A new start

Twenty - five

Maddie

Zodra ik mijn strategie had verteld knikte Mae en Vince goedkeurend. Reece was de enige die bezwaar had, hij was tenslotte beter dan de rest. Tenminste, dat vond hij. Ik rolde met mijn ogen maar niemand gaf er verder een reactie op. Omdat Mae en Vince wel met me instemde had hij geen keus en geïrriteerd draaide hij zich om. Inmiddels staat iedereen weer op zijn oude positie en nemen de zenuwen toe.
Reece staat bij de bal en even kijkt hij me aan. Zijn ogen glijden over mijn lichaam en meteen vouw ik mijn klamme handen tot vuisten. Ook al staan we op minstens tien meter afstand, vanaf hier kan ik de tint in zijn ogen zien en hetzelfde geldt voor zijn aangespannen kaken. Ik haal diep adem en veeg snel mijn klamme handen af aan mijn jeans. Dat is het moment dat Reece het contact verbreekt en de aftrap maakt. Zo snel als ik kan ren ik naar voren. Ik heb mijn ogen streng op Reece gericht, die zoals altijd iedereen ontwijkt. Niemand let op mij wat ervoor zorgt dat mijn weg naar Reece vrij is. Al snel voel ik mijn benen verzuren en mijn longen branden, maar dat houd me niet tegen. De afstand tussen Reece en mij word steeds kleiner. Omdat Reece iedereen voorbij is gerend heeft hij tijd om te kijken waar ik blijf, maar dan staat Evan weer voor hem. Hij doet een poging om de bal af te pakken maar gelukkig kan Reece, met de bal aan zijn voet, wegdraaien van Evan en dat is precies de hoeveelheid tijd die ik nodig had. Ik sta naast hem en meteen schiet hij de bal door naar mij. Voorzichtig neem ik de bal aan en jog naar voren met de bal. Zo geconcentreerd mogelijk ren ik naar het doel, maar dan zie ik ineens een paar voeten. Ik kijk op en kijk recht in de stralende ogen van Evan en haal even diep adem. 'Geef de bal aan mij en je krijgt geen schouderduw.' hijgt hij. 'Dat is niet eerlijk.' hijg ik. 'Dat is het spel.' Ik maak mijn lippen nat maar schiet dat links van hem. De bal vliegt omhoog en met grote ogen kijk ik hem na. De bal raakt de lat en meteen zucht ik, maar daardoor stuitert de bal naar beneden. Over de lijn.
Enthousiast begin ik te juichen en te springen. Ik draai me om en zie hoe Mae op me af komt rennen. Juigend slaat ze haar armen om me heen en ik begin te lachen. Vince loopt lachend naar Reece toe en kijkt tevreden naar ons. Hetzelfde geldt voor Reece.

De eerste drie punten na mijn gescoorde punt verlopen precies zo. Bij het vierde punt veranderd Evan zijn tactiek en samen met een andere jongen richten ze zich op mij. De jongen komt op me afgerend en geeft me in een vloeiende begeweging een duw. Het is geen harde duw, maar het is hard genoeg om mij te laten vallen. Ik val op mijn zij en een pijnlijke steek trekt door mijn schouder. De lucht vliegt uit mijn longen en ik laat mezelf om mijn rug rollen. Ik kijk naar de blauwe lucht maar die word verstoortd door Reece die boven mij komt hangen. 'Gaat het?' Ik haal diep adem en knik. Hij pakt mijn hand vast en trekt me overeind. Zodra ik recht sta klop ik mijn kleren af en geef hem een kleine glimlach. Hij knikt en draait zich om. 'Kom op jongens! Nog twee punten en dan hebben we gewonnen!' schreeuwt hij.
De volgende punten lopen precies zo. Ons team weet te winnen, maar ik word tijdens deze punten getackeld. Mijn blauwe jeans zitten onder de zwarte modderstrepen en ik weet zeker dat ik morgen onder de blauwe plekken zit.
Terwijl het team juicht loop ik het veld af. Ik laat mezelf aan de zijkant van het veld op een bankje zakken en kijk toe hoe Mae Evan gek maakt met haar overwinning. Hij kijkt haar niet eens aan maar ik zie dat hij een glimlach op zijn gezicht heeft. 'Het spijt me van de schouderduw.' Ik kijk op en kijk recht in de ogen van de onbekende jongen. 'Het maakt niet uit. Dat is het spel.' glimlach ik. Hij knik en neemt een slok van zijn water. 'Dom.' hij steekt zijn hand aan en schud mijn hand zacht. 'Maddie.' Hij komt naast me zitten en kijkt me aan. 'Dus jij bent die huisgenoot van Reece.' Ik knik. 'Ja.' mompel ik. 'Het is een toffe gozer.' 'Het is een eikel.' Hij grinnikt en schud zijn hoofd. 'Die eikel houd je dan wel nauwlettend in de gaten.' Ik zoek naar Reece, maar snel haken zijn grijze ogen in de mijne. 'Als hij zich als een eikel blijft gedragen moet je mij maar bellen. Ik ben een lieve eikel.' Ik grinnik en kijk hem weer aan. 'Wie weet.' fluister ik.
Ik sta op en loop naar de rest die zich bij Reece heeft aangesloten.

Reece kijkt snel weg en richt zich even op de twee meiden die weer achter hem staan. Ik rol met mijn ogen maar richt me dan op Mae. 'Dus, wat is het plan nu?' 'Het is inmiddels half drie. Zullen we ergens gaan lunchen?' Als geroepen rommelt mijn maag. 'Ik heb trek.' knik ik goedkeurend. 'Il pranzo?' Dat is wat Reece zijn aandacht weer trekt. 'Eten?' 'Ja, eten.' zegt Mae enkel.
De jongens pakken hun spullen en zeggen de rest gedag, maar dan lopen we gezamelijk naar het parkeerterrein. Mae heeft haar arm door de mijne gehaakt en samen lopen we voor de jongens. 'Dus, Dom?' Ze kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan terwijl ze grijnst. 'Wat is daarmee?' 'Hij is knap. En aardig. Het is een goede gast.' Ik grinnik. 'Wat wil je daarmee zeggen.' Ze kijkt me met een sarcastische blik aan maar zucht dan. 'Oh kom op, je moet het een kans geven.' Ik rol met mijn ogen en vis mijn autosleutels uit mijn jasje.  Ik open mijn auto maar gooi de sleutels naar Mae. 'Rijd jij maar. Ik weet niet waar het is.'