Son 8

42.Bölüm

**Müzik ile dinleyin millet*** Ayrıca gecikmeden dolayı kusura bakmayın ama son yaklaşıyorken bu kadar ısrarcı olayın yahu ve de son8'in ikinci bir kitabıda olacak umarım yakışır sonumdan da ileriki bölümlerde memnun kalırsınız.  Bu son değil! ***

Sarsıntı çok şiddetli olmasada dengemizin bozulmasına yetecek kadar güçlüydü. İkinci darbede Gideon ile birbirimize tutunmuştuk. Herkes soru sorarcasına birbirine anlamsızca bakışlar atıyordu. Bay Miller kütüphaneden fırladı. Peşinden bayan Maggie'de gitti. Rick onların gidişini izlerken fazla gergindi. Acaba korkmaya mı başlamıştı? Gideon kolumu sıkıca kavradı.

''Benimle gelin.'' Herkes dediğini yaptı. Lauren ortalıkta yoktu. Umarım yine bir işler karıştırmıyordur. Koridordan çıkarken soğuk hava dalgası bizi çarptı. Bu şey aklımıza tek bir kişiyi getirmişti. Alex buradaydı. John konuştu.

''Burada olduğumuzuda nerden biliyor? ''Chirs öfke ile kaşlarını çattı.

''Aramızdaki bir köstebek söylemediyse eğer.'' Herkes birbirine bakışlar atarken köstebeğin kim olabileceğini düşündüm. John hızla öne fırlayıp merdivenleri yarıladı.

''O sürtüğü bulursam doğduğuna pişman edeceğim.''köstebek Laurenden başkası değildi.

Hep beraber dışarı koşarak çıktığımızda ortalık yine sessizliğe bürünmüştü. Gideon işaret parmağıyla bizim odalarımızın olduğu  tarafı gösterdi. Herkes sessiz adımlarla otarafa doğru yönelmiştiki , çok geçmeden bir kadın çığlığı duyuldu. Gideon sesin geldiği yöne fırladığında yüzü kreç beyazına döndü. Sonra yere düştüğünde artık otarafa gitmememizin bizim açımızdan da hiç iyi olmayacağını anladım. Fakat ben hariç herkes Gideon'a koştular. Kızlar ağızlarını kapatıp hıçkırarak ağlıyordu. Duvara sündüğümde Rick'in hala yanımda olduğunu anladım. Koluma girmesine izin verdim. O köşeyi dönmeyi ve her nasıl bir manzara varsa onu görmek istemiyordum. 

Rick beni yavaşça diğerlerinin yanına götürürken nefesimi tuttum. Her adımda korkum daha da  katlanılmaz bir hal alıyordu. Köşeyi döndüğümde dudaklarımdan çıkan tek ses iğrenç bir çığlık olmuştu. Bayan Maggie'nin yarısı yanmış ceseti yerde öylece yatarken kendimi tutamayıp ona koştum.

''Aman Tanrım , Aman Tanrım.'!! '' hıçkırmaktan düzgün nefes alamıyordum. 

'''Gideon! Gideon ona yardım etmeliyiz! '' Gideon'a baktığımda çoktan sinir krizi geçirdiğini , John ile Chris'ın onu zar zor zapt ettiklerini fark ettim. Simon sevdiği bir diğer insanıda ondan almıştı. Bu düşünce beynimde şiddetli bir zonklamaya sebep oldu. Sevdiğim çocuk bugün , dün veya başka bir zamanda birçok insanın acısının sebebi olmuştu. Sevdiğim insanın bunların sebebi olması...tahmin edilemez bir acıydı. Belkide benimde en büyük acım Simon'ın benliğini kaybetmem olacaktı.

Rick yanıma çömelip bayan Maggie'nin o güzel gözlerini kapatıp dua etti. Yüzünün yanmayan tarafındaki o ifade içimde birşeylerin sızlamasına sebep oluyordu. Simon'ı gördüğündeki hayal kırıklığımıydı bu ? Yada oğlum dediği insanın , gözünü kırpmadan onu küle çevirmek istemesi miydi? 

Arkdan gelen haykırışlar susmuştu. Kafamı kaldırdığımda onun kırmızı gözlerini bana bakarken bulunca içimdeki korku daha da büyüdü. Acaba şimdi sıra bana mı gelmişti ? Beni de bayan Maggie'ye yaptığı gibi öylece yok edebilecek miydi? Benim Simon'ım orada biryerlerdeydi. Bundan emindim. İstese onuda diğer öğrenciler gibi yok edebilirdi ama bayan Meggie'nin diğer yarısının hala normal olması...Simon hala oradaydı. Sadece nasıl hükmedeceğini bilmiyordu. Sesimin kendinden emin çıkmasını sağladım. Tek gereken onu tetiklemekti.

''Bunu nasıl yapabildin Simon? Annem dediğin insana bunu nasıl yapabildin? '' donuk kırmızı gözlerle , heykel gibi bir suratla bana bakıyordu.

O kırmızı gözler artık daha korkunç ve daha kasvetli geliyordu. Arkadan Lauren ve Alex'in el ele gelişini görünce Izzy azından ufak bir küfür kaçırdı. Köstebeğimiz bizi gayet güzel bir oyuna getirmişti.  Aslında onların yanlız olamdığını fark etmem hiçte uzun sürmedi. Arkadan gelen ritmik adım sesleri yücelerinde burada olduğunun kanıtıydı. İşte benim sınavım şimdi başlıyordu....