A new start

Part seventy - seven

Maddie

Voor de tweede keer binnen anderhalve week sta ik buiten het vliegveld te wachten op een taxi. Deze keer hoef ik alleen niemand op de hoogte te houden, deze keer weet niemand dat ik hier in Minnesota ben. Ik zucht, doe een poging om mijn nek te kraken en sluit mijn ogen voor enkele seconden. Na zes en een half uur in het vliegtuig te hebben gezeten, vanwege vertraging, wil ik inmiddels graag in mijn bed liggen, ook al is het pas het begin van de avond.
Ik schrik op uit mijn poging tot rust te krijgen als ik mijn telefoon voel trillen. Ik kijk op het scherm en open het onbekende berichtje.

Anoniem 17.34 uur
Pas als iedereen je in de steek laat besluit je terug te komen naar de plek van waar je bent gevlucht. Misschien kom je je soulmate wel tegen. Dat zou pas een feest zijn!

Ik rol met mijn ogen en scroll terug naar het vorige ongelezen bericht.

Anoniem 15.53 uur 
Het schattige koppel is ein-de-lijk uit elkaar! Ik hang bijna de vlag uit! Hij heeft je verlaten, net zoals jij weg bent gevlucht en ons hier heb achter gelaten met het grofvuil. Boontje komt om zijn loontje!

De vraag hoe zij dit in hemelsnaam weet schiet door mijn hoofd, maar ergens kan het mij niet eens schelen. Toen Reece de telefoon op had genomen was het klaar, en nu hij bij me weg is gaat het door zoals vanouds. Van schrik laat ik bijna mijn telefoon uit mijn handen vallen als er voor mij wordt getoeterd. Ik kijk recht in het vrolijke gezicht van Jack die met zijn onderarmen op het dak van zijn auto leunt.
'Ik zei toch dat ik wel een taxi nam!' roep ik naar hem. Hij komt los van de auto en binnen enkele passen staat hij voor me en slaat hij zijn sterke armen om me heen, en meteen overvalt het veilige gevoel mij. Een gevoel wat ik maar zelden heb gevoelt. Bij twee personen, waar Reece er een van was.
'Kom snel mee, er ontstaat een file.' Hij trekt de koffer uit mijn handen en loopt al naar de achterbak, en laat mij even grijnzend achter. 'Stap nou in!' roept hij. Snel loop ik naar de passagierskant en stap in, doe mijn gordel om en wacht totdat hij naast me zit.
'Dus lief nichtje van me, wat is de reden dat jij hier bent?' Ik laat mijn hoofd tegen de hoofdleuning vallen en draai mijn gezicht naar hem toe. 'Zou daar een reden voor moeten zijn?' 'Je bent hier weggevlucht en je bent niet het type wat weer het gevaar komt opzoeken, dus ja, er moet een reden zijn.' 'Ik moet Fay toch keuren?' Ik probeer er een grapje van te maken maar hij kent me veel te goed. Met een onderzoekende blik laat hij zijn ogen over mijn gezicht glijden, en let hij even niet op de weg voor ons.
'Je weet al hoe Fay is. En als dat echt je plan zou zijn, zou je jouw vangst ook meenemen en die zie ik ook niet.' Ik draai mijn hoofd van hem weg en kijk naar buiten. Twijfelend of ik hem wel de waarheid moet vertellen. 'Reece zit niet zo lekker in zijn vel.' 'Hoe bedoel je?' Ik zucht en kijk naar mijn vingers die zich zenuwachtig in elkaar verstengelen. 'Zijn zusje ligt in het ziekenhuis, onderschept door een auto. Hij heeft het duidelijk gemaakt dat hij me er niet bij wil hebben.' Het laatste deel fluister ik.  'Hij heeft gewoon tijd nodig.' bemoedigend legt hij zijn hand op mijn been en knijpt er zacht in. 'Hij heeft mij uit het appartement gezet.' De groeiende brok in mijn keel is duidelijk te horen en ik haat het. 'Ach meisje.' mompelt hij.
Ik haal diep adem en draai mijn hoofd weer naar hem toe. 'Hoe zit het dan tussen jou en Fay?' De opkomende glimlach valt niet te missen. 'We zijn aan het kijken voor een appartement.' Mijn ogen worden groot en ongelovig kijk ik hem aan.
'Zo zit het niet.' zegt hij terwijl hij naar me wijst met opgetrokken wenkbrauwen. 'Haar huisgenoot gaat terug naar huis en ze kan de huur niet alleen betalen. Dus zo doende hebben we besloten om samen te wonen.' 'En dat is de enige reden?' met een flauwe blik kijk ik hem aan en hij begint te lachen. 'En omdat ik van haar hou en we eigenlijk nu al praktisch samen wonen. Haar spullen liggen toch al grotendeels bij mij.' 'En waarom wil je dan een nieuw appartement?' 'Omdat mijn appartement te klein is voor twee man.' 'Vind je het echt oke dat ik bij je blijf? Ik wil Fay niet in de weg zitten.' Nu is hij degene die met zijn ogen rolt, wat al antwoord genoeg is.

Hij sleept mijn koffer achter zich aan terwijl we naar zijn huis lopen. Het is en klein appartement vlak bij mijn ouderlijk huis, boven het bedrijf van zijn vader. Hij rolt de koffer naar zijn kamer en slaat zijn armen over elkaar. 'Jij slaapt hier. Ik pak de bank.' 'Dat is onzin. Jij gaat niet op de bank liggen in je eigen huis.' 'Geen discussie. Jij pakt het bed, ik de bank.' Hij loopt langs mij heen maar laat dan toch even zijn hand op mijn arm rusten. 'Ga douchen. Ik bestel eten en dan kan je op tijd naar bed.' Zonder reactie van mij loopt hij naar de woonkamer en open ik mijn koffer om een makkelijk setje met kleren te pakken.
Ik draai de douche aan, zet op de achtergrond zacht wat muziek aan en stap onder de warme waterstralen.
Langzaam trekt er wat spanning uit mijn spieren, maar de kramp blijft overheersen.
Snel was ik mijn haar en spoel mezelf af en kleed me aan, om mezelf vervolgens naast Jack op de bank te laten vallen. 'Heb je eigenlijk nog wat van mijn ouders gehoord?' Hij kijkt me onderzoekend aan en ik laat mijn telefoon tussen ons in op de bank vallen. 'Als ik ze zie gaat het over werk. Niet over jou.' Ik knik langzaam. 'Niet sinds de laatste keer dat ze je hebben gezien.' Ik kijk van hem weg, niet wetende wat ik moet zeggen. Precies op dat moment gaat de bel. 'Ik doe wel open.' Ik slof naar de voordeur en pak het eten aan, maar als ik terug naast de bank sta zie ik niet het bezorgde gezicht waarmee is Jack heb achtergelaten. Het is een gezicht voel woede die mij recht aanstaart.