A new start

Part seventy - five

Maddie

Met een bonzend hart loop ik door de grote voortuin van het appartementen complex.
Toen ik twee dagen geleden werd gebeld door de oudere dame kon ik mijn geluk niet op. Ze vertelde dat ik de eerste was die had gereageerd op het net leegstaande appartement en daarom de eerste was die kans maakte op het appartement. Het enige nadeel van het appartement is dat het zeven kilometer van de campus is verwijderd, dus moet ik nu wel met de auto naar college. Maar als ik de foto's mag geloven is het een appartement waar ik zo in kan, en waar ik niet heel veel meer voor hoef te betalen dan dat ik nu al doe.
Terwijl ik op mijn lip bijt kijk ik naar de verschillende namen bij de voordeur. Ik bel aan bij de naam die ik aan de telefoon heb gehoord en begin zenuwachtig met mijn voet op de grond te tikken.
'Ja?' 'Hoi, goede middag. Ik ben Maddie Jones. Voor de bezichting?' 'O, lieverd. Kom snel binnen. Twee trappen op, de deur staat open.' De zoemer klinkt en snel duw ik de deur open. Ik steek mijn handen in mijn zakken en loop rustig naar boven.
Voorzichtig steek ik mijn hoofd om de hoek van de openstaande deur, maar als ik niemand zie, loop ik langzaam naar binnen. 'Hallo?' Een kleine vrouw met grijs haar draait zich om en kijkt mij aan met een stralende glimlach. 'Maddie, wat fijn dat je zo snel kon komen.' Ze loopt naar mij toe en steekt haar hand uit. 'Alice Hartman. Ik ben de buurvrouw en ook de eigenaar van dit appartement.' Ik knik enkel. 'De foto's zagen er prachtig uit, en ik moet zo snel mogelijk een nieuw dak boven mijn hoofd hebben. Bedankt dat ik zo snel kon komen.' 'Ach meisje, ik ben al lang blij als hier weer snel iemand kan wonen.' Ze draait zich om en kijkt de woonkamer rond.
'Zoals je ziet wordt de woonkamer verlicht door de grote ramen. De zon komt op aan de voorkant, wat heerlijk is want dan heb je 's middags lang genoeg zon op je balkon achter. De woonkamer heeft een open keuken met een kookeiland. Het niet niet groot, maar het zorgt voor voldoende ruimte.' Terwijl ze het vertelt luister ik aandachtig en neem alles in mij op. 'Als we de gang weer inlopen hebben we vier deuren. De eerste deur aan de linkerkant is de grote slaapkamer.' Ze opent de deur en zet een paar stappen naar binnen. 'Je kijkt uit over het park als je naar buiten kijkt.' zegt ze terwijl ze wijst. Ik knik enkel, mij al bijna inbeeldend dat ik hier wakker word.
'Hier recht tegenover heb je de badkamer,' Ik draai me om en loop de badkamer in. 'Compleet met een bad en een inloopdouche.' Mijn ogen vallen bijna uit mijn kassen. 'Hiernaast heb je een kleinere slaapkamer, en de wc.' Even loopt ze voor me uit en opent de slaapkamerdeur van de andere kamer, en laat me snel de wc zien.
'Het is prachtig.' Het is het eerste wat ik zeg sinds zij is begonnen met haar rondleiding. 'Waarom zijn de vorige bewoners vertrokken?' 'Gezinsuitbreiding. De tweede was op komst en ze wilden meer ruimte. Volkomen logisch, maar ik mis mensen hier, en het is zonde als het te lang leeg staat.' Ik knik enkel.
'En veel potentiële kopers?' 'Enkele oudere koppels. Niet veel.' Even ontwijkt ze mijn blik terwijl ik de twijfel van haar gezicht af kan lezen. 'Hoe snel moet jij een nieuwe woning hebben?' 'Liever gisteren dan vandaag.' grinnik ik ongemakkelijk. 'Mijn huisgenoot heeft andere plannen dan ik, en het was zijn appartement. Ik moet er wel uit.' Het gevoel van verplichting om mijzelf te verklaren komt in mij naar boven en ik begin al te praten voordat ik mezelf kan tegenhouden. 'Ex vriendje?' Haar vraag is zacht en voorzichtig. 'Weet ik eigenlijk niet.' zucht ik terwijl ik mijn schouders ophaal.

Ze haalt diep adem en slaat haar armen over elkaar. 'Je lijkt me een lieve meid, en ik zou je graag willen helpen. Ik moet alleen nog de geplande bezichtigingen uitvoeren voordat ik een beslissing kan maken. Je heb geluk, want ze zijn allemaal vandaag, dus ik kan het op z'n vroegst vanavond laten weten.' Ik knik. 'En dan moet alles geregeld worden op papier, maar ik heb het idee dat dat wel moet lukken. De papieren liggen al klaar, dus het kan allemaal binnen een paar dagen geregeld zijn. Maar wat ik zeg, de andere bezichtigers moeten nog komen.' Opnieuw knik ik.
'Ik snap het. Ik wil alleen maar zeggen dat ik van geluk mag spreken als ik hier mag komen wonen. Het is prachtig. In ieder geval bedankt dat ik überhaupt mocht komen kijken, en ik hoor het wel. U heeft mijn nummer.' Ik glimlach en steek mijn hand opnieuw naar haar uit. Ze neemt de handdruk aan en samen lopen we terug naar de voordeur.
'Ik bel je vanavond.' En dan loop ik de trappen af.
Het koele lentebriesje waait door mijn losse haren en voor het eerst sinds een week voel ik me goed. Ondanks dat ik niet van Reece gehoord, of van de rest, voor het eerst sinds een week voel ik iets van hoop ontstaan. Snel loop ik door naar mijn auro en lees ondertussen het berichtje van Jack. Een impulsief idee komt in mij naar boven, en zonder er verder goed overna te denken boek ik een ticket naar Minnesota.