A new start

Twenty - six

Maddie

Samen met Mae loop ik naar binnen. De gezellige sfeer overvalt me en samen gaan we aan een tafeltje zitten ergens achter in het café. Het is een café dicht bij de universiteit, en is dan ook voornamelijk gevuld met studenten. Zodra we zitten vliegt de deur weer open en komen de jongens binnen lopen. De meiden die in het café zitten beginnen te fluisteren maar kunnen hun ogen niet van de jongens afhouden. En hetzelfde geldt voor mij. Door het opgedroogde zweet plakt het shirt tegen zijn lichaam en zijn zijn spieren goed te zien. Ik laat mijn ogen over Reece zijn lichaam glijden maar dan komt hij naast me zitten. Zijn geur dringt mijn neus binnen en ik glimlach klein. Wanneer de serveerster aan onze tafel komt word er een menukaart in mijn handen gedrukt en bestel ik een cola.
Ik luister vaag naar het gesprek waar de rest is in verstrikt. Mijn ogen glijden over de maaltijden maar ik blijf hangen bij een salade met kip. Ik klap de kaart dicht en kijk naar de rest. Mae is haar overwinning nog even bij Evan erin aan het wrijven terwijl Vince lachend toekijkt. Ik grinnik maar schrik op als Reece mijn been aantikt met zijn dij. Ik kijk hem aan maar even zegt hij niks. Zijn ogen glijden over mijn gezicht maar haken dan in mijn ogen. 'We moeten praten.' zucht hij zacht. Ik knik en wil antwoorden maar de serveerster is weer terug. Ik bestel mijn eten en zodra ze weer weg is wil ik op Reece reageren, maar hij verwikkeld zich in een gesprek met Vince. Het gaat over tentamens en studiepunten. Ik kijk door het cafe en doe geen moeite om me aan te sluiten bij een gesprek. Ik pak mijn telefoon uit mijn broekzak en lees snel het bericht van Jack.

Jack 15.03
Je moeder flipt 'm compleet. Wees niet verbaast als ze je belt.

Ik rol met mijn ogen en kan een zucht niet onderdrukken. 'Wat is er?' Ik kijk naar Reece die me vragend aankijkt. 'Niks. Gewoon trek.' Hij knikt en als geroepen komt het eten aan. Zodra iedereen zijn eten heeft neem ik snel een hap. De knapperige kip zorgt voor een smaakexplosie en stilt mijn honger meteen. Binnen een kwartier ben ik klaar en laat ik mezelf voldaan tegen de rugleuning vallen. Naast me hoor ik Mae grinniken. Ik kijk haar aan en zie hoe ze nog de laatste paar happen neemt van haar pizza. Ik neem een slok van mijn cola en kijk even langs de groep. De jongens zijn verwikkeld in een gesprek over voetbal en Mae en ik zitten er een beetje bij.
'Weet je al wat je met Thanksgiving gaat doen?' Ik kijk haar aan maar haal mijn schouders op. 'Niks bijzonders.' 'Hoe bedoel je?' 'Ik weet gewoon niet wat ik ga doen.' 'En je familie dan?' Een benauwd gevoel bekruipt me en snel kijk ik weg. 'Op zakenreis.' zucht ik. Het is de eerste leugen die in me opkomt. Wanneer ik terug kijk kijkt ze me fronsend aan, maar dan knikt ze. Een kleine last valt mijn schouders als ze me gelooft. 'Wie gaat er nou met Thankgiving op zakenreis?' mompelt ze. 'Zakenrelaties zijn nou eenmaal belangrijk voor mijn ouders.' zeg ik enkel. Dat is geen leugen, schiet er door mijn hoofd. 'Maar op Thanksgiving?' 'Tja, daar is nou eenmaal niks aan te doen.' zeg ik simpel. 'En jij?' 'Ik ga naar huis. Wij hebben altijd een groot diner bij ons thuis met de hele familie.' Terwijl ze het zegt begint te te glunderen. Onbewust bekruipt een jaloers gevoel me en kijk ik weg naar de tafel.
Een diner is iets wat ik nooit heb gehad, maar wat ik altijd al heb gewild. Elk jaar geven mijn ouders dat gala waar al hun zakenrelaties heen komen samen met de mensen van de golfclub. Het is iets waar ik elk jaar een grotere hekel aan krijg.
Ik schrik op als Reece zijn stoel naar achterschuift en geld op tafel legt. 'Het was gezellig, maar wij gaan naar huis.' Ik kijk op en kijk hem vragend aan. 'Wie is wij?' vraagt Vince niet begrijpend. 'Mads en ik.' zegt hij alsof het volkomen logisch is. Ik frons mijn wenkbrauwen maar sta langzaam op. 'Ik hoor dat ik ga.' zeg ik terwijl ik naar de rest kijk. Ik zie Mae grijnzen maar verder zegt ze niks. Reece draait zich om en loopt voor me uit. Ik haal diep adem maar loop dan achter hem aan.
Hij houd de deur voor me open en ik glimlach klein. Hij komt naast me lopen en in stilte lopen we naar het parkeerterrein. Zodra we bij de auto's aankomen opent hij zijn deur maar draait zich naar me om. 'Rijd je achter me aan?' Weer kijk ik hem fronsend aan maar als hij achter het stuur stapt zonder wat te zeggen, volg ik enkel zijn voorbeeld.
Als we halverwege zijn heb ik al door waar hij heen rijd. Hij wilt gaan wandelen. Even bijt ik op de onderkant van mijn lip maar dan schud ik de gedachtes van me af.

Als ik aan kom rijden zie ik Reece al tegen zijn auto aanleunen met zijn armen over elkaar geslagen. Ik laat mijn ogen over zijn lichaam glijden maar dan zet ik mijn auto naast de zijne. Ik stap uit en ga naast hem staan. 'Dus.' 'Wat?' 'We gaan wandelen.' Ik kijk hem aan maar nu is hij degene die me fronsend aankijkt. 'Is daar wat mis mee?' Ik schud enkel mijn hoofd. Nog even blijft hij me aanstaren maar dan maakt hij zich los van de auto en loopt voor me uit.