Dat is het minste wat ik kan doen. Met een grote glimlach kijkt Tiffany me aan. Met zijn alle staan we op, en net voordat ik Tiffany haar hand wil pakken om weg te lopen, zie ik wat bruine op de grond liggen.
'Tiffany er valt wat uit je jaszak.'
Ik buk er naar toe en rijk mijn hand uit, maar zodra ik zie wat het is valt mijn mond open. Voorzichtig ga ik weer rechtop staan en vol ongeloof kijk ik naar het bruine ding dat in mijn hand ligt. Het is haar portemonnee. Wanneer ik opkijk kijken Tiffany haar grijze ogen me geschrokken aan. Het lijkt wel alsof al het mooie aan haar in de afgrond is gevallen.
'Je had toch geen portemonnee mee?'
Meteen kijkt ze naar de grond.
'En jullie wisten het ook?!' zeg ik op een boze toon en ik wijs naar de 3 meiden, die ook naar de grond kijken.
Zelfs als ze naar de grond kijken, kan ik zie dat ze rood aanlopen.
'Ik heb al jou klote spullen gekocht, terwijl jij gewoon een portemonnee mee hebt!'
Met mijn hand pakt ik ruw Tiffany haar gezicht vast, zodat ze me recht in mijn ogen aankijkt. Hoe langer ik haar aankijk, hoe meer tranen er in haar ogen vormen. Eigenlijk wil ik wat doen, maar te veel mensen kijken ons aan. Boos rits ik de Gucci tassen uit haar handen.
'Deze zijn van mij!'
'Babe, ik wilde het wel terugbetalen, maar...'
Tiffany wilt nog wat zeggen, maar ik ben haar voor.
'Niks babe, ik ben je babe niet meer! Je gebruikte me, omdat ik veel geld heb. Net als alle andere meiden die me gedate hebben. Ik had het bij die ene avond moeten houden en je daarna moeten dumpen, zoals ik altijd doe!'
Mijn hand laat Tiffany haar gezicht langzaam los en draai mezelf om.
'Babe wacht nou, ik kan het goedmaken.' hoor ik Tiffany nog smeken, maar het heeft al geen zin meer.
'Ga terug naar je arme huisje in Watts!'
Ze heeft me gebruikt, waarom zou ik nog met haar omgaan? Met de Gucci tassen in mijn handen loop ik van haar weg. Iedereen heeft hun blik gericht op mij. Met opgeheven kin loop ik Villa Blanca uit.

(Pov Leila)

Met mijn handen in mijn haar, kijk ik naar het scherm van mijn laptop. Ten eerste, kan deze computer iets sneller zijn en ten tweede, waar slaan deze opdrachten op? Wiskunde is moeilijk, maar dit is echt onmogelijk. Zonder enige moeite typ ik wat random getallen in. Ineens begint mijn mobiel te trillen, waardoor ik uit mijn focus modus ga. Zodra ik Helena op het scherm zie staan, neem ik op.
'Hey.'
'Hey.' hoor ik Helena door mijn mobiel zeggen.
'Heb je zin om straks met Lotte en mij naar Venice Skatepark te gaan?'
Ik ben er nog nooit geweest, maar ik ken de naam omdat daar veel bekende mensen komen. Eigenlijk heb ik nog veel huiswerk, maar ik kan het wel snel afmaken.
'Ja is goed.'
'Oké, dan zie ik je rond een uur of drie bij mij.'
'Oké, doei.'
Ik hang op en dan besef ik me dat ik nog nooit bij Helena ben geweest. Haar huis zal vast wel groot zijn, want volgens mij is ze zeker niet arm. Mijn blik glijdt naar de klok. Als ik om drie uur bij Helena wil zijn, moet ik opschieten. Ik richt mijn blik weer op de laptop en ga zo snel mogelijk verder.

Na precies een halfuur heb ik wiskunde afgeraffeld. Ik heb het net op tijd af, maar ik ben er tenminste klaar mee. Meteen trek ik de trap af. Hinkelend trek ik mijn laarsjes aan.
'Gelukkig is mijn moeder aan het werk, dus hoef ik geen heel gesprek aan te gaan of ik wel mijn huiswerk af heb.
Ik gooi de deur achter me dicht en meteen loop ik naar de fiets, die tegen de veranda aanstaat.

Gelukkig was het heel de weg windstil, dus was ik snel bij Helena haar huis. Zoals ik al verwacht had is het een groot wit rijtjeshuis met een garage, en als je de trap oploop dan kom je bij de voordeur. Op het eerste gezicht lijkt het huis best klein, maar het huis is vooral hoog. Ik zet mijn fiets tegen de garage aan en loop daarna de trap op, naar de voordeur. Met mijn vuist klop ik drie ik op de houten deur. Meteen wordt de deur open getrokken door een enthousiaste Helena. Ze ziet er sportief uit, met haar witte shirt waar rode skates op staan en eronder heeft ze een rood broekje met een witte streep erop. In haar hand heeft ze 1 paar skates vast. Door haar outfit lijkt het net alsof ze aan professioneel skaten doet. Ik heb maar een simpel zwart shirt aan met tekst erop en eronder een kort spijkerbroekje. Ik heb geen eens skates.
Helena loopt me voorbij de trap af.
'Je kan je fiets hier laten staan. Een paar dagen geleden heb ik een scooter van mijn ouders gekregen, dus nu hoeven we niet met de bus.' zegt Helena en ik kan horen aan haar stem dat ze er heel blij mee is.
Ik loop Helena achterna, naar de garage. Nu pas zie ik dat ze lange witte sokken aanheeft, met een rode streep aan de bovenkant. De garage gaat met luid kabaal open. Meteen zie ik de witte scooter staan. Je ziet dat die nieuw is, want hij glimt aan alle kanten.
'Mooie scooter.'
'Thanks.'
Helena gaat op de scooter zitten en steekt haar sleutel in het gat.
'Kom, spring achterop.'
Helena gebaard naar me dat ik moet komen. Ik loop naar haar toe en neem plaats op het rode leer achter Helena.
De scooter begint te grommen en zodra Helena haar voet van de grond afzet rijden we de garage uit.