Lilium

7. Important call

فردای کنسرت، بعد از دانشگاه یه سری به تایلر زدم. بر خلاف اکثر مواقع، تنها بود. بعد از تماشای فیلم گفت:《 هی! راستی هفته پیش از باشگاه فردریک باهام تماس گرفتن. گفتن منو توی تیمشون میخوان.》

هیجان زده شدم و ابروهام بالا رفتن:《 جدی؟ این عالیه! فردریک یکی از بهترین تیم های آمریکاست! برات خوشحال شدم رفیق.》 تایلر گفت:《 این یعنی دیگه هم تیمی نیستیم.... ناراحت شدم که تو رو انتخاب نکردن.》لبخند زدم. با این که تایلر همه چیز رو به شوخی میگیره، ولی خیلی روحیه حساسی داره. گفتم:《 هشت ساله هم تیمی ایم! هنوزم از دستم خسته نشدی؟ به علاوه من باید تمرکز بیشترم رو روی موسیقی بذارم. واترپولو نمی تونه حرفه م باشه.》

_ پس تو واقعا تصمیمت رو گرفتی...

_ آره.

یه دفعه یاد هدف اصلی اومدنم شدم و پرسیدم:《 داستان تو و سیدنی چیه؟》 چشمای سبزش جدی شدن. کم پیش میومد تایلرو جدی ببینی. گفت:《 داستانش طولانیه.》

_ تعریف کن.

دستی به گونه های کک و مک دارش زد و گفت:《 من سیدنی رو از دوران دبیرستان می شناسم. توی طرح کارورزی ای که دبیرستان ها میذاشتن با هم آشنا شدیم. با این که سه، چهار سال از من کوچیک تر بود، ولی از همون موقع با بقیه فرق داشت. یه گلوله انرژی بود. خنده هاش هیچ وقت تموم نمیشدن.》

دیدن تایلر که بدون شوخی و مسخره بازی حرف می زد، سخت بود. من و تایلر هیچ وقت توی یه مدرسه نبودیم؛ اما از همون دوران دبیرستان، وقتی چهارده، پونزده سالمون بود میشناسمش.

دستی به موهای خرماییش کشید و ادامه داد:《 همه چیز خوب بود تا وقتی پدرو مادرش از هم جدا شدن. خواهرشو نمیدونم ولی تحملش برای سیدنی سخت بود. دیگه به زور خنده هاشو میدیدی.

اون لحظه بهترین موقعیت بود که کنارش باشم اما این قدر دست دست کردم که یکی دیگه اومد. یکی که توی همه چیز از من سر تر بود. من علاقه م‌ رو زیر جک هام مخفی میکردم ولی اون پسره خوب بلد بود چه طوری ابراز علاقه کنه.

من هم سعی کردم فراموشش کنم اما... کی اون خنده ها رو میتونه فراموش کنه؟ خودمو سرگرم کردم. هر شب با یکی؛ اما توی لبخند های اونا دنبال خنده های سیدنی میگشتم!》

سکوت کرد. سخت توی فکر بود. پرسیدم:《 بعدش چی شد؟》 جواب داد:《 بعدش من از دبیرستان فارغ التحصیل شدم.》

_ یعنی دیگه ندیدیش؟

_چرا. پیج اینستاگرامشو داشتم. یکی دو باری هم مثل دیشب دیدمش. فقط در همین حد.