The Exchange Program

Hoofdstuk 21

De hele autorit naar huis heb ik niks tegen Alex gezegd. Ik moet ondanks mijn situatie zoveel mogelijk afstand houden van hem. Ik heb geen zin dat dit enorm gecompliceerd gaat worden.

Als we thuis zijn aangekomen en ik met enige moeite naar binnen hink staat Gabriële ons al op te wachten. "Kind wat is er gebeurd? Gaat het wel?" vraagt ze bezorgd. "Iemand zag mijn voet aan als hockeybal en het gaat wel" zeg ik terwijl ik de pijn onderdruk. Ze kijkt me aan en ik zie aan haar dat ze mijn verhaal over dat het goed gaat niet helemaal gelooft. Om het gesprek niet verder te laten komen doe ik aanstalten om met krukken de trap op te gaan. Na traptrede 2 verlies ik mijn evenwicht en val ik achterover. Net als ik verwacht de grond te raken vangen twee handen mij op. Als ik mijn ogen open kijk ik recht in die mooie bruine ogen. Ho wat zeg ik? Nee Miles niet zo denken! Ik probeer weer overeind te komen maar Alex laat me niet los. "Ik help je naar boven. Geen tegenspraak" zegt hij en tilt me in bruidsstijl op. Gabriële hoor ik zacht lachen en weglopen. Voor deze keer accepteer ik de hulp maar. Zodra ik boven ben kan ik tenminste in alle rust doen wat ik wil. Zonder hem.

Eenmaal boven aangekomen zet hij me op bed neer. "Als je hulp nodig hebt roep je maar" zegt hij koeltjes en loopt mijn kamer uit. Dat was vreemd. Normaal is hij zo bezorgd en is blijft hij. Ik schud de gedachte weg en facetime Justin. Na de tweede toon neemt hij op. "Hey Miley. Hoe gaat het daar?" vraagt hij blij. Ik zucht en zeg "Kijk dit" en wissel van camera zodat hij m'n voet ziet. "Miley wat is er gebeurd?" vraagt Justin bezorgd. "Ik werd gevloerd door zo'n barbie tijdens veldhockey" antwoord ik. "Fucking kut" zegt hij zuchtend. "Heb je veel pijn?" vraagt hij vervolgens. "Ik voel wel wat ja. Het is zwaar gekneusd en mag er 2 weken niet op lopen" zeg ik teleurgesteld. "Dat is balen. Ik wist dat het een slecht idee was om je alleen naar Amerika te laten gaan. Ik zou willen dat ik je kan helpen" zegt hij schuldig. "Ah joh komt wel goed. Iets veel ergers is dat ik het schoolrecord met hardlopen heb verbroken en nu niet mag meedoen" licht ik toe. Justin lacht en zegt "Jouw prio's zijn ook echt onlogisch" Ik lach met hem mee. Ik ben inderdaad onlogisch om te denken dat hardlopen belangrijker is dan mijn gezondheid. Justin en ik praten even verder als na een tijdje Gabriële me het avondeten brengt aangezien ik niet iedereen tot last wil zijn met het naar boven en naar onder dragen.

Om zeven uur bedenk ik me dat het tijd is om te gaan douchen. Ik heb nog steeds de moddervlekken in mijn haar en gezicht van de valpartij. Zonder krukken hinkel ik naar de badkamer. Ik pak mijn verzorgingsspullen en een handdoek en leg ze alvast bij de douche neer. Ik kleed me uit en steun mezelf door te hangen aan de wasbak. Zie je ik heb geen hulp nodig. Het lukt prima zo. Ik stap onder de douche en was alle modder en zweet van me af. Als ik klaar ben droog ik me af en wikkel ik een handdoek om me heen. Ik hinkel de douche uit maar zodra mijn voet de vloer raakt glij ik weg. Mijn hoofd beland op de rand van de douche. Mijn ogen vallen dicht en vaag hoor ik mijn naam geroepen worden.