The Exchange Program

Hoofdstuk 19

Het is inmiddels avond en ik lig in bed. Mijn gedachte gaat telkens terug naar het optreden van Alex. Het was zo mooi en goed. Zijn gitaarspel deed me denken aan Justin. Ik denk dat die twee het best goed met elkaar zouden kunnen vinden.

Toen school klaar was heeft Jennie me weer thuis afgezet. Ze heeft enorm moeten lachen om mijn verbaasde gezicht toen ik Alex hoorde. In de auto zei ze "Je kunt het wel gaan ontkennen, maar die jongen doet iets met je". Ik ontkende dat natuurlijk. Het kan gewoon weg niet. Ik kan niet verliefd zijn op hem. Ik ben hier maar voor een half jaar. Als het half jaar om is ga ik terug naar huis en een lange afstandsrelatie zie ik niet zitten.

Het avondeten was ongemakkelijk stil. Gabriële heeft mij en Alex nog eens aangekeken maar volgens mij kon ze niet duidelijk krijgen wat er gaande was.

De volgende ochtend zit ik weer bij Jennie in de auto. Ik heb besloten Alex zo goed als het kan te ontlopen. Ik weet wat je denkt. Dat zal niet lukken want je woont in een huis met hem. Maar ik kan het niet laten gebeuren om echt verliefd op hem te worden.

Vandaag hebben we alleen sport. Een nieuw seizoen start dus ik kan me gaan inschrijven bij een sport.

Als ik eenmaal in het sporttenue van de school zit valt me pas op dat die korte broekjes inderdaad best kort zijn. Ik probeer het zoveel mogelijk te negeren en loop naar de stands toe om te kijken waarvoor ik me wil inschrijven. Chearleaden? Hell no. Ik ben geen huppeltrutje. Voetbal? Niet mijn ding. Hardlopen? JA! Nu moet ik nog een tweede sport kiezen. Ik zie een stand voor veldhockey. Dat lijkt me ook wel leuk.

Als ik me heb ingeschreven voor beide sporten moet ik een toelatingstest doen. Ik begin eerst met hardlopen. Ik loop naar de buitenste ring van het sportveld en ga bij de start staan. "Klaar... voor... de start... Go!" roept de coach. Ik ren zo hard als ik kan en laat de andere deelnemers al snel achter me. Ik voel dat de spieren in mijn benen beginnen te verzuren en dat mijn ademhaling steeds sneller gaat. Ik moet dit goed doen. Ik wil graag in het team. Met een beetje moeite haal ik de laatste 100 meter en loop ik rustig uit om op adem te komen. "Wow. Je hebt ons schoolrecord gebroken. Jij zit sowieso in het team" zegt de coach verrast. Yes! I did it!

Een uur later ben ik bijgekomen van het hardlooprondje. Het is me duidelijk geworden dat ik vaker moet trainen om in vorm te blijven.

Ik sta met een hockeystick op het veldje naast het voetbalveld. Ik zie Alex en Matt helemaal opgaan in de voetbalwedstrijd.

Als de hockeycoach fluit focus ik me volledig op het spel. Ik pak de bal over van Jennie, die ook heeft gekozen voor hockey, en ren op het doel af.

Als ik mijn focus toch even verlies omdat ik Alex op het andere veld naar me zie kijken voel ik opeens een hockeystick om m'n enkel gaan. Mijn benen gaan beide de lucht in en ik land met een harde klap op de grond. Au! Als ik mijn ogen open zie ik Charlotte gemeen lachen en wegrennen met de bal. That fucking bitch! "Godverdomme" roep ik boos. De coach fluit en iedereen stopt met het spel. Ik houd mijn hand over mijn rechterenkel die enorm pijn doet. "O my god Miley gaat het wel?" vraagt Jennie in paniek als ze naast me hurkt. Praten lukt niet door de pijn dus schud ik hevig met mijn hoofd.

"Laat me er langs. Miley gaat het?" vraagt een bezorgde stem. Het is Alex. "Kom hier ik breng je wel naar de eerste hulp. Jennie help je even mee?" zegt Alex als hij me overeind helpt.

Even later zit ik bij de eerste hulp van de schooldokter. "Je bent naar gevallen meisje. Hoe kan dat?" vraagt de dokter. Ik laat mijn adem er rustig uit en zeg "Charlotte heeft me gevloerd met haar hockeystick". Ik zie de gezichten van Alex en Jennie van bezorgd naar woedend gaan. Alex wil weggaan om waarschijnlijk Charlotte toe te spreken maar wordt tegengehouden door Jennie. "Ik ga wel even wat regelen" zegt ze en loopt weg. Ik heb te veel pijn om haar tegen te houden. Ik wil niet met hem in een ruimte zijn.

"Nou je enkel is niet gebroken maar wel zwaar gekneusd. Je mag hem 2 weken niet belasten" zegt de dokter na een half uur. "WAT! Maar ik ben net toegelaten tot het hardloop team!" roep ik verontwaardigt. "Sorry maar als je je enkel nu gaat belasten kan dit voor permanente problemen zorgen" zegt de dokter en loopt weg. Ik zucht. Waarom ik?