A new start

Epiloog

Maddie

Ik schuif het boek over de toonbank en groet de klant vriendelijk totziens. 'Lieverd, als je niet gaat kom je nog te laat op je eigen housewarming.' Ik rol met mijn ogen en draai me om naar Cara. 'Ik weet het.' mompel ik. Die housewarming gaat dus echt gebeuren. Het is me niet gelukt om het idee uit Mae haar hoofd te praten, en nu komen ze 's avonds eten, om vervolgens een feest te geven.
'Ga. Je staat al dagen te werken en nu al uren achter die kassa. Volgende week gaan we je maar leren om een pauze te nemen.' lacht ze. Ik grinnik maar schud mijn hoofd. 'Het is gewoon te leuk.' Ik loop langs haar heen naar achter en pak snel mijn spullen. Snel loop ik nog naar Cara om haar een goed weekend te wensen en loop dan naar buiten.
Ik vis mijn telefoon uit mijn broekzak maar als ik zie dat ik nog niets heb gemist stop ik het toestel weer weg. Mijn horloge geeft aan dat het bijna zes uur is, dus ik heb nog een half uur om thuis te komen. Meteen verminder ik mijn pas en loop rustig naar mijn auto.
Pas bij mijn auto ga ik opzoek naar mijn sleutels en pas als ik zit installeer ik mezelf. Even kijk ik in de binnenspiegel hoe ik eruit zie en fixeer ik snel mijn haar. De inmiddels weer bruine lokken vallen rommelig rond mijn gezicht, maar mijn blauwe ogen hebben een vertrouwde twinkel in hun ogen. Een gezonde rode blos verschijnt op mijn wangen en zodra ik vind dat ik er wel mee door kan, doe ik mijn gordel om en start ik de motor. Ik draai het volume van de radio harder en al zingend rijd ik terug naar huis.

Na een rit die toch langer heeft geduurd, vanwege een omleiding door de stad in verband met een ongeluk, ben ik eindelijk thuis. Niet ruim optijd zoals ik had gehoopt, maar ik heb nog een paar minuten voordat de rest hier is.
Ik doe de auto op slot en ren naar de voordeur van het appartementencomplex. Snel loop ik de trap op en doe ik mijn voordeur open. Ik gooi mijn tas neer en loop door naar de woonkamer maar al snel blijf ik staan. Een gedekte tafel en verschillende mensen wachten op mij.
'Jij dacht, half zeven is half zeven, en geen minuut eerder?' Mae kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan. Niet begrijpend kijk ik naar Vince en Evan die enkel hun schouders ophalen. 'Het was druk. Ik ben weggegaan zodra ik kon. Ik wist niet dat dit het plan was.' 'Het gaat erom dat je er bent.' vol schrik draai ik me om. In een nette broek en een overhemd met opgestroopte mauwen komt mijn vader de woonkamer inlopen. 'Pap?' 'Een vader moet toch het onderkomen zien van zijn dochter?' 'Hoe dan? Waar is mama?' Hij zucht en komt voor me staan. 'Je moeder wilde de besprekingen niet afzeggen. Ik heb echt geprobeerd om haar over te halen, maar het is me niet gelukt.' Ik knik enkel en val zonder er verder bij na te denken in zijn armen. 'Maar gelukkig zijn wij er!' Met open armen komen Jack en Fay de woonkamer inlopen en meteen ontstaat er een lach op mijn gezicht. Ik laat mijn vader los en loop op Jack af die mij meteen in zijn armen trekt. Voor enkele seconden sta ik in zijn armen maar dan laat hij me los en geef ik ook Fay snel een knuffel.
Pas als ik iedereen heb gehad draai ik me om en kijk ik ze aan. 'Waar is Reece?' De jongens kijken elkaar aan maar blijven even stil. 'Hij moest nog wat dingen regelen. Hij zei dat hij optijd zou zijn maar hij heeft het afgelopen uur niks meer van zich laten horen.' Ik knik enkel en ga dan snel zitten. 'Ik heb inmiddels wel trek.' lach ik. Iedereen volgt mijn voorbeeld.

De tijd vliegt voorbij terwijl we het over niks interessants hebben. Mijn vader en ik hebben voor het eerst in lange tijd een goed gesprek en kletsen bij over van alles en nog wat terwijl de rest hard lacht over verschillende verhalen.
Ik sta op om nog een fles wijn uit de koelkast te pakken als er ineens wordt aangeklopt. Vragend kijk ik de Mae aan maar die haalt enkel haar schouders op en die zich vervolgens weer mengt in het gesprek die ze voerde met Jack en Fay. Ik loop naar de voordeur en trek 'm open, en het eerste wat ik zie zijn twee koffers. Ik frons en kijk naar Reece die inmiddels ongemakkelijk en afwachtend naar mij kijkt. 'Waarom die koffers?' Hij steekt zijn handen in zijn zakken en stapt naar voren. 'Als jij niet bij mij in wil trekken, dan trek ik wel bij jou in.' Mijn ogen worden zo groot dat ze bijna uit hun kassen vallen, en ook mijn mond valt open. 'M-maar,' 'Ik meen het als ik zeg dat ik niet zonder jou wil wonen.' Hij haalt een lok haar uit mijn gezicht en stopt het achter mijn oor. 'Ik wil jou. Altijd. Overal.' fluistert hij. 'Ik wil dat als ik wakker wordt jij het eerste bent wat ik zie. Elke dag.' Ik leg mijn handen op zijn borst en voel de snelle hartslag. Hij buigt zich wat naar voren zodat onze voorhoofden elkaar raken en onze neuzen langs elkaar strijken. 'Je kan eigenlijk geen nee meer zeggen. Ik heb mijn appartement officieel verkocht.' fluistert hij nog voordat hij zijn lippen op de mijne drukt. Even kus ik hem terug, maar zodra het tot me doordringt wat hij zojuist zei, duw ik hem van me af.
'Wat zeg je?' roep ik. 'Ik heb geen huis meer. Mijn spullen zijn grotendeels al ingepakt. Ik moet wel bij je logeren.' 'Je bent gek.' zeg ik serieus met grote ogen. 'Op jou, ja.' Hij trekt me weer naar zich toe en plaatst opnieuw zijn lippen op de mijne.
'Ik hou van je.' fluister ik als ik hem loslaat en weer naar binnen loop. Hij pakt zijn koffers en rijdt ze naar mijn slaapkamer, maar komt dan al snel achter me aan. Ik pak de fles wijn die ik minuten geleden al zou pakken en vul de glazen. Reece neemt plaats bij de jongens en voegt zich meteen in het gesprek. Ik kijk tevreden de tafel rond en mijn blik blijft even hangen bij mijn vader die met een grote lach met Mae in gesprek is.
Dan vangt Reece zijn blik de mijne en voel ik zijn hand in mijn haar van achteren. Zijn ogen staan vrolijk en ook de grote lach op zijn gezicht is niet te missen. Ik hou van je, vormt hij met zijn lippen. Ik lach. 'Ik hou ook van jou.' fluister ik.