The Exchange Program

Hoofdstuk 69

Het is zaterdag en we hebben net afscheid genomen van Justin op het vliegveld. De afgelopen dagen waren enorm gezellig. Ik heb Justin ook voorgesteld aan de jongens en Jennie en het klikte erg goed tussen hen. Ook Justin en Alex kunnen het goed met elkaar vinden. Er zijn veel potjes voetbal gespeeld en zelfs een kleine jamsessie met hun gitaren kon niet ontbreken. Het was fijn om mijn broer hier even te hebben. Het voelde weer even als thuis, als voorheen.

Als ik met Alex in de auto stap en op de bijrijdersstoel zit zucht ik. "Gaat het?" vraagt Alex medelevend en legt zijn hand op mijn knie. Het afscheid valt me toch wel zwaar. Ik adem nog eens diep in en uit en zeg "Ja hoor. Het is alleen zo lastig om hem nu weer te zien vertrekken. Ik mis hem gewoon zo. We zijn nog nooit zolang zonder elkaar geweest" leg ik uit. Alex wrijft met zijn duim over mijn knie en zegt met een kleine lach "Ik snap je. Ik vond het wel erg leuk om hem te ontmoeten ook al was de ontmoeting zelf nogal pijnlijk". Ik lach als ik terugdenk hoe Justin Alex ontmoette. Nu kan ik lachen om die vechtscene en Alex gelukkig ook. Alex plaats zijn vinger onder mijn kin en draait mijn hoofd naar hem toe en geeft me een zoen. Eenmaal uit de zoen vraag ik "Wat gaan we vandaag doen?". Alex lacht en zegt "Nou ik zat eraan te denken om je rijles te gaan geven zodat je zelf ook kan gaan autorijden". Mijn ogen worden groot en ik word helemaal enthousiast "Ja dat lijkt me super!".

Een uur later staan we op een grote afgelegen parkeerplaats en zit ik dit keer achter het stuur. Alex heeft me zojuist uitgelegd hoe alles werkt en waar elk knopje voor is. Nu is dan het moment om zelf te gaan rijden. Het enigste wat Alex niet weet is dat ik al wat rijervaring heb. Mijn vader nam me ook weleens mee naar een parkeerplaats en hierdoor weet ik al wel wat over autorijden. Enthousiast en een beetje gespannen draai ik de sleutel om en start ik de auto. Zodra ik de auto hoor opstarten komt een lach op mijn gezicht. "Oké Miles, nu rustig 'm in de drive zetten en geef rustig gas" legt Alex rustig uit. Zie ik nou spanning op zijn gezicht? Dit kan nog leuk worden. Ik zet de poke in de drive en begin gas te geven. Eerst heel zacht wat me de opmerking "Goedzo" oplevert van Alex. Hij lijkt kalm te worden door te zien dat ik rustig rijd. Ik heb alleen een heel ander idee. Ik bouw het gas steeds hoger op. "Uhm Miles ik snap dat je het gas gevonden hebt maar asjeblieft doe rus- Aaahh" roept Alex als hij schrikt van mijn snelheidsbocht. Ik rem rustig en begin keihard te lachen. "Miley what the hell! Ik wil hier nog levend uit komen graag" roept Alex verschrikt. Ik blijf lachen om zijn reactie. "Alex dacht je nou serieus dat ik nog nooit achter het stuur had gezeten? Ik heb vaker met mijn vader precies hetzelfde gedaan". Alex kijkt me verbaasd aan en trekt daarna een grijns. "Uhm waarom grijns je?" vraag ik licht beangstigend. Alex klikt onze beide gordels los en buigt zich naar mij toe. Z'n grijns wordt alleen maar groter. "Jij verdient hier zo de kieteldood voor" lacht hij en begint me te kietelen. Ik kan maar niet stoppen met lachen zodra hij in mijn zij begint te prikken. Hij schuift mijn stoel naar achteren en buigt zich nu volledig over me heen. Hij stopt met kietelen en kijkt me diep aan. "Je bent prachtig als je lacht" zegt hij en begint me te zoenen. Ik ga mee in de zoen. En zo half liggend in de autostoel voelt het alsof de tijd stilstaat.