The Exchange Program

Hoofdstuk 61

Alex

Het is zaterdagavond en ik zit bij Matt op zijn kamer. We zijn de hele dag al aan het gamen. Tenminste ik probeer me te focussen op het gamen maar het feit dat het tussen mij en Miley nog steeds niet goed gaan vreet aan me. "Gast wat doe je?! Je had de bal moeten overnemen" roept Matt die wel enorm op is gegaan in het Fifa spel. Ik zucht. "Sorry gast. Ik kan m'n hoofd gewoon echt niet verzetten naar wat anders". Matt kijkt me medelevend aan. "Alex geloof me het zal goed komen. Dat weet ik zeker" bemoedigt hij me aan en geeft me een biertje.

Niet veel later komt Jennie binnen. "Hey jongens" zegt ze blij en zet haar tas neer. Zo te zien blijft die slapen. "Hallo schoonheid" zegt Matt en geeft haar een kus. Ik kijk weg. Ik kan dit gewoonweg niet aanzien. Zodra Jennie zich een zitplek heeft gevonden naast me kijkt ze me aan. "Hoe gaat het met je?" vraagt ze met een medelevende blik. "Wat denk je. Ik voel me leeg zonder haar" zucht ik. Ze legt een hand op mijn schouder en zegt "Ik kan het ook niet aanzien dat jullie zoveel pijn hebben. Miley wilde vanavond alleen zijn maar ik denk dat het beter is dat je naar haar toe gaat". Ik kijk haar met hoop aan. Misschien kan ik het eindelijk goedmaken. "Waar is ze?" vraag ik Jennie. "Ze wilde sterren gaan kijken op een veldje bij het bosgebied bij mij in de buurt" antwoordt ze. Ik ben verbaasd. Miley en sterrenkijken? Zo is ze nooit geweest. Mijn verbaasde uitdrukking wordt beantwoord door Jennie "Ja zo dacht ik er ook over". Ik moet dit echt gaan goedmaken. Ik sta op en kijk Jennie en Matt aan. "Ga ervoor man. Je kan het!" zegt hij.

Ik rijd met de auto de plek van het bosgebied in. Vanuit hier moet ik te voet gaan. Ik loop langs het bospad af en probeer Miley te spotten. Allerlei gedachtes gaan door me heen. Wat als ze superboos wordt als ik voor haar sta? Misschien wil ze mij totaal wel niet meer. Ik versnel mijn pas en ben niet veel later bij het uitgestrekte veldje. Ik kijk om me heen om te zien of ik ergens die prachtige groene ogen zie verschijnen. Opeens zie ik een iemand tegen een boom aanzitten. Het is lastig te zien in het donker maar ik zie een omhulsel in een deken gewikkeld. Ik loop erop af. Als ik vijf meter van het omhulsel verwijderd ben schijnt het felle maanlicht op mijn gezicht. Ook zie ik eindelijk wie er zit, Miley. "Euh hoi Miley" zeg ik onzeker. "Hey" zegt ze beduusd. Zo te zien is ze inderdaad niet blij om me te zien. "Wat doe je hier?" vraagt ze. "Jou zoeken" antwoord ik eerlijk. "Hoe wist je dat ik hier was?" vraagt ze verbaasd. Haar verbazing snap ik wel. Dit is een goede verstopplek. Ik lach. "Ik was bij Matt en Jennie kwam. Zij vertelde me waar je was" leg ik haar uit. "Maar goed. Wat kom je doen?" vraagt ze stellig. "Ik kom met je praten Miley. We moeten praten" zeg ik met een lichte hopeloosheid in zijn stem. Ik ben zo bang dat dit fout gaat. "Prima praat dan" zegt ze. "Ik wil ten eerste echt nogmaals sorry zeggen dat ik je heb pijn gedaan. Ik had Charlotte meteen moeten wegduwen toen ze me zoende maar ik" Ik zie haar verbazing groot worden. "Ik had nogal veel gedronken alles ging veel langzamer en ik was nog steeds zo boos". Shit. Dit had ik niet willen zeggen. "Wacht even hoezo was je boos?" vraagt ze. Ik zucht en zeg "Voor ik Charlotte tegenkwam, kwamen de jongens en ik Derek tegen. Hij zat me uit te dagen. Ik moest op je letten zei hij. Hij had plannen met je. Tenminste dat zei hij. Ik werd compleet gek" leg ik in paniek uit. Die hele avond speelt zicht voor de duizendste keer af in mijn hoofd. "Alex dit alles geeft geen excuus voor wat je gedaan hebt" oppert ze. Ik zucht weer en laat me vallen op mijn knieën. "Ik ben totaal in zijn val getrapt" zeg ik en een traan loopt over mijn wang. Het kan me allemaal niks meer schelen. "Alex wat bedoel je?" vraagt ze niet-begrijpend. "Hij heeft dit allemaal in gang gezet. Hij heeft tegen Charlotte gezegd dat ze mij moest zoenen. Hij wist dat ik dronken was en ik boos was. Het spijt me zo Miley! Ik heb precies gedaan wat hij wilde en heeft laten uitkomen waarvoor hij je waarschuwde. Het spijt me" roep ik huilend. Ze kruipt naar me toe en veegt mijn tranen weg. "Alex het is goed. Ik begrijp het" zegt ze met tranen over haar wangen. Ik kijk met betraande ogen op. "Zeker?" vraag ik onzeker. Ze knikt en trek me in een knuffel. Ik omhelst haar ook maar houdt haar stevig vast. Ik wil haar nooit meer loslaten. Ik ben zo blij dat het weer goed is. Dat we samen zijn. Ik heb haar aanraking gemist. "Het was echt nooit mijn bedoeling" snik ik.

Als we uit onze omhelzing komen kijken we elkaar aan. Ik wil haar lippen weer op de mijne voelen. Als ik aanstalten maak om haar te zoenen buigt ze weg. Ik snap dit niet. Het is nu toch allemaal weer goed. "Wat is er?" vraag ik ongelovig. "Alex geloof me ik ben blij dat dit is uitgepraat maar ik heb tijd gehad om na te denken. Kom even zitten" zegt ze en klopt naast haar neer. Huh? Waar heeft ze het over. Niet begrijpend en lichtelijk bang ga ik naast haar zitten. Ze kijkt naar de hemel maar ik kijk haar aan. "Ik heb dagen in Jennie's kamer gezeten. Nagedacht over wat ik heb meegemaakt sinds ik hier ben. Geloof me ik vind het hier heel leuk maar ik weet dat over vijf maanden dit alles voorbij is" legt ze uit. Ho wacht. Nee ze gaat toch niet zeggen wat ik denk. "Wat heeft het voor zin om zes maanden een relatie te hebben en dan moeten stoppen omdat ik terugga. Ik weet niet of ik dat überhaupt wel aan kan" gaat ze verder. "Miley ik snap waarom je het zegt maar waarom heb je in eerste instantie het wel toegelaten?" vraag ik. "Geen idee. Dit alles is zo overweldigend. Ik had het zelf ook niet verwacht" antwoordt ze. We kijken beide naar de hemel voor een tijdje. "Beste vrienden dan?" vraagt ze. Ik kijk haar met een klein lachje aan. Dit is absoluut niet wat ik had gewild maar ze mag zich hierover niet slecht voelen. "Altijd Miles, altijd".