The Exchange Program

Hoofdstuk 7

Het is tegen het eind van de middag als Gabriële op de deur klopt. Ze komt binnen en gaat naast me zitten op bed. Ik leg mijn Macbook aan de kant waarop ik Netflix was aan het kijken.

"Je hebt Alex al ontmoet heb ik gehoord" zegt ze met een kleine lach. Ik knik maar zeg verder niets. "Hij vertelde me dat jullie ontmoeting niet zo goed is gegaan" vertelt ze. Gabriële kijkt me lief aan en zegt "Mijn excuses als hij zich lomp heeft gedragen. Alex is een lieve jongen alleen is hij dit alles niet gewend". Ik knik weer begrijpend en ze geeft aan dat het avondeten klaar is en dat ik kan komen. Ik loop samen met haar naar onder en tref Raul al zittend aan de eettafel. Alex is er niet en daar ben ik ook wel blij mee. "Hoe bevalt het hier tot nu toe?" vraagt Raul. "Wel oké. Het is toch best wel wennen" antwoord ik terug. Hij en Gabriële snappen beiden dat het allemaal nieuw voor me is maar ze verzekeren me dat zodra ik hier op school zit alles goed komt. We eten gezamenlijk van de lasagne die Gabriële heeft gemaakt en ze vertelt me waar ze vandaag zijn geweest.

De volgende dag blijf ik de hele dag in mijn kamer. Ik heb echt veel heimwee. Ondanks dat Gabriële me blijft vertellen dat het goed komt zegt mijn hoofd mij iets veel anders. Ik heb nog gefacetimed met Justin. Mam en pap geven hem nu veel aandacht omdat ze mij missen. Hij schijnt er knettergek van te worden. Ik mis hun. Ik besluit Netflix te gaan kijken. Dit is een van de weinige voordelen van Amerika. Er zijn hier andere series te zien.

In de avond zit ik weer in mijn kamer na het avondeten. Het was ongemakkelijk stil want Alex zat er dit keer bij. Ik zit een spannend stukje van Riverdale te kijken als er op de deur wordt geklopt. "Binnen" zeg ik. Het moment dat de deur open gaat wens ik dat ik dat niet had gezegd. Het is Alex. Hij loopt naar mij toe en gaat bij het voeteneind van mijn bed zitten. "Ik wil even met je praten" zegt hij. "Als het moet" zeg ik en leg mijn Macbook weg. "Nogmaals sorry als ik onbeleefd en stom heb gedaan. Maar het feit is dat we hier met z'n allen wonen en we bij elkaar op school zitten. Kunnen we niet normaal doen naar elkaar. Het hoeft niet perse als vrienden maar gewoon normaal" legt hij uit. Ik kijk hem aan met een blik van 'meen je deze?'. "Ik snap dat het voor jou ook moeilijk is. Je bent hier nieuw in een vreemd land en kent niemand. Ik voelde me precies ook zo" zegt hij. Ik kijk hem vragend aan. "Wat bedoel je daarmee?" vraag ik hem. Hij zucht en zegt "Jou valt ook niks op he?". Ik kijk hem kwasi-beledigd aan. Noemt hij me nu dom? Hij ziet het en zegt "Sorry". "Ik bedoelde te zeggen dat ik ook niet Amerikaans ben. Ik ben geboren in Italië en toen ik zes jaar was ben ik hierheen verhuisd met mijn ouders" vervolgt hij. Mijn ogen worden groter en mijn mond maakt vorm om "Ow" te zeggen. Nu valt alles op zijn plek. Het eten, de namen en zelfs de manier van hoe de keuken is ingericht. Ik voel me erg dom. "Maar hebben we een deal?" vraag Alex. "Ja tuurlijk. Sorry nog dat ik zo deed. Ik wist het niet" verontschuldig ik me. "Het is al goed. Morgen rij je met mij mee naar school aangezien je geen ander vervoer hebt" zegt hij en loopt de kamer uit.