The Exchange Program

Hoofdstuk 13

Het is vier uur in de middag en school is eindelijk afgelopen. Ik weet niet zo zeer wat ik van deze eerste dag nou vond. Op zich de vakken waren wel interessant maar de mensen hier vind ik maar niks. Op Jennie en Alex na. Ik loop naar de blauwe Mazda waar Alex al op me staat te wachten. "En hoe vond je je eerste dag?" vraagt hij als we in de auto zitten. "Wel oké denk ik. Alleen mogen barbie en die vriend van je weg blijven" zeg ik. Alex lacht en rijdt de weg op richting huis. Alex vertelt me over hoe de school verder is en dat er 2 dagen per week gesport wordt op school. Morgen is een van die dagen. Ik bedenk me dat mee doen in het hardloop team wel iets voor me kan zijn.

Als we na tien minuten thuis aankomen loop ik direct naar mijn kamer. Door alles wat er vandaag is gebeurd mis ik Nederland nog meer. Ik besluit Justin te facetimen. Maar hij neemt niet op. Straks nog maar eens proberen. Ik besluit maar huiswerk te gaan maken want dat is net zoals in Nederland wel hetzelfde.

Om zes uur roept Gabriële voor het eten en loop ik naar onder. Als ik de eetkamer binnenkom ruik ik een heerlijke geur. Als ik aanschuif naast Alex zie ik dat er voor de verandering geen Italiaans is gekookt. Er staat een heerlijk ruikende quiche op tafel. "En hoe was je eerste dag?" vraag Gabriële als we beginnen met eten. Serieus hoe vaak ga ik deze vraag nog krijgen? "Wel goed denk ik. Het is wennen" zeg ik. Ik zwijg over de aanvaring met die Charlotte want ik heb geen zin in gedoe. "Snap ik meis. Het komt vast wel goed. Je went hier denk ik best wel snel" spreekt ze bemoedigend toe.

Als ik na het eten de afwas inruim in de vaatwasser hoor ik Alex tegen zijn moeder zeggen dat zijn vrienden zo nog even langs komen. Great! Nog geen rust.

Vijf minuten later klinkt de deurbel en staan de jongens al aan de deur. Alex doet open maar ik neem al een vluchtroute via de trap. Helaas te laat. "Hey schoonheid. Jij ook hier?" zegt Scott. Oh serieus ik kan de jongen wel klap geven. Ik draai me niet om en loop stug door. Ik hoor Alex nog net zeggen "Kappen man".

Eenmaal op mijn kamer probeer ik Justin nog eens te facetimen. "Hey zussie, hoe is het daar?" zegt hij als hij opneemt. Ik zucht. "Miles is er wat?" vraagt hij en klinkt lichtelijk bezorgd. Tranen beginnen in mijn ogen te branden maar ik houd ze in. "Nee hoor. Alles gaat hier wel goed. Het is hier allemaal gewoon zo anders" zeg ik. Ik zie dat Justin moeite heeft met me te geloven maar gaat er toch in mee. "Dat geloof ik. Amerika is compleet het tegenovergestelde van hier" zegt hij. "Hoe is het bij jou?" vraag ik om mezelf uit het onderwerp te verwijderen. "Ja wel goed hoor. Mam heeft de kerstboom eindelijk eens opgeruimd en ze had vandaag de koekjestaart gemaakt. Zo fucking lekker" vertelt hij enthousiast. Het kost me meer moeite om m'n tranen in te houden. Ik deed altijd samen de kerstboom opruimen met mam en die taart kan niemand anders zo lekker maken dan zij. "Sorry Just ik moet gaan. Ik word geroepen om te komen helpen. Doe mam en pap de groetjes. Dag!" zeg ik snel en hang op. Ik trok het niet meer. Ik barst in huilen uit op mijn bed. Waarom dat stomme project. Waarom ben ik hier. Ik haat het hier. De tranen blijven komen en niks kan het stoppen.