The Exchange Program

Hoofdstuk 66

We zijn een paar uur verder maar ik ben op mijn kleedje blijven zitten. Wat Dylan tegen me zei was zo waar. Toch vind ik het eng om eraan toe te geven. Ik dacht zo erg dat dit het juiste was. Elke keer als iemand vroeg of het wel ging zei ik met een lach "Ja hoor prima. Ik blijf alleen liever zitten". Ik merkte dat niemand het echt geloofde maar ondertussen kennen ze me goed genoeg om me dan maar te laten.

Het is half zes en we besluiten om hier ook maar avond te eten. We zitten in onze zomerkleding in het strand café te genieten van heerlijk eten. Ik heb een lasagne gekozen en een verfrissend drankje. Ik probeer op te letten en mee te doen met de gesprekken aan tafel maar het hele gesprek met Dylan gaat maar niet uit mijn hoofd. Hij heeft gelijk. Ik ben een enorme realist en het besluit was zo definitief. Ik kan niet weten wat in de toekomst gebeurt alleen ben ik soms bang om dan een risico te nemen. Mijn ouders hebben me dit ook al eens gezegd. Ik word letterlijk gek van mijn gedachte op dit moment. Dylans woorden spoken door mijn hoofd en mijn eigen gedachte zijn met elkaar in opstand wat ik nu moet doen. "Aarde aan Miley? Hey ja wil je nog een toetje?" vraagt Jennie niet-begrijpend waarom ik niet direct reageerde. "Waarom al die vragen! Laat me gewoon!" roep ik geïrriteerd. De hele tafel schrikt van mijn reactie. Ik voel me direct zo schuldig. "Sorry ik- ik het spijt me. Ik moet even weg" zeg ik schuldig en loop van de tafel weg, het strand café uit en het strand op. Wat heb ik net gedaan? Mijn hoofd maakt me zo gek dat ik nog zelfs uit flip tegen mijn vrienden. Ik heb er zo'n zooitje van gemaakt. Ik loop langs het water van de zee over het strand. Enkele tranen lopen over mijn wangen. Ik ben hopeloos en in paniek. Geen idee wat ik moet doen. Ik focus me op het geluid van de zee om rustig te worden en kijk soms richting de zon die begint met schemeren. Ik ben compleet in mezelf gekeerd en focus me op het geluid van de zee als opeens iemand mij omdraait aan mijn schouder.