A new start

Part sixty - nine

Maddie

De afgelopen week heb ik in een roes beleefd. Reece heeft mij overal mee naartoe genomen en samen hebben we hele dagen gewandeld terwijl we over belachelijke dingen aan het praten waren. De hele week heb ik me volledig ontspannen en vrij gevoeld.
Tijdens de kerstdagen kwamen Ian en zijn kinderen ook langs, en ik genoot ervan om te zien hoe Reece om gaat met zijn jongere kinderen. Het is te schattig hoe Reece Mila op zijn schoot neemt en haar begint te plagen. Ik kon er uren naar kijken zonder dat het ging vervelen. De nachten lag ik veilig in zijn armen terwijl hij mij bedolf onder kusjes. Terwijl ik er aan denk moet ik al glimlachen.
Oud en nieuw hebben we samen met het de buren gevierd. De twee gezinnen zijn al jaren bevriend en de hele avond hebben stom gekletst en domme spelletjes gedaan. Het zijn dagen die ik niet kan vergeten. Telkens krijg ik een glimlach op mijn gezicht als ik er aan denk, en mijn liefde voor Reece bleef maar groeien.

Inmiddels loop ik vermoeid de collegezaal uit en heb mijn tweede tentamen achter de rug. Zodra we terug kwamen hebben we twee dagen volledig samen met de boeken doorgebracht en inmiddels zijn de eerste twee toetsen al achter de rug.
Ik slof door naar mijn auto terwijl ik mijn haar in een rommelige knot bind. Vandaag was literatuur en Reece had vanochtend al economie. Terwijl de koude wind nog langs mijn wangen waait, doe ik mijn capuchon over mijn hoofd en versnel mijn pas. Ondertussen graai ik mijn autosleutels uit mijn jas die natuurlijk op de grond vallen. Ik kreun, grijp mijn steutels en jog dan door naar mijn auto. Snel stap ik in, draai de verwarming vol aan en start de motor. Met de radio zacht aan, een nummer van NSYNC op de achtergrond rijd ik door de straten. Mijn vingers beginnen te tintelen door de warmte terwijl ik mee mompel met de muziek.
Zodra de auto het parkeerterein op rijdt, parkeer ik naast Reece en loop snel door naar binnen.
In de veronderstelling dat ik de jongens zou horen, hoor ik alleen maar een paar klappen zodra ik binnen kom. Langzaam gooi ik mijn tas neer en loop door naar zijn kamer. Voorzichtig duw ik de deur open en kijk vragend de ruimte in. Met grote stappen loopt hij door zijn kamer en smijt hij kleren in een opengeklapte koffer die op bed ligt. Fronsend kijk ik naar zijn bewegingen terwijl ik mijn jas open rits en langzaam van mijn schouders laat glijden.
'Wat ben je aan het doen?' Even stopt hij. Met grote ogen kijkt hij me aan die volledig in paniek zijn, maar dan gaat hij verder met kleren in de koffer smijten. 'Reece?' Hij klapt de koffer dicht en tilt het van bed. Met een duw tegen mijn schouder loopt hij langs me heen en er schiet er steek door mijn schouder als ik tegen het deurkozijn val. Ik draai me om en kijk toe hoe hij zijn jas van de kapstok grist en dan doorloopt naar de woonkamer.
'Wat is er aan de hand?' roep ik. Weer kijkt hij me aan, maar dit keer laat hij zijn blik op mij hangen. Even zie ik een blik vol paniek en pijn, maar zodra ik een stap naar hem toe zet, verdwijnt die blik meteen. Een emotieloos gezicht blijft mij aanstaren en midden in mijn stap blijf ik stilstaan. 'Wat is er met je?' Hij bijt zijn kaken op elkaar en grijpt de envelop met mijn handschrift erop van tafel.
De envelop waar de vliegtickets in zitten. Een week te vroeg.
Ik voel paniek in mij ontstaan en zet nog een stap naar hem toe maar hij doet een stap naar achter. 'Blijf bij me uit de buurt.' mompelt hij. 'Reece,' zucht ik.
Nog nooit heb ik hem ooit zo overstuur gezien en het idee dat hij door mijn vingers glipt schiet door mijn hoofd. 'Laat me je helpen. Wat is er aan de hand?' Opnieuw zet ik een stap in zijn richting en leg mijn hand op zijn wang voordat hij weg stapt. Even onstspannen zijn kaken en lijkt het masker weg te vallen, maar zodra ik met mijn duim over zijn huid wrijf, versteend hij weer. 'Lieverd,' mompel ik. Zonder er over na te denken schiet het woord over mijn lippen. Het heeft echter geen effect. Hij pakt mijn pols vast en haalde langzaam mijn hand van zijn wang. 'Blijf van me af.' zegt hij met een harde toon. Mijn hand valt langs mijn lichaam en niet begrijpend kijk ik hem aan. Hij loopt langs me heen maar ik pak zijn pols vast en houdt hem hier. 'Reece. Vlucht niet bij me weg. Praat met me.' de wanhoop ik duidelijk te horen en met een spottende blik kijkt hij me weer aan. 'Jij mag niets zeggen over vluchten. Jij bent notabene bij de eerste mogelijkheid al bij mij weg gegaan.' Zijn sneer komt als een klap in mijn gezicht aan, maar ik laat hem niet los. In plaats daarvan verstevig ik mijn greep en schraap mijn keel.
'Wat is er aan de hand?' vraag ik nog een keer. Hij rukt zijn arm los en loop de gang in. Uit het kastje pakt hij zijn paspoort en hij pakt het handvast vast van zijn koffer en loopt door naar de deur.
'Dus dit is het?' Machteloos blijft ik aan het einde van de gang staan en blijf naar zijn gespannen rug staren. 'Je loopt zonder wat te zeggen de deur uit.' 'Weet jij ook eens hoe dat voelt.' 'Flikker op. Ik ben niet zomaar weg gegaan en dat weet je. Praat verdomme eens met me!' 'Oh ja, want jij bent zo'n open boek.' 'Hou godverdomme eens op met die weerwoorden en trek je bek open. Ik ben je vriendin!' Hij draait zich om en met een afwezige blik kijkt hij me aan. 'Dat is voorbij.' zegt hij afgemeten. Ik trek mijn wenkbrauwen op en complete woede overvalt me. 'Pardon?' roep ik. Hij laat zijn hoofd hangen maar kijkt mij daarna strak aan.
'Dit was een vergissing. Ik ben niet goed in relaties. Jij wil je niet binden. We stoppen ermee.' Hij pakt de deurklink vast en trekt zijn koffer achter zich aan.
'Ik weet niet wanneer ik weer thuis ben. Het enige wat ik weet is dat jij weg bent als ik terug ben.' Met enkel een koude blik en deze harde woorden loopt hij de deur uit. 'Ik hou godverdomme van je!' roep ik hem nog na. Ik zie dat hij midden in zijn stap blijft staan, maar dan valt de deur in het slot en laat hij me achter.
De vorige keer dat hij bij me weg ging, liet ik me langs de muur naar benenden glijden terwijl de tranen over mijn wangen liepen. Nu gebeurd er niks. De tranen blijven weg en roerloos blijf ik naar de deur staren.