The Exchange Program

Hoofdstuk 56

We zijn inmiddels al een aantal dagen verder, vrijdag om precies te zijn. Ik ben de hele week al bij Jennie thuis. Zij en haar ouders zijn zo ontzettend lief voor me. We hebben een verhaal verzonnen waardoor ik hier kan blijven. De afgelopen dagen ben ik grotendeels een wrak geweest. In een shock omdat ik niet had verwacht dat ik op dit punt zou komen. Jennie is er veel voor me geweest ondanks dat ik niet veel wilde praten. Justin en Ella heb ik constant weggedrukt. Ik wilde hun uit schaamte niet vertellen wat er aan de hand is. Ik hoorde van Jennie dat Matt haar had verteld dat Alex ook een wrak is maar dat het na het weekend wel beter met hem ging. Hij lijkt niet veel spijt te hebben van zijn daad. Ik weet niet of mij dat nog verbaasd, gezien het feit dat hij met een ander stond te zoenen de grootste verbazing van mij leven is geweest. Doordat ik mezelf opsloot in Jennie's kamer en helemaal alleen was had ik veel tijd om te na te denken. Te reflecteren wat er allemaal in zo'n korte tijd is gebeurd. En ik ben tot een conclusie gekomen. De relatie tussen mij en Alex kon toch niet standhouden. Wat dacht ik ook wel niet? Als het juli is vlieg ik voorgoed terug naar het regenachtige kikkerlandje en zie ik hem nooit meer. Het is misschien ook goed dat het nu uit is. Zoveel moeite in iets steken wat na een half jaar er niet meer is, is nutteloos.

Jennie heeft me omgepraat om vandaag op z'n minst wel naar school te gaan. Het leven gaat door zei ze en ze heeft gelijk. Ondanks dat wat tussen mij en Alex was voorbij is gaat mijn project hier verder. Ik ben uit mijn pyjama gekropen die ik letterlijk vanaf zondag al aanhad en heb het verruild voor een hoodie en een jeans. Ik sta voor de spiegel mijn haar te kammen als Jennie achter me komt staan en met haar hand over mijn armen wrijft. "Het komt goed Miles" bemoedigt ze me. Ik lach zwakjes en kijk naar mijn spiegelbeeld. Ondanks dat ik andere kleding aan heb zie ik er slecht uit. Ik heb donkere kringen onder m'n ogen en ik straal uit zoals ik me voel. Ronduit klote.

Een uur later lopen we het schoolplein op. Het is net zoals voor het weekend maar toch voelt het anders. Jennie en ik lopen langs de vaste plek van de jongens. Ik zie hen kijken maar ik besluit alleen recht vooruit te kijken. In een glimp zag ik Alex verbaasd kijken. Had hij me niet meer verwacht? Als we school net binnenlopen gaat de bel. Laat ik maar doorgaan met m'n leven dat is denk ik het beste.