Son 8

34.Bölüm

Dışarı fırladık . Tel örgünün ordan sesler geliyordu . Biz Simon ile oraya koşarken Lauren ağlayarak yanımızı geldi . Tir tir titriyordu . 

'' Alex....Alex kendinde değil . '' ben hiçbir şey anlamamışken Simon duyar duymaz harekete geçti . Lauren'in koluna girdim . Onu odasına götürdüm . Hala ağlıyordu . Titremesi biraz geçmişti ama hala korkuyor gibiydi . Ona bir bardak su uzatıp sandalyeye oturdum . Suru dökmeden içmeyi başarmıştı . Bir yanım ne olduğunu sormak istiyordu diğer yanımsa Simon'ın yanına gitmemi istiyordu .

'' Lauren , ne oldu ? yani neden çığlık atıyordun ? '' Gözünden akan yaşları sildi , kendisini toparladı . Saçı dağılmıştı ve kıyafetinin üzerindeki yırtığı ozaman gördüm . Yaralanmıştı ve halen kanıyordu .

'' Aman   Tanrım Lauren! '' elini yukarı kaldırıp beni durdurdu .

'' Git! Git!  Simon'ı yalnız bırakma ! '' nedenini sorgulamadan içgüdüsel olarak koştum . Koştum . Tel örgünün orada kimse yoktu . Sınırı geçersem ormana girecektim . Otarafa tel örgü olmadan önce  bile gitmemiştim . Fazla karanlık ve ürkütücüydü. Ama benden önce anlaşılan gidenler olmuştu . Tel kesilmişti yada yırtılmıştı . İçinden geçerken dikkat ettim . Işıklandırma azdı ve bir kaç metre sonra tamamen gitmişti . Zifiri karanlıkta ilerlemeye çalıştım . Ne yöne gideceğimi ve ne yapacağımı bile bilmeden ilerlemeye devam ettim . Çalılara takılmamaya çabalasamda illaki ayağıma dolanıyorlardı . Biraz daha ilerlediğimde tellerden fazlasıyla uzaktaydım . Sonra onları duydum . Boğuşma seslerini . Adımlarımı olağanca hızlandırdım ve seslerin geldiği yere dikkat kesildim . Seslere yaklaşmamla ayaklarım birbirine dolandı . Yere kapaklanmadan önce bir dala tutundum . Çalıya tekme attığım sırada bir kükreme sesi duyuldu . Sonra cırcır böcekleri dışında hiç bir ses duymadım . Bu iğrenç sessizlik sürerken tüylerimin diken diken olduğunu hissettim. Soluğuk alış verişimi bile duyamıyordum . Sonra neyi beklediğimi fark edip fırladım . İlerde bir gölge yerde boydan boya yatıyordu . Ağaçların arasında ayın ışığı olmasa onun yüzünü göremiycektim .

'' Simon! Simon! Beni duyuyormusun! '' hiçbir tepki göstermiyordu . Yanına koştuğumda baygın olduğunu fark ettim . Onu dürttüm , tokatladım ama bilinci yerinde değildi . Vücüdunu ters çevirmeye çalıştığım sırada arkamdan hırlama sesi geldi . Arkamı dönmeye cesaret edemiyordum . Ses yaklaşıyordu . Ayağa fırladım .

Karanlığın içinde bir çift turuncu göz bana bakıyordu . Öne doğru ilerlediğinde o gözlerin Alex'e ait olduğunu öğrendim . Ellerimle ağzımı kapatıp çığlığımı bastırdım . Bu imkansızdı! Bu şey her neyse hiçte iyi birşey değildi! Eğilip tekrardan Simon'ı ayıltmaya çalıştım ama nafileydi . Alex bana sakin adımlarla yaklaşırken orada öylece bekledim . Aramızda belli bir mesafedeyken kafasını yana eğip gülümsedi . Gülüşü iğrenç derecede korkmama sebep olmuştu . O..Lauren'in dediği gibi kendinde değildi . Bakışları , gülüşü ve ...

'' Korktun mu hayatım ? '' ve sesi ona ait değildi . Sanki içinde başka bir ruh vardı ve o konuşuyordu .

'' A...Alex... sen misin ? '' kahkahası ormanda yankılanmıştı.

'' Ah nasılda korkuyorsun Marie . '' bana o şekilde hitap etmesi garibime gitmişti.

'' Ben Mariel veya başka birisi değilim ben Eva'yım Eva Johnson! '' Gülüşü silindi ve kafasını doğrulttu.

'' Eşimi ve çocuklarımın kanını nasılda bedeninde akıttığını unutacağımı mı sandın sürtük! '' sözleri bir kaç adım gerilememe sebep olmuştu . O kesinlikle Alex değildi . Bir başkasıyla konuşuyordum ama belkide ona ulaşabilirdim . 

'' Alex , hey benim Eva . Hani şu...'' Yüzüme yediğim tokatla yere yapıştım . Simon'ın yanında yerimi almıştım . Onu öldürmemişti . Onu beni bulmak için kullanmıştı ve bende şuan istediği gibi avucunun içindeydim ve şundanda eminimki beni öldürecekti . Yada en azında istiyordu ve deneyecekti . Bende yaşamak için deneyecektim . Alex'in yani beden olarak Alex olan Alex'in gözleri simsiyah bir boşluğa dönüşünce nefesimi tuttum . Daha sonra dişlerini çıkardı . Daha çok köpek balığı dişlerini desem  daha doğru olurdu .