The Sinners Scar

CHAPTER 13

NARIAH RIYE VELNIROÑIA

I can't feel anything, I can't feel the air again.

Is this my fate?

Do I need to be like this.

I can barely see the whole room. I feel cold.

Hinawakan ko ang aking dibdib at pinakiramdaman ito.

I-It can't be...

My heartbeat is beating so slowly. I can't even feel it!

Pakiramdam ko ay nakulong nanaman ako sa isang lugar kung saan walang makakakita sa'kin. At kung saan ako walang mahihingan ng tulong.

It's just a cage full of nightmares. This cage is surrounded by darkness and full of loneliness. How can I even escape here?

I'm back to my old self again.

Hindi ko na ulit mararamdaman kung paano tumibok ng mabilis ang aking puso sa t'wing nakikita ko si Raiko. Hindi ko na ulit mararamdaman ang mga paru-parung nagsisiliparan sa'king tiyan.

Hindi ko narin ulit mararamdaman ang pagiging masaya. Ang pagiging malungkot, hindi ko narin mararamdaman pa. At ang makaramdam ng pagmamahal, hindi na ulit mangyayari.

Hanggang ngayon, ang pagiging mapag-isa parin sa mundong ito ang solusyon para makasurvive sa mundong ito.

Unti-unti akong umupo at tumayo mula sa pagkakahiga.

Ngunit ilang hakbang palang mula sa aking kinahihigaan ay bumagsak ako. Nanlaki ang aking mga mata ng hindi ko maramdaman ang aking pagkakabagsak mula sa pagkakatayo.

Hindi ko maigalaw ang aking mga paa. Nanghihina ang aking mga kamay. Hindi maramdaman ng katawan ko ang lamig ng sahig.

Sa aking harapan ay nakita ko ang aking sarili sa salamin.

Kaawa-awa ang aking itsura. Ang aking mata. Ang artificial eye ko ay kulay green kaparehas ng aking kabilang mata. Kahit papaano ay may naramdaman akong pagkatuwa dahil dito.

Hindi ko magawang ngumiti. Hindi ko kaya.

Ang katawan ko... Hindi ko maigalaw!

"Move! Please move! I'm begging you! Please let me move!" I scream and scream. Sinusuntok ko ang sahig kahit nanghihina na ako.

"I-I'm begging you! Can you please let me move? Move! Will you?" Paulit-ulit kong sinuntok ang sahig at sumigaw ng malakas.

Humihikbi ako hindi dahil sa sakit, kung hindi dahil sa wala na akong maramdaman.

Umiiyak ng walang emosyon.

"Hey! You're my body right?! Then move! Cooperate with me!" Malakas kong hinampas ang iba't ibang bahagi ng aking katawan.

Wala na akong pakialam kung magdugo ang mga ito dahil sa ginagawa ko. Gusto ko lang makaramdam kahit papano ng hapdi ng sakit sa'king katawan.

"Why don't you move?! You're my body right?! Just please move! Let me move!"

I'm slowly losing hope...