The Exchange Program

Hoofdstuk 2

Het is een paar dagen later namelijk kerstavond. Ik zit samen met mijn ouders en broer in de woonkamer bij de kerstboom. De afgelopen dagen is het idee dat ik over een maand al in Amerika ben een beetje bezonken ook al blijf ik erbij dat ik het niet leuk vind dat mijn ouders mij hiervan niks hebben gezegd.

Ik heb al contact gehad met mijn gastgezin waar ik ga inwonen voor dat half jaar. Het zijn erg aardige mensen maar natuurlijk wel heel Amerikaans. Het is een gezin van drie personen. De ouders en een zoon van mijn leeftijd.

Ondanks dat ik me bij dit alles heb neergelegd is Justin zoals altijd een beschermende broer die dit hele project geen goed idee vindt. Doordat we tweeling zijn, zijn we enorm hecht opgegroeid en hebben we nauwelijks echte ruzies gehad. Hij zal er net zoals mij heel veel moeite mee gaan hebben dat ik hier straks niet meer woon.

Nadat dat Justin mijn kerstcadeau had uitgepakt voor hem, een Champion hoodie, ben ik aan de beurt. Mam geeft me een stapel van drie cadeautjes op elkaar. Ik kijk haar verbaasd aan en ze zegt "Het is van pap en mij en hoort allemaal bij elkaar". Ik begin met een klein cadeau. Als ik het uitpak is het te horen dat ik mijn adem in houd. In mijn handen houd ik het doosje vast van de allernieuwste Iphone 12. Ik spring blij rond en laat een traan en knuffel mijn ouders.

Je zult nu vast denken waarom maak je hier nou weer zo'n big deal van. Nou in ons gezin doen we lang met onze telefoons en andere elektronica. De regel hier is dan ook 'Je gebruikt het minstens 4 jaar'. Klinkt stom, vind ik ook maar mijn ouders hebben die regel ingelast toen ik en mijn broer naar de brugklas gingen en onze eerste telefoon en laptop kregen. Intussen is de mijne al honderd keer gevallen en hangt mijn telefoon altijd aan de oplader.

Mijn ouders geven aan dat ik verder moet met uitpakken. Ik pak een langwerpig doosje vast en pak het uit. My god! Het is een Apple Watch! Ik bedank mijn ouders opnieuw en ga verder met het grote cadeau. Ik pak het uit en geef een gil. Een nieuwe MacBook! Ik knuffel mijn ouders en bedank ze heel vaak. "Dit is zodat we zeker weten dat we je kunnen bereiken daar in Amerika en je een werkende laptop hebt" zegt pap. Misschien dat dit alles toch de pijn en schrik een beetje verzacht van het hele Amerika-gedoe. Mijn ouders hadden hetzelfde cadeau gedaan en Justin die ook super enthousiast werd toen hij alles had uitgepakt.

Als de avond voorbij is en ik op mijn kamer zit om al mijn nieuwe gadgets te installeren wordt er geklopt op mijn deur. "Binnen" zeg ik. Justin loopt de kamer in en komt naast mij op bed zitten. "Hey" zeg ik terwijl ik mijn nieuwe telefoon aan het verkennen ben. "Hey" zegt hij terug. Hij pakt mijn telefoon uit mijn handen en legt er een doosje voor terug in de plaats. "Waarvoor is dit? Ik dacht dat we alle cadeautjes al gegeven hadden?" zeg ik verbaasd en kijk mijn broer aan. "Ik wilde je dit apart geven" zegt hij. Ik knik en op het kleine doosje. Er komt een polaroidfoto-hoesje uit. Ik draai hem om en zie een foto van mij en Justin van onze laatste vakantie op Tenerife. "Zo ben ik toch een beetje bij je als je straks weg bent" zegt hij. Ik laat een traan en knuffel hem. "Ik ga je zo missen Just" zeg ik zacht. "Ik jou ook Miles".