The Sinners Scar

CHAPTER 19

NARIAH RIYE VELNIROÑIA

I don't know but suddenly I felt a sudden pain in my heart.

Bakit nga ba ako nagkakaganito? Bakit ko nga ba 'toh nararamdaman?

Bakit parang iba ang nararamdaman ko sa tuwing nakikita kong nakatitig si Raiko kay Rem? Wala naman diba akong karapatan?

I laughed bitterly. "This is how love works, huh?" Tumayo ako sa kinauupuan ko dahilan para mapatingin sila sa'kin.

"Sa'n ka pupunta Nariah?" Tanong ni Sherria sa'kin. Walang ganang tumingin lang ako sa kaniya. "Kahit saan." Simpleng sagot ko.

"It's dangerous outside. Don't go." Napatigil ako pero agad akong naglakad palabas at hindi pinansin ang sinabi niya.

He is worried to me? Or he is worried dahil magkaparehas kami ng mukha ni Rem at baka madamay ako? I can save myself. Hindi ako tulad ni Rem na hindi kayang ipagtanggol ang sarili.

I hate seeing her! Kapag nakikita ko siya, parang nakikita ko narin ang sarili ko na isang mahina.

I don't even care kung mapahamak siya o ano. Wala naman siyang kaugnayan sa misyon na pinunta namin dito.

ARLVENA ZERIDA TURLEN

Walk out?

Tinignan ko ang version ni Captain sa mundong ito. Halos lahat ata ng babae dito sa Coffee shop ay hinarot niya na. Akalain mo nga namang fiancé pa siya ni Rem na siya ring kaversion ni Nariah.

Tumingin ako kay Rem na nakatungo lang at nahihiyang tumingin sa'min. Napairap ako. Kaya siguro hindi nakatiis si Nariah dahil nakikita niya ang sarili niya kay Rem.

Lahat kami ay nakadisguise kaya walang makakakita ng tunay naming itsura. Tsaka bakit ko pinoproblema ang problema ng iba? Makakain na nga lang.

"Bitch." Napatingin ako sa katabi ko na kanina pa nakatingin ng masama kina Perry at Clementine. Nakahawak kasi si Perry sa mga kamay ni Clementine habang si Clementine naman ay nabibigla sa mga ginagawa niya.

Siniko ko ang katabi ko. "Sama ng tingin mo dun ah. Sugudin na ba natin?"

"Shut up, Ven." Napanguso naman ako sa pagtawag niya sa'kin. Seriously? Ven talaga?

"What's your order po?" Naitapon ko ang pagkain ko dahil sa biglaang pagkagulat. "P-Pasensiya na po Ma'am!" I pouted.

I looked at Mira with teary-eyes. "W-Wala na yung burger ko!" I exlaimed.

Nataranta naman yung waiter habang ako ay nanghihinayang na tumingin sa burger ko na nahulog.

"Here Ma'am." Kinuha ko ang inoffer niyang tissue at pinunasan iyon habang hindi parin tumitingin sa kaniya. Pinunasan ko ang short kong suot.

Iaabot ko na sana yung tissue nang bigla ko itong nabitawan. "Ma'am are you okay?"

Nailuwa ko bigla ang kinakain ko at hindi makapaniwalang tumingin sa waiter na nasa harapan ko.

Ang version ni Verto sa mundong ito! Mygosh bakit kailangang magkakasunod magsilitawan ang mga ito.

"Ma'am are you sure that you're okay?" Alalang tanong niya sa'kin. Mabagal akong tumango at napatitig sa kaniya.

Hindi parin ako makapaniwalang siya ang version ni Verto sa mundong ito.

"W-What's your name?" Sinusubukan kong hindi magputol-putol ang sasabihin ko. Ngumiti naman siya sa'kin. A smile that makes me fluttered!

"Kendrick. My name is Kendrick." Aniya habang nakangiti ng matamis sa'kin. Matagal ko pa siyang tinignan at inabot din ang kamay niya. "I'm Arlvena but you can call me Ven." I said.

"Your name is beautiful just like you." Agad akong napahawak sa buhok ko at nahihiyang ngumiti sa kaniya. "Oh, thank you."

"Ayaw daw niyang tawagin siyang Ven pero sa isang stranger gusto niyang tawagin siyang ganun." Mahinang bulong ng isang tao na ikinasama ng timpla gn aking mukha. It turns out na si Verto pala iyon na masama tingin sa'kin. Ginantihan ko lang din siya ng sama ng tingin at dinilaan.

I kinda liked the Verto in this world.

"I-I'm going to restroom muna hehehe." Palusot ko kahit pupunta naman talaga ako dun.

Nagmumuni-muni ako sa paligid. Ang ganda rin naman pala talaga ng Coffee shop sa mundong ito. Ang tahimik.

Masyado lang ako naninibago dahil sa atmosphere ng paligid. Kung sa mundo namin ay puro mga taong pinapractice ang kanilang mga mahika. Dito naman sa mundong ito ay puro mga taong nagfofocus sa kanilang mga pag-aaral. Bibihira lang ang mga taong nakikita kong nag-iingay dito.

"I want to die. Bakit pa ako nabuhay?" Nagsitaasan ang mga bakahibo ko dahil sa bulong na aking narinig.

Hindi naman sa natatakot ako pero minsan naring binaggit ni Mira ang tungkol sa mga multo. Dahan-dahan akong naglakad at hindi pa ako nakakailang hakbang ay napatalon na ako.

"Pasensiya na sa lahat ng mga ginawa ko. Patawarin niyo po ako." Medyo may nababahid akong pagkapamilyar sa boses na iyong. Naglakad ako palapit sa pinanggalingan ng boses. Medyo palakas na ng palakas ang presensiyang iyon.

"Hindi ko na mapapasa ang mga semester ko. Pasensiya na."

Pumunta ako sa pinanggalingan ng boses pero wala naman akong nakitang tao. Tumibok ng malakas ang puso ko at halo-halong takot at kaba ang nararamdaman ko.

Baka nga totoo ang mga multo...

"Boo!"

"Kyaahhhh!"

Napaupo ako dahil sa gulat at napahawak sa dibdib. "Oh god!"

Paulit-ulit akong nagmura sa isip ko at tinotorture ang nanggulat sa'kin.

"Yo... Anong ginagawa mo dito...?" Namilog ang mga mata ko at hindi makapagsalita dahil sa gulat.

"Gusto... ko... nang mamatay..."

Natuod ako sa aking kinauupuan at nanlalaking mata siya tinignan.

"Yihhhh" Kinikilabutan kong saad dahil sa itsura niya. Malalaking eyebags, mapuputlang balat, mga walang gana niyang mga mata at higit sa lahat ang negative na atmosphere sa paligid niya.

Hindi ko akalain na siya ang version ni Perry sa mundong ito. He creeps me out.

"H...hello" Bati niya sa'kin habang nakatagilid ang kaniyang ulo. Pinipilit kong huwag kabahan pero sa tuwing natitignan ko siya sa mata ay parang katawan ko na mismo ang umiiwas sa presensiya niya.

"A-Ayaw mo sa'kin? Lahat ata kayo mga ayaw sa'kin. May ginawa ba akong mali? Masyado ba akong nakakatakot?" Nakayuko niyang sambit.

"Oh shit! He's really depressed!"

Takang tinignan ko siya ng makitang pabalik siya sa kaniyang upuan. Umub-ob siya at muli nanamang nagbulong ng kung ano-ano.

"I'm sorry that I was born into this world. I'm really weak. I can't find a job."

"This guy is hopeless."