The Exchange Program

Hoofdstuk 23

De volgende ochtend word ik wakker van een kleine ochtendzon die mijn kamer in schijnt. Ik houd mijn ogen tot spleetjes en kreun als ik de pijn in mijn hoofd opmerk. Het voelt alsof er een baksteen op mijn hoofd geslagen is en er nog steeds op ligt. Dan komt alles van gisteren terug. Ik ga met mijn hand over mijn enkel als ik denk aan mijn luchtkoprol van gisteren. Mijn enkel voelt flink gezwollen. Lekker dan. Als ik terugdenk aan gisteravond besef ik me opeens wat er is gebeurd. Ik voel aan mijn hoofd en voel het verband. Waarom was ik ook zo koppig en eigenwijs om alles zelf te willen doen. Ik zucht tot opeens tot me doordringt wat ik gisteren tegen Alex heb gezegd. Ik draai me om en Alex kijkt me met open ogen aan. Met de wallen onder zijn ogen kan ik al zien dat hij niks geslapen heeft. "Hey goeiemorgen" zegt hij. Ik slik en besef me nu pas dat we de hele nacht in hetzelfde bed hebben gelegen. "Euh ook goeiemorgen denk ik". "Hoe voel je je?" vraagt hij met een bezorgde blik. De vraag negeer ik en zeg "Sorry dit was niet de bedoeling. Ik wist niet wat ik gisteren zei en wilde je niet dwingen om te blijven". Er klinkt schuldigheid en een kleine paniek in mijn stem. "Hey hey Miley, het is niet erg. Ik vond het belangrijk om je goed in de gaten te houden" zegt hij en duwt een lok haar achter m'n oor. Hoe kan iemand zo zorgzaam zijn en tegelijkertijd verwarrend. Ik ben namelijk nog steeds verward dat hij me eerst zoende, toen wegrende, toen me ondersteunde vanwege mijn enkel, daarna mij hier alleen liet en vervolgens dat hij hier in mijn bed ligt. Alhoewel dat laatste meer aan mij lag dan aan hem..."Ik wil dingen niet ongemakkelijk maken tussen ons. Kunnen we wel gewoon vrienden blijven na dit alles?" vraag ik onzeker. Misschien friendzone ik hem nu wel erg maar ik ben totaal verward en die hersenschudding werkt ook niet mee. Ik zie in Alex ogen een soort teleurstelling toen ik 'vrienden' zei maar hij zet een kleine lach op en zegt "Tuurlijk. Wat dacht je anders? Ik ga even wat ontbijt regelen". Hij staat op en loopt naar de deur. Dat ontblootte bovenlichaam en warrige haar staat hem zo goed. Ho wat zeg ik? "Ik ben zo terug en blijf dit keer liggen oké? Ik wil je niet nog eens op de grond aantreffen" zegt hij met een lach en loopt de kamer uit. Ik zucht en duw m'n hoofd in het kussen. Waarom moet alles zo ingewikkeld zijn?