A new start

Part seventy - three

Maddie

Zijn ogen spuwen vuur en zijn lichaamstaal spreekt boekdelen. 'Wat doe jij hier verdomme?' schreeuwt hij nog net niet. 'Ik heb jou ook gemist.' Ik kan de sarcastische opmerking niet voor me laten. Ik neem wat afstand van Monica en sla mijn armen over elkaar. 'Ik ben hier voor je zus. En voor jóú.' Hij stapt de kamer in en gaat aan de andere kant van het bed staan. 'Ik heb jou niet nodig. Was dat niet duidelijk toen ik weg ging?' 'Het was duidelijk. Maar niet overtuigend.' Hij haalt zijn hand door zijn haar en sluit zijn ogen. Ongegeneerd laat ik mijn ogen over hem heen glijden en neem hem uitgebreid in mij op. Zijn lichaam is gespannen en net zoals Monica, is zijn huid bleek en heeft hij ernstige wallen. Zijn haar is nog nat, waardoor ik de conclusie trek dat hij net terug komt uit het hotel.
'Ik ga even koffie halen.' zegt Monica snel, en ze vlucht de kamer uit. Ik houd mijn ogen strak op Reece gericht en zie de wanhoop van hem afstralen. 'Je kan niet tegen mij schreeuwen, weggaan, en dan denken dat ik het hierbij laat zitten.' zeg ik. Hij draait zich om en trekt de stoel naar het bed, pakt de hand van zijn zus en begint voorzichtig met haar vingers te spelen. Hij zegt geen woord en heeft zijn ogen gericht op zijn zus.
'De rest wilde hier ook zijn, maar ze hadden nog tentames.' zeg ik. Ook ik trek een stoel naar het bed en ga zitten. 'Vince gaat kapot thuis. Die twee moeten hecht zijn geweest.' Hij haalt diep adem en ontwijkt nog steeds mijn oogcontact. 'Mae probeert zich groot te houden, maar het is duidelijk te zien dat ze het liefst in een hoekje wil gaan zitten en gaan huilen.' Ik haal diep adem, maar houd mijn ogen alleen maar op hem gericht. 'En Evan doet er alles aan om er voor die twee te zijn.' Nog steeds speelt hij afwezig met haar vingers, maar even hunt hij mij een voorzichtige blik. 'Zij gaan eraan kapot om jou zo te zien. Net zoals ik.' Ik sta op en loop naar hem toe, leg mijn hand op zijn schouders en knijp er steunend in. Toch voel ik de spanning niet afnemen, zijn schouders gaan juist strakker staan.
'Ik meende het wat ik zei voordat je de deur in het slot gooide.' fluister ik. Als hij na een paar seconde nog niet reageerd haal ik diep adem en begin voorzichtig door zijn haar te woelen. 'Ik hou van je.' Hij verstijft volledig onder mijn aanraking, zijn spieren verkrampen nog meer dan ze al deden, en met moeite negeer ik de pijnlijke steek die door mij heen gaat.
'Laat me je helpen. Ik wil er voor je zijn. Ik wil je troosten als je dat nodig heb. Ik wil met je praten, of juist in stilte naast je zitten. Ik wil gewoon jou.'
Minuten lang blijft het stil. Voel ik hem nog verder bij me vandaan glijden, verder dan ik voor mogelijk had gehouden. Dan schuift hij zijn stoel naar achteren en staat hij op. Mijn hand glijd van zijn schouder en hangt naast mijn lichaam terwijl ik naar hem kijk. Hij zet stappen bij me vandaan en haalt opnieuw ruw zijn handen door zijn haar. De bijna droge punten staan elke kant op en pas wanneer hij mij aankijkt zie ik zijn ogen zo donker staan, dat de wanhoop mij nabij is.
'Ik kan dit niet.' zegt hij. Zijn stem is voorzichtig en zacht. De verdriet die hij doormaakt schijnt door in zijn stem en niet begrijpend kijk ik hem aan. 'Ik ben niet goed voor jou. Ik ben niet de persoon die jij nodig heb.' 'Waar heb je het over?' Voor het eerst sinds een week kijkt hij me strak aan. 'Wij zijn klaar, Maddie. Ik wil geen relatie. Nooit gewild en het gaat ook niet gebeuren. Wij zijn klaar. Ga alsjeblieft naar huis. Ik weet niet wanneer ik weer terug ben. Als je er dan nog bent slaap ik wel bij een van de jongens. Maar wij,' hij haalt diep adem en zijn haar krijgt het weer ter voorduren. 'Wij zijn klaar.'
De woorden dringen tot mij door en ik moet een stap naar achteren zetten om mijn evenwicht te bewaren. Zijn woorden voelen als een klap in mijn gezicht, en ik schrik pas op als de deur weer open gaat.
Ik kijk naar Monica die voorzichtig haar hoofd om de hoek steekt, maar volledig naar binnen stapt als ze ons ziet staan. Ik haal mijn handen langs mijn wangen en merk pas dat ik huil als ik de tranen op mijn handen voel.
'Wat is er aan de hand?' vraagt ze met een moeilijke blik op Reece gericht. Ik zet een stap naar voren en leg een hand op haar schouder. Ergens voel ik de verplichting om hem te redden van een preek.
'Ik ga terug naar het hotel. Ik wil jullie niet langer storen of met zorgen opzadelen. Bel me als ik iets kan doen. Wanneer dan ook.' Ik glimlach klein maar loop langs dan haar heen en open de deur. Nog een keer kijk ik naar Reece, maar die heeft zijn blik weer op Avery gericht.

In plaats van door te lopen naar de lift, loop ik gehaast naar de wc en duik een hokje in. Ik laat de tranen hun vrije loop terwijl ik stevig op mijn lip bijt om het gesnik te onderdrukken. Na enkele minuten haal ik diep adem en dwing mijzelf om te stoppen met huilen. Ik raap mezelf bij elkaar, veeg mijn tranen weg met het wcpapier en loop het hokje uit. Ik was mijn handen terwijl ik kijk naar mijn spiegelbeeld. Rode ogen kijk mij aan en de pijn is duidelijk van hen af te lezen.
Pas wanneer mijn handen droog en wel zijn loop ik de wc's uit en snel naar de lift, in de hoop niet een van de twee tegen te komen. Zodra ik in de lift sta pak ik mijn telefoon uit mijn zak en bel zonder twijfel Mae. Natuurlijk neemt ze meteen op. 'Je staat op speaker Mads. Vertel.' De bijnaam die mij hevig doet verlangen naar vroeger zorgt ervoor dat de tranen opnieuw gaan stromen. Een snik verlaat mijn mond, en helaas is dat antwoord genoeg voor hen om hun conclusie te trekken.