The Sinners Scar

CHAPTER 57

NARIAH RIYE VELNIROÑIA

Ramdam ko ang pagkainis ng babaeng kalaban sa akin.

I just shrugged. Well, I don't care if she get angry. It's not my fault tho. It's her fault for having a short-tempered.

I smirked when I thought of something.

Kinalma ko ang mga particles ng mga mahika sa paligid at hinayaang sumabay ito sa aking konsentrasyon.

Nagtataka man sa ikinikilos ko ay naging alerto ang mga ito maliban nalang kay Raiko na sa tingin ko ay alam ang balak kong gawin.

My power is to enchant the magic of the people around me. I will use it to weaken their force.

Itinaas ko ang aking kanang braso at itinapat ito sa mga kalaban.

"Blast."

Mahina at maikling bigkas ko na siyang ikinasabog ng kanilang puwesto. Malakas na puwersa ng kapangyarihan ang nagtulak sa kanila palayo sa amin.

"What type of magic is that?" Tanong ni Raiko.

I smiled sweetly. "A magic that is enough to control and command the power of an opponent."

"A command type magic?" He asked. I slowly nod and then smirked.

"How about we go to them? Iniintay na siguro nila tayo. Maiinip sila doon."

Napatigil ako ng may sumagi sa aking isipan. Tinignan ko siya ng seryoso at hinawakan sa braso.

"It's time to show your hidden power, Raiko."

Lumapit ako sa kaniyang tenga at bumulong.

"Show me. Show me how strong leader you are as the next Head Council. I'll be there in your side and support your magic."

Tinapik ko ang kaniyang balikat. "I'll be protector and you'll be the attacker."

He smirked. Oh, he's excited. Well, who wouldn't be? This will be the first time I will fight with Raiko.

Mabilis akong tumalon paitaas. Pumasok ako sa isang basag na bintana at nadatnan ko ang dalawang tao na masama ang tingin sa akin habang mga ngumingiwi dahil narin siguro sa sakit.

Nandito pala kami sa throne room.

"Even if the two of you are the members of the Sinnerellian.. you have no chance in winning against us..."

Lumapit ako sa isang trono na nasa likod lamang nila. Dinaanan ko sila na parang hangin at umupo sa tronong iyon.

Dinekwatro ko ang aking mga paa at humalimbabang tumingin sa kanila.

"When there's a person sitting in the throne.. shouldn't you bow down to that person?"

I smiled sweetly to them and avoid their piercing gaze. They are really short-tempered people. Napakaboring naman nilang asarin.

"Bakit? Sino ka ba para yukuan namin? You're not even worth for us to bow our heads." Matapang niyang saad.

Napapikit ako ng mariin. Ngayon lang ulit ako nakaramdam ng saya sa pakikipaglaban. It's been so long since I fought.