FENOMEN DOKTOR( FS1)

FD'44

Medya: Alin reyisin çok merak edilen kutlama elbisesi

Fenomen doktor'umuza kucak dolusu sabırlar diliyorum hsbsbd. İhtiyacı olacak. Ya da olmasa mı ya? 🤔

Resmen karakterlerime kıyamıyorum ya ben.

•••

Sabahın köründe Ela, Hira ve Derya'nın çekiştirmeleriyle zorla kaldırılmış çok sevgili (!) Meloş Sultanın da işbirliğiyle resmen kendi evimden yaka paça atılmıştım. Hayır yani nerede bana karşı yapılan bir hainlik varsa Annem oradan başrol olarak çıkıyordu. Benim gibi masum ve tatlı kıza böyle hain bir anne. Olacak iş değil.

Zorla uyandırılmış olmanın daha da berbatı şuan yüzümde adeta bir boya fabrikası barındırıyordum. Tek başıma bir fabrika olmuştum resmen. Yüzümü yanlışlıkla öne eğmeye çalışsam masaya yapışmasından korkuyordum. Bu ağırlıkla yer çekimine meydan okubileceğimi düşünmüyordum doğrusu. Kendi kutlamamda yanlışlıkla yere falan düşsem zemine ikinci bir yüz çıkardı resmen.

Tüm bunlar yetmezmiş gibi birde Ural sabahın köründe elbisemi görmüş ve elinde ayakkabıyla beni sitede kovalamıştı. Bunun ona annemden bulaştığına her türlü yemin edebilirdim fakat ispatlayamazdım. Resmen nişanlım beni ayakkabıyla kovalamıştı. Düşünebiliyor musunuz? Allah'ım neden hayatımda tek bir anım normal değildi ki?

Üstelik o kadar kovalamanın ardından bir de o elbiseyle koştuğum için kızmış. Ve küçük bir maraton da evin içinde koşturmuştu beni. Anlayacağınız full Hd kalitede Çin işkencesi.

"Enişte beyimiz de geldi. Bakalım bu sefer neyle kovalayacak seni." Diyen Ela'ya göz devirdim. Birde bunların diline düşmüş olma derdim vardı ki o da sanırım en beteriydi.

Sabahın köründe bana bunları yaşattığı için Ural Dinçer'e teşekkür ediyor ve alkışlarla dünyanın öteki ucuna yolluyoruz.

Ural'la arama uzun bir mesafe bırakmak şartıyla yanına ilerledim. Artık ne zaman ne yapacağını kestiremiyordum. İyice Anneme benzemişti. Dosta da düşmana da korku salıyordu.

"Alin ne yapıyorsun?" Dedi Ural kaşlarını kaldırarak.

"Kendimi koruyorum."

Aramızdaki mesafeyi sabit tutmaya özen göstererek arabaya bindim. Sonuçta kendi kutlamama sağlam bir şekilde ulaşmam gerekiyordu. Öyle değil mi? Canımı seviyordum. Bu yüzdendir ya özellikle arka koltuğa oturmuştum.

"Bebeğim ne yapıyorsun?"

"Oturuyorum Ural. Sen?"

"Neden orada oturuyorsun?" Dedi kendi koltuğundan inip yanımdaki kapıyı açarken. Çok güzel işte şimdi bitmiştim.

"Elbisemle burada daha rahat olurum diye."

Senin bahaneni biplesinler Alin!

"Güzelim ortada seni rahatsız edecek bir kumaş parçası yok ki. " Dedi iğneleyici bir ses tonuyla. Cevap vermek yerine göz devirdim ve yerimden kalkıp öne bindim.

"Alin yanımdan bir saniye ayrılırsan seni misafirlerin önünde kovalarım."

Allah'ım yaa tehdite bak. Hayır insan böyle bir tehditi nasıl ciddiye alabilirdi ki. Resmen şuan kahkaha atasım vardı fakat hayatımı riske atmaya niyetli değildim. Yaşamayı çok seviyordum. Ural'ı da öyle. Hem ben olur da ölürsem hapishanede kim Ural'a beyaz atlet ve çizgili pijama götürecekti.

"O zaman sen yanımdan ayrılma."

Ayrılma ki seni bol bol oynatayım.

Ural mesajı almışçasına boşta kalan eliyle elimi kavrayıp kucağına koydu. Şuan tipik kızlar gibi French'lerimi Ural'ın gözüne sokmamak için kendimi zor tutuyordum. Uğruna çektiğim işkenceleri varsayarsak haksız da sayılmazdım. Resmen iki kardeşin arasında kalmış oyuncak bebek gibi her bir o tarafa bir bu tarafa çekilmiştim.