A new start

Fourteen

Maddie

De afgelopen anderhalve week is voorbij gevlogen. Af en toe een vervelende mail of sms maar die wiste ik meteen. Tussen Reece en mij gaat het stukken beter. Hij snauwt me niet meer af en toont werkelijk intresse in me. We voeren gesprekken en ik hoor hem vaker lachen dan dat ik hem chagrijnig zie, en hij laat me bij zijn vrienden zitten. Inmiddels niet meer omdat Mae naar me vraagt, maar omdat hij het zelf wilt. Tenminste, hij zegt er niet meer bij dat Mae het wilt of hij vraagt eerst of we met z'n alle zullen afspreken.
Nu de eerste tentames zijn begonnen sluit ik mezelf voornamelijk op in mijn kamer om te studeren. Af en toe brengt Reece me een kop koffie of neemt me mee naar buiten om te gaan wandelen.

Mijn haar hangt rommelig om mijn gezicht heen en mijn boeken liggen verspreid door mijn kamer. Haastig schrijf ik de aantekeningen op terwijl ik de theorie doorlees. Door de rugpijn weet ik inmiddels niet meer hoe ik moet zitten, en voor de zoveelste keer verander ik van positie in de hoop dat de doorbloeding in mijn rug beter verloopt. Ik haal diep adem en haal nogmaals mijn handen door mijn haar. Wanneer ik de deur in het slot hoor vallen kijk ik verschrikt op. Ik druk mijn telefoon aan en zie dat het inmiddels al vier uur 's middags is. Ik probeer mijn nek te kraken en sta op. Ik loop de kamer uit en loop rechtstreeks naar de keuken. Ik trek de koelkast open en pak er een smoothie uit en leun tegen het keukenblad.
Zware voetstappen komen deze kant op en vragend kijk ik naar de gang. Haastig komt Reece binnen lopen. 'Hey.' mompel ik. Hij kijkt op maar antwoord niet. Ik trek mijn wenkbrauwen op en blijf hem aankijken. 'Dan niet.' zucht ik. Ik loop de keuken uit maar wanneer ik de gang in wil lopen word ik tegen gehouden. 'Hoi.' zegt Reece achter me. Ik draai me om en kijk hem vragend aan. Hij kijkt op van zijn telefoon en kijkt me aan. 'Wat is er?' Hij rolt met zijn ogen en stopt zijn telefoon weg. Hij trekt de koelkast open en pakt een flesje water. Gulzig neemt hij een paar slokken maar dan kijkt hij me weer aan. 'M'n moeder. Ik word gek.' zucht hij. Fronsend kijk ik hem aan en ik loop weer naar een kruk waar ik mezelf op laat vallen. 'Wat is er dan?' Hij haalt diep adem en kijkt me aan. Zijn grijze ogen lijken wel zwart en zijn kaak is zo strak gespannen dat je het spiertje achter zijn kaak hevig ziet kloppen. 'Mijn moeder heeft m'n zusje al twee dagen niet gezien of gehoord en ze flipt 'm helemaal.' 'En nu?' Hij haalt zijn hand door zijn haar en leunt op het aanrecht. 'Ik weet het niet.' 'Ik wel, we gaan zoeken.' Ik spring van de kruk af en wil al naar mijn kamer lopen om me om te kleden als hij me terug roept. 'Hoe bedoel je "we"?' Ik sla mijn armen over elkaar en haal mijn schouders op. 'Twee paar ogen vinden sneller dan één en ik wil je helpen. Dus stel je niet zo aan en hup, gaan.' Hij rolt met zijn ogen maar zegt niks meer. Ik draai me om en loop mijn kamer in. Snel kam ik mijn haar door en trek in plaats van mijn yogabroek een skinny jeans aan. Mijn oversized trui laat ik voor wat het is, en snel stap ik in een paar sneakers. Wanneer ik mijn kamer weer uit loop staat Reece al bij de deur te wachten. Wanneer hij me ziet trekt hij de deur open en snel loopt hij het trappenhuis uit.

Snel trek ik de deur dicht wanneer Reece al wegrijd. Met grote ogen kijk ik hem aan maar hij grinnikt enkel. 'Woont je zusje nog thuis?' Even zie ik hem in zijn stuur knijpen, maar dan kijkt hij me aan. 'Laatste jaar High School.' Ik knik. 'Heb je enig idee waar ze kan zijn? Het is een donderdag middag.' Het laatste deel van de zin mompel ik. Hij haalt diep adem en met zijn linkerhand gaat hij door zijn haar. 'Ik heb geen idee. Ik hoop gewoon dat m'n moeder overdrijft en dat ze me weer voor niets lastig valt.' zucht hij. Hij draait de snelweg op en ontwijkt mijn oogcontact. 'Dat moet je niet zeggen.' mompel ik. Ik speel met de te grote mauw van mijn trui en kijk naar buiten. 'Dat van je moeder. Wees blij dat ze zich überhaupt zorgen maakt. Dat is een privilege.' zucht ik. Nu voel ik zijn ogen op me branden. Snel kijk ik hem aan maar dan kijkt hij weer weg. 'Ik ben nu drie weken hier en ik heb nog niks van m'n ouders gehoord. Ja, mijn vader heeft me een keer gebeld maar dat zag ik pas later. Hij heeft niet eens de moeite genomen om me nog terug te bellen.' fluister ik. 'Shit, je heb gelijk. Sorry.' Ik kijk hem aan en grinnik. 'Wat?' 'Je gaf me gelijk. Dat is voor het eerst.' Even bijt hij op zijn onderlip. 'Wen er maar niet aan.' 'Maar je gaf geen antwoord op mijn vraag. Heb je enig idee waar ze kan zijn?' Weer bijt hij zijn kaken op elkaar en spant hij zijn armen aan. 'Toen ik nog thuis woonde en het ging niet goed met haar, kon ik haar telkens maar op één plek vinden.' 'Hoe bedoel je?' Even kijkt hij me aan maar dan richt hij zich weer op de weg. 'Laten we zeggen dat het niet altijd makkelijk was thuis.' De minuten strijken voorbij in de hoop dat hij er verder op in gaat, maar het is duidelijk dat dat niet gaat gebeuren.
Uit het niets haalt hij diep adem en grijpt zijn telefoon uit zijn broekzak. Hij typt zijn code in maar geeft 'm dan aan mij. 'Hier, zet maar wat muziek op.' Even ben ik verbaasd maar dan pak ik voorzichtig het apparaat aan, alsof het zou smelten in mijn handen als ik het te stevig vast heb. Ik scroll door zijn afspeellijsten als mijn oog strand op een van de lijsten. 'For my baby.' mompel ik. Ik zeg het niet hard, maar blijkbaar hard geoeg voor Reece om het te horen. Meteen grijpt hij de telefoon uit mijn hand en tikt hij hard op het scherm. Na zo'n anderhalve minuut geeft hij het toestel terug. Wanneer mijn ogen weer over de lijsten glijden, zie ik die lijst er niet meer tussen staan. Wanneer ik naar hem kijk zie ik dat hij opnieuw gespannen is. Ik trek mijn wenkbrauwen op en zet dan snel een playlist aan.