The Exchange Program

Hoofdstuk 31

De rest van de dag hebben we vrij gekregen om aan het project te gaan werken. Jennie zei dat we meteen naar de Space Needle moesten gaan. Ik had werkelijk geen idee wat het was en toen ik vroeg "Is dat een naald uit de ruimte" lagen ze alle drie op de grond van het lachen. Ik had misschien zelf ook wat research kunnen doen naar de plek wat een half jaar mijn thuis is, maar dat was ik vergeten. Beter gezegd geen zin in.

Na een half uur rijden komen we aan bij dat gigantische ding en het is al bijna aan het schemeren. We besloten namelijk eerst de hele dag te spenderen aan Starbucks. Ik ben blij dat het ritje erop zit want het werd wel erg gezellig op de achterbank waar Jennie en Matt zaten. Ik denk dat die over een week wel iets zullen hebben. Dankzij hun zijn we ook zo laat vertrokken want ze bleven maar kletsen. Met mijn krukken wurm ik me uit de auto en gaan we richting de ingang van de Space Needle. We nemen de lift en gaan naar de hoogste verdieping. "Ik ga even naar het toilet" zeg ik en wenk naar een bordje die het aangeeft. Ik moet zo nodig van al die koffie! Ik hink er met mijn krukken naartoe en zie dat Jennie langs me loopt en schijnbaar mee gaat. Eenmaal bij de toiletten doe ik mijn ding en als ik eruit kom kijkt Jennie me met een grote lach aan. "En waar lach jij nu om?" vraag ik terwijl ik mijn handen was. "Oh Matt is zo leuk en lief en aardig. Ik denk dat ik verliefd ben" zegt ze dromerig. Ik lach en zeg "Dat is wel te zien. Jullie hadden het erg gezellig bij Starbucks en op de achterbank". Ze slaat rood aan en zegt "Nou het ging echt niet alleen over ons. Matt vertelde me over Alex en jou". Ik kijk haar verbaasd aan en voor ik wat kan vragen zegt ze "Alex vroeg Matt om raad omdat hij de situatie zo vreemd vond tussen jullie twee. Maar hij vindt jou ook leuk!". Ik slaak een blije gil maar vraag onzeker of ze het wel goed begrepen heeft. Ze knikt blij en zegt "Ga ervoor!". Euuhh oké dan. Samen met Jennie lopen we terug naar de jongens. "Gaat het wel? Het duurde zolang en we hoorde gegil" vraagt Alex. Ik voel me een beetje rood worden en zeg met een kleine lach "Het gaat prima. Er was een gestoord wijf dat gilde om iets". Jennie kijkt me lachend aan en de jongens wisselen blikken van onbegrip. We lopen met z'n vieren richting de ramen en zien het prachtige uitzicht. Jennie en Matt staan een paar meter verderop dicht bij elkaar. Tussen mij en Alex is een kleine afstand. Ik kijk naar buiten als Alex een beetje onzeker zegt "Mooi uitzicht he?". Ik kijk naar hem en lach. Hij weet inderdaad niet wat hij met de situatie aan moet. Het klinkt allemaal nu zoveel logischer. Ik kijk nog eens naar Alex en zeg "Dankje". Hij kijkt me vreemd aan en vraagt "Voor wat?". "Voor er voor me te zijn en me te helpen" zeg ik met een lach en hink wat meer naar hem toe. Ik zie dat Alex lichtelijk bloost en met zijn hand achter zijn hoofd gaat. "Geen probleem. Ik zou het zo weer doen" zegt hij ongemakkelijk met een lach. Ik lach terug en kijk weer naar buiten en neem het adembenemende uitzicht weer in me op. Zo dom als dat ik ben besluit ik naar onder te kijken. Waarom geen idee maar iedereen weet dat dat niet handig is. Het is hier zo hoog! Ik schrik ervan en doe een stap naar achter. Ik zou mezelf niet zijn met mijn enkel als ik er niet over struikel en naar achter val. Twee handen vangen me op bij mijn schouders. Ik kijk naar achter en kijk recht in die mooie donkerbruine ogen. Hij zet me weer recht neer en blijft me aankijken. Dan net als onze gezichten heel dichtbij elkaar komen verstoort Matt het moment "Jennie en ik hadden als idee om hieronder te gaan eten? Oh euhh so" zegt hij. Onze ogen laten na een seconde pas elkaar los en kijken recht naar Matt en Jennie die hun lach moeten inhouden. "Komen jullie mee?" vraagt Jennie. Ik knik licht en loop naast Alex richting de lift.