The Sinners Scar

CHAPTER 28

NARIAH RIYE VELNIROÑIA

"Nariah..."

Nakatulala parin ako sa nasusunog na Orphanage.

"It can't be, right? I'm just dreaming right? Tell me.. tell me Raiko! It's only a dream right?! This can't be real!" Yinuyugyog ko siya habang nakatingin lang siya sa'kin.

"Magsalita ka! Magsalita ka Raiko!"

Ngunit iniiwas niya lang ang kaniyang tingin sa'kin. Tama nga... ito nga ang realidad.

Bakit ba lahat nalang ng mayroon ako ay unti-unting nawawala? Ano bang nagawa kong mali para mangyari sa akin ang lahat ng ito?

Gulat na napatingin ako nang makita si Sister Urima na nakatayo mula sa nasusunog na Orphanage. Bumuka ang aking bibig at pupunta sana doon nang hawakan ako nila Raiko.

"Ano ba! Pakawalan niyo ako!" Nagpupumilit akong pumiglas pero para yatang wala silang narinig.

"Nariah..." napatigil ako sa pagpupumiglas nang marinig ko ang boses ni Sister Urima. "Sister..."

Nagulat ako ng makita kong ngumiti siya sa akin. Ito ang unang beses na nakita ko siyang ngumiti. Kahit nung nasa Orphanage pa ako ay lagi lang siya nakasimangot at mataray pero iba ang nakikita ko ngayon. Nakangiti siya.

"Sister..."

"Nariah..."

"We're very sorry for hiding everything to you." Huh? Tumingin lang ako sa kaniya habang pinipilit na intindihin ang kaniyang sinasabi. "Anong ibig niyong sabihin?"

"We all know everything about you."

Natuod ako sa aking kinatatayuan. Anong ibig niyang sabihin?

"We?" Nanginginig kong tanong. "Yes."

"W-What are you saying? I can't understand you." Nanghihina kong tanong. Kunot noo ko lang siyang tinignan.

"Do you remember the memento that Vischkana gave to you?"

Dahan-dahan akong tumango. "Malalaman mo ang lahat ng gusto mong malaman. Pero sana ay huwag magbago ang tingin mo kay Vischkana kapag nabuksan mo na ang mementong iyon."

"Sister... how did you know the real name of Sister Katie? Matagal mo nang alam?" My lips is trembling, my shoulder is shaking hard. I tried to force a smile.

"Matagal ko nang alam ang tungkol sa totoong pagkatao ni Katie. Pati narin ang mga nasa Orphanage... alam nila ang tungkol kay Katie."

I don't know... what am I gonna react

"So... all these time? All of you fooled me?

I sighed heavily, letting my head drop. A single tear rolled down to my cheek. My chest is starting to feel heavily. I'm struggling to swallow... it's hard, it hurts.

"W-Why? Why did you lied to me?" I tried not to stutter a word.

I waited for her answers but she only gave me a force smile.

"Because this is what she wants to happened."

"Nariah... do you believe in happy ending?" I bit my lower lip. Why is she asking random questions?

"N-No... how can I believe to it when people around me is always leaving me? Paano ako maniniwala kung simula nang iminulat ako sa mundo ay puro sakit nalang ang dinanas ko. Minsan gusto kong magkaroon ng emosyon pero sa tuwing nakikita ko kung paano isa-isang nawawala ang mahahalagang tao sa'kin ay parang gusto ko nalang mawalan ulit ng emosyon kung saan hindi ko na kailan man mararamdaman ang sakit na pagkawala ng mga importanteng tao sa'kin." I sorrowful answered.

"Do you know who are your parents are?"

I laughed bitterly.

"What kind of question is that, Sister? You know that I entered Lumen Academy because I want to find my parents."

But I know deep inside me... I gave up on finding them.

"Your mother... Vischkana and I know her very well. With bloods covered in her clothes, a pale and weak body, a tired eyes with a hint of sadness, and a regretful face. She gave you to us because she needs to. Even if she's dying because of the fight that happened to be in Cristoire Island, she still smile when she looked at you. And said these words."

"I'm very sorry my dear, your mama and papa needs to fight bad people. I'm
v-very sorry because there's a bigger chance that we can't go back alive... that we can't be with you again. My only regret is that I won't be seeing your precious face again. In the future, if your mark show up, don't be afraid. Don't disgust yourself. My only wish for you is that I hope you can be happy without us. Mama and papa will always be in your heart. Someday, you'll realize what I mean. Always be brave like your papa and always be kind like me. I love you, Nariah."

Sister Urima said after imitating the last word of my mother to me. I don't know how to react. If I'll be angry or happy.

While she's saying those words, I feel like there's someone hugging me and comforting me. It's so warm.

"W-Who are my parents?"

"You want to know them so badly?"

Tanong niya sa'kin na dahan-dahan kong ikinatango. Napansin ko ang mga dugo sa kaniyang damit. Sister Urima is like Sister Katie, parang magkaedad nga lang sila. Ang babata nila tignan. Sister Urima have this fierce look while Sister Katie have this calm look.

Nagtaka ako ng makita ko siyang lumalapit papunta sa'kin kaya naman ay dahan-dahan akong binitawan nila Raiko.

Nagulat ako ng bigla niya akong yakapin ng mahigpit. Nararamdaman ko ang init ng kaniyang yakap. Anong nangyayari kay Sister Urima?

"You'll know someday..." bulong niya sa'kin kasabay ng pagbagsak niya sa lupa.

Naiwan akong nakatulala at hindi makapaniwala sa nangyari ngayon lang. Tinignan ko ang mga kamay kong may dugo ni Sister Urima pati narin ang damit kong nabahiran ng dugo.

Tinignan ko ang buong paligid. Tuluyan nang nasunog ang Orphanage. Nakita ko ang unti-unting paglalaho ng katawan ng mga kasamahan ko sa Orphanage.

Hindi ko magalaw ang aking katawan, ramdam ko ang pamamanhid ng aking katawan.

At tuluyan na ngang sunod-sunod na tumulo ang aking mga luha. Tinakpan ko ang aking bibig para pigilan ang anumang hikbi na gustong kumawala sa aking bibig. Ang isang kamay ko ay mahigpit na nakakuyom sa lupa.

Hindi ko aakalain na kasabay ng aking pagsigaw... ay may malalaman pala akong bagay na tungkol sa akin.